[Mustafa]

#40640

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd – hatib: Nezim Halilović Muderris – hutba: 4/2013 – 13. rebiu-l-evvel 1434.H. / 25. januar 2013.g.

VOLIMO TE MUHAMMEDE, SALLALLAHU ALEJHI VE SELLEM

Braćo i sestre u islamu[b]! Danas 13. rebiu-l-evvela 1434. H., 25. januara 2013. godine[/b], uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć govorim na temu Volimo te Muhammede, sallallahu alejhi ve sellem.
Govorimo na zadatu temu u danima u kojima se ummet pojačano sjeća Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, te se diljem svijeta organiziraju različite manifestacije, predavanja, tribine, kvizovi, hutbe i slično, što je pokazatelj naše ljubavi prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, ali ta ljubav sa riječi treba da pređe na djela u smislu slijeđenja sunneta Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, u svim segmentima naših života, ako želimo postići sreću na obadva svijeta.

Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je poslat ljudima kao: svjedok, donosioc radosne vijesti, opominjač, onaj koji poziva Allahu, dželle še’nuhu, i svjetiljka koja sija, što potvrđuju ajeti od 45. – 47 Sure Al-Ahzab:
يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا(45) وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا(46) وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا(47)
O Poslaniče, Mi smo te poslali kao svjedoka, kao donosioca radosnih vijesti i kao Poslanika koji opominje,(45) da po Njegovu naređenju pozivaš Allahu i kao svjetiljku koja sija.(46) I obraduj vjernike da oni kod Allaha imaju velike blagodati!(47)
Imam Ahmed bilježi predaju od Ataa ibn Jasira: „Sreo sam Abdullaha ibn Amra ibn El-Asa, radijallahu anhu, i rekao mu: „Prenesi mi opis Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, u Tevratu!“ Pa mi je odgovorio: „Da, tako mi Allaha, opisan je u Tevratu nekim od svojstava iz Kur’ana: O Poslaniče, Mi smo te poslali kao svjedoka i kao donosioca radosnih vijesti i kao Poslanika koji opominje, kao sigurnost „nepismenima“ (Arapima tadašnjeg doba), ti si Moj rob i Poslanik. Nazvah te onim koji se oslanja na Allaha. Nije grub ni osoran, niti podiže glas po trgovima, na loše ne uzvraća lošim, već preko toga prelazi i prašta. Allah ga neće usmrtiti dok ne popravi njime zabludjeli narod da posvjedoče da nema boga osim Allaha i time otvori slijepe oči, gluhe uši i okorjela srca.“ (Buharija)

Ibn Ebi Hatim prenosi od Ibn Abbasa, radijallahu anhu: „Nakon što je objavljeno: O Poslaniče, Mi smo te poslali kao svjedoka i kao donosioca radosnih vijesti i kao Poslanika koji opominje – a on je već bio naredio Aliji i Muazu, radijallahu anhuma, da idu u Jemen, rekao im je:
“يَسِّرُوا وَلاَ تُعَسِّرُوا وَبَشِّرُوا وَلاَ تُنَفِّرُوا” فَإِنَّهُ قَدْ أُنْزِلَ إِلَيَّ: يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا”
„Idite i olakšavajte, a ne otežavajte i obveseljavajte, a ne izazivajte odbojnost, jer mi je objavljeno: O Poslaniče, Mi smo te poslali kao svjedoka i kao donosioca radosnih vijesti i kao Poslanika koji opominje.“
Za razliku od drugih poslanika, Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je imao misiju koja nije ograničena na određeno vrijeme, mjesto i narod, već se njegovim poslanstvom otvaraju novi vidici pred čovječanstvo i poslanička zadaća dobija posebnu dimenziju. Taj teški i odgovorni zadatak, Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, zajedno sa ashabima ispunjava i širi islam koji predstavlja nepresušan izvor za sve one koji se žele napojiti sa čistog izvora.

Oni koji hoće da ih zavoli njihov Gospodar i da im budu oprošteni grijesi, dužni su slijediti Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, kao što Allah, dželle še’nuhu, kaže u 31. i 32. ajetu Sure Ali Imran:
قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ(31) قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ(32)
Reci: “Ako Allaha volite, mene slijedite i vas će Allah voljeti i grijehe vam oprostiti!“, a Allah prašta i samilostan je.”(31) “Reci: “Pokoravajte se Allahu i Poslaniku (sallallahu alejhi ve sellem)!” A ako oni glave okrenu, pa Allah zaista ne voli nevjernike.”(32)
Allah, dželle še’nuhu, naređuje muslimanima da prihvate sve što im njihov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, dozvoljava, a da se okanu svega onoga što im je on zabranio, pa u drugom dijelu 7. ajeta Sure El-Hašr, stoji:
…وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ
…Ono što vam Poslanik (sallallahu alejhi ve sellem) da, to uzmite, a ono što vam zabrani ostavite! I bojte se Allaha jer Allah zaista strahovito kažnjava!”

