Vehbija Karic,moj skolski drug,komsija i iznad svega prijatelj…Bili smo ista generacija,zavrsili smo zajedno osnovnu skolu i jedan razred tek otvorene ekonomske skole u Rogatici.Onda su Karici(otac Hajro,majka Rabija ,sinovi Vehbija i Enver i kcerka Jasmina) odselili u Sarajevo.Ponovo smo se nasli kada smo upisali studij.I stanovao sam kod njih,ja,Mustafa Karic,a cesto je s nama tu bio i Enver Ziga.Vehbija je bio nemirnog duha,u dvadesetoj godini odluci da igra u “Zelji” i mi ga vec treceg dana vidimo na mjestu centarfora umjesto nadolazeceg Bukala.Nije se to njemu dopalo,htio je pokazati samo sta moze i oprostio se od “Zelje”.Svira gitaru,okuplja mladje muzicare u “Formulu 4″,Nihada Baljka(sadasnjeg sportskog direktora”Sarejeva”)poducava tajnama sportskog menadzerstva.Po zavrsetku studija krenuo je u biznis,bio je uspjesan u “Svjetlosti”,da bi konac osamdesetih docekao kao vrlo uspjesan covjek sa firmama u Mariboru i Sarajevu.Docekuje rat u svom motelu “Osmice” na Trebevicu u kome,u mirovnim pokusajima,pjevaju Arsen Dedic,Kemal Monteno,Rade Serbedzija…(svi ga oni spominju i s pijetetom se sjecaju u postratim sjecanjima),Vehbija nesretno zavrsava od gelera cetnicke granate u svom ofisu iznad bivseg ekspresa “Hercegovina” kod Katedrale.Nesrece ne dolazi sama i nakon rata mu gine kcerka,uspjesna studentica Sveucilista u Zagrebu,u saobracajnoj nesreci.Familija Karica i Musemica(od kojih je Vehbija bio ozenjen)strasno tesko je primila taj gubitak.Njegovi roditelji,otac Hajro i plemenita majka Rabija,rodjena Ljubovic,takodjer…Neka je rahmet njihovim dobrim dusama.