Pokornost Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, se ogleda u slijeđenju njegova sunneta, a zlatna generacija ashaba nije postavljala pitanja i potpitanja na ono što je Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, tražio od njih ili im je zabranio. Oni nisu postavljali pitanje zašto je islamom nešto određeno ovako ili onako, jer su bili svjesni ozbiljnosti upozorenja Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, da su prije njih propali mnogi narodi koji su puno zapitkivali svoje poslanike, kao što stoji u predaji koju bilježi imam Muslim:
عَنْ أَبيِ هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ فَإِنَّمَا أَهْلَكَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ كَثْرَةُ مَسَائِلِهِمْ وَاخْتِلَافُهُمْ عَلَى أَنْبِيَائِهِمْ.” (مسلم)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: «Ono što sam vam zabranio, ostavite, a što sam vam naredio činite koliko možete, jer su one koji su bili prije vas uništila pretjerana pitanja i neslaganje sa njihovim poslanicima!» (Muslim)
U predji koju bilježi imam Buharija stoji:
عَنِ الْعِرْبَاضِ بْنِ سَارِيَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: “وَعَظَنَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَوْمًا بَعْدَ صَلاَةِ الْغَدَاةِ مَوْعِظَةً بَلِيغَةً ذَرَفَتْ مِنْهَا الْعُيُونُ وَوَجِلَتْ مِنْهَا الْقُلُوبُ فَقَالَ رَجُلٌ: “إِنَّ هَذِهِ مَوْعِظَةُ مُوَدِّعٍ فَمَاذَا تَعْهَدُ إِلَيْنَا يَا رَسُولَ اللهِ؟” قَالَ: “أُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ وَالسَّمْعِ وَالطَّاعَةِ وَإِنْ عَبْدٍ حَبَشِيٍّ فَإِنَّهُ مَنْ يَعِشْ مِنْكُمْ يَرىَ اخْتِلاَفاً كَثِيرًا وَإِيَّاُكْم وَمُحْدَثَاتُ الْأُمُورِ فَإِنَّهَا ضَلاَلَةٌ فَمَنْ أَدْرَكَ ذَلِكَ مِنْكُمْ فَعَلَيْكُمْ بِسُنَّتِي وَسُنَّةِ الْخُلَفَاءِ الرَّاشِدِينَ الْمَهْدِيِّينَ عَضُّوا عَلَيْهَا بِالنَّوَاجِذِ.” (البخاري)
Od El-Irbada ibn Sarije, radijellahu anhu, se prenosi: „Obratio nam se Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, jedno jutro poslije sabaha, dirljivim obraćanjem, od kojeg su zasuzile oči i zatreperila srca, pa je neko kazao: „Ovo je oproštajni govor, pa šta nam preporučuješ Allahov Poslaniče?“ Reče: „Preporučujem vam takvaluk (bogobojaznost), poslušnost i pokornost, pa makar abesinskom robu. Uistinu ko poživi od vas nakon mene vidjeće mnogobrojna razilaženja. Čuvajte se novotarija, jer su one zabluda! Ko od vas to doživi, držite se čvrsto moga sunneta i sunneta pravednih upućenih halifa i za to se borite i zubima!“ (Buharija)

U drugoj predaji koju bilježi imam Malik stoji:
عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ عَوْفٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: «تَرَكْتُ فِيكُمْ أَمْرَيْنِ لَنْ تَضِلُّوا مَا تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا كِتَابَ اللَّهِ وَسُنَّتِي» (مالك)
Prenosi Abdur-Rahman ibn Avf, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Ostavljam vam dvije stvari; nećete zalutati, ako ih se budete držali: Allahovu Knjigu i moj sunnet!“ (Malik)
Brate i sestro, vratimo se sunnetu Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, i budimo ponosni što smo muslimani, natječimo se u slijeđenju Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, u pogledu: takvaluka, iskrenosti, hrabrosti, dobročinstva, milosti, stida i drugih poslaničkih svojstava, ne gubimo nadu u Allahovu, dželle še’nuhu, milost i natječimo se u dobru!

Molimo Gospodara svjetova da nam pomogne da sačuvamo našu lijepu vjeru islam, da sačuvamo našu lijepu Bosnu i Hercegovinu, natopljenu časnom i čistom krvlju šehida, da uputi naše vođe i osnaži ih da ne izdaju, ne prodaju, ne poklone i ne pogaze sve ono za što smo se mi borili, da im opći interes učini iznad ličnih i da konačno kao braća sjedu zajedno i postave menjike izvan kojih se u politici ne smije kretati, molimo Ga da obespravljene ljude, a posebno našu braću u Siriji i Palestini spasi zuluma zulumćara i da im skoru pobjedu, da nas učini istinskim sljedbenicima sunneta, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca i prvacima ummeta, da nam na Sudnjem danu oprosti grijehe, sakrije naše sramote, ukabuli dobra djela, sačuva džehennemske vatre i da nas u obećanim džennetima obraduje društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#40777

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd – hatib: Nezim Halilović Muderris – hutba: 5/2013 – 27. rebiu-l-evvel 1434.H. / 08. februar 2013.g.

[b]U ČEMU SE OGLEDA NAŠA LJUBAV PREMA
MUHAMMEDU, SALLALLAHU ALEJHI VE SELLEM[/b]

Braćo i sestre u islamu, danas 27. rebiu-l-evvela 1434.H., 08. februara 2013. godine, hutbu sam naslovio sa U čemu se ogleda naša ljubav prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem.
Ljubav prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, braćo i sestre proizilazi iz ljubavi prema Allahu, dželle še’nuhu, i ona je naša obaveza, jer je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, Njegov miljenik i dostavljač Kur’ana, koji je uputa cijelom čovječanstvu. Prema tome, ko voli Allaha, subhanehu ve te’ala, on voli i Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i ono sa čime je on došao i slijedi njegov sunnet. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je najbolji, najpobožniji, najskrušeniji, najkompletniji i najodabraniji čovjek i Poslanik. On je najbolje stvorenje i on nam želi dobro i sreću, na obadva svijeta, a duša u osnovi teži dobru.
Allah, subhanehu ve te’ala, je vjernike počastio time što je poslao Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, kao što stoji u 164. ajetu Sure Alu Imran:
لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلاَلٍ مُبِينٍ
Allah je vjernike milošću Svojom obasuo kada im je jednog između njih kao Poslanika poslao, da im riječi Njegove kazuje, da ih očisti i da ih Knjizi i mudrosti nauči, jer su prije bili u očitoj zabludi.

Velika je blagodat, na nas braćo i sestre što smo pripadnici ummeta Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i što idemo jasnim putevima islama i što će se on, sallallahu alejhi ve sellem, zauzimati za nas na Sudnjem danu. Zbog toga nam je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, preči i od nas samih sebi.
Ljubav prema Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, se ogleda u slijeđenju njegova sunneta, a zlatna generacija ashaba nije postavljala pitanja i potpitanja na ono što je Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, tražio od njih ili što im je zabranjivao, jer su bili uvjereni da وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى “on ne govori iz svoga hira” (Suretu En-Nedžm, 3.) i sve što je govorio on je na najljepši način primjenjivao u svome svakodnevnom životu. Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, ih je upozorio da je postavljanje mnogobrojnih pitanja od strane naroda kojima su dolazili poslanici prije njega bilo uzrokom njihovog dalaleta i grijeha.

Ljubav prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, mora da bude veća i od ljubavi prema samom sebi, kao što stoji u predaji koju bilježi imam Buharija:
عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ هِشَامٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: “كُنَّا مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَهُوَ آخِذٌ بِيَدِ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ، فَقَالَ لَهُ عُمَرُ: “يَا رَسُولَ اللِه، لَأَنْتَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ إِلاَّ مِنْ نَفْسِي!” فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: “لَا، وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْكَ مِنْ نَفْسِكَ». فَقَالَ لَهُ عُمَرُ: “فَإِنَّهُ الْآنَ وَاللهِِ لَأَنْتَ أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ نَفْسِي.” فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: “الآنَ يَا عُمَرُ!” (البخاري)
Prenosi Abdullah ibn Hišam, radijallahu anhu: “Bili smo kod Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, kada je uzeo za ruku Omera ibn El-Hattaba, pa mu Omer reče: “Allahov Poslaniče, draži si mi od svega, sem od mene samoga sebi!” Pa je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ne, tako mi Onoga u Čijoj je ruci moj život, sve dok ti ne budem draži od samog sebe!” Pa mu je Omer rekao: “Sada si mi tako mi Allaha draži od mene samoga sebi!” Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, reče: “Sada, Omere!” (Buharija)
Čvrstina i iskrenost imana su uslovljeni ljubavlju Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Buharija:
عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِي اللَّه عَنْه أَنَّ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَلَدِهِ وَوَالِدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ” (البخاري)
Prenosi Enes ibn Malik, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Niko od vas neće biti pravi mu’min, dok mu ne budem draži od djece, roditelja i svih ljudi!“ (Buharija)

Slast imana neće osjetiti oni koji ne budu posjedovali troje, o čemu govori hadis koji bilježi imam Buharija:
عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِي اللَّه عَنْه أَنَّ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “ثَلَاثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ وَجَدَ حَلَاوَةَ الْإِيمَانِ: أَنْ يَكُونَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِمَّا سِوَاهُمَا وَأَنْ يُحِبَّ الْمَرْءَ لَا يُحِبُّهُ إِلَّا لِلَّهِ وَأَنْ يَكْرَهَ أَنْ يَعُودَ فِي الْكُفْرِ كَمَا يَكْرَهُ أَنْ يُقْذَفَ فِي النَّارِ.” (البخاري)
Prenosi Enes ibn Malik, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Kod koga budu tri svojstva, osjetiće slast imana: Da mu Allah i Poslanik (sallallahu alejhi ve sellem), budu draži od svega mimo njih, da voli nekoga samo u Allahovo ime i da mrzi povratak u nevjerstvo, kao što mu je odvratno da bude bačen u vatru!” (Buharija)

Zapitajmo se braćo i sestre da li posjedujemo troje pomenuto u hadisu, te da li u nama ima slasti imana ili islam doživljavamo kao dio naše tradicije, sredstvo kojim se vješto koristimo i plašt iza kojeg se krijemo!? Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je Allahov, subhanehu ve te’ala, Miljenik, onaj koji poziva Allahu, čvrsta veza na putu prema Stvoritelju, opominjač, donosilac radosnih vijesti, onaj koji ljudima ukazuje na spas, tumač Kur’ana, onaj koji uspostavlja Allahov, dželle še’nuhu, Zakon, predvodnik poslanika, najbolji poslanik, naš predvodnik, zagovarač, poslanik čovječanstvu, spas i mir. Njemu je Allah, subhanehu ve te’ala, mimo drugih ljudi dao pravo šefa’ata (zagovaranja, zauzimanja), dao mu je Kevser (Izvor u džennetu) i na njega donose salavat Allah, dželle še’nuhu, i meleki, kao što stoji u 56. ajetu Sure Al-Ahzab:
إِنَّ اللَّهَ وَمَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيماً
Allah i meleki Njegovi donose salavat (blagoslov) na Vjerovjesnika. O vjernici, donosite i vi na njega salavat i šaljite mu selam!
U predaji koju bilježi imam Muslim, stoji:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “مَنْ صَلَّى عَلَيَّ وَاحِدَةً صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ عَشْرًا” (مسلم)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko na mene donese salavat, Allah na njega donosi deset salavata!” (Muslim)

Zato donosimo što više salavat na Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, jer će svaki put na nas salavat deset puta donijeti Allah, subhanehu ve te’ala, a velika je to blagodat i zaštita za iskrenog mu’mina!

Ljubav prema Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, se iskazuje sa: njegovim uvažavanjem, donošenjem salavata, slijeđenjem njegova sunneta i pomaganjem njegove vjere; jednom riječju da ga volimo i slijedimo, kao što su ga voljeli i slijedili njegovi plemeniti ashabi i dobre generacije muslimana poslije njih.

Braćo i sestre, budimo istinski sljedbenici sunneta Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i natječimo se u dobru!
Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nas učvrsti na putu islama, da svoj našoj braći, a posebno braći u Palestini i Siriji da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas ne iskuša sa nasiljem nasilnih vladara i sa onim što ne možemo podnijeti, da nas učini od onih koji istinski vole Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i slijede njegov sunnet, da našu djecu učini radostima naših očiju i srca i prvacima ummeta, da se smiluje našim roditeljima i našim dobrim precima, da nam bude milostiv na Sudnjem danu, oprosti nam grijehe, sakrije sramote i ukabuli dobra djela i da nas u džennetu počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ!

[Mustafa]

#40839

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 6/2013 – 05. rebiu-l-ahir 1434.H. / 15. februar 2013.g.

TEROR SIRIJSKOG REŽIMA NAD VLASTITIM NARODOM

Braćo i sestre u islamu! Danas 05. rebiu-l-ahira 1434.H., 15. februara 2013.g., uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć govorim na temu Teror sirijskog režima nad vlastitim narodom.

Danas je braćo i sestre punih 23 mjeseca od početka revolucije sirijskog naroda, koja je započela u gradu Dir’a, nakon hapšenja i islijeđivanja petnaestoro maloljetne djece, što je izazvalo gnjev sirijskog naroda protiv vlasti koja ih torturiše punih 50 godina.
Rijaset Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini je na svojoj 9. redovnoj sjednici održanoj 06. rebi’u-l-evvela 1434.H., odnosno 18. januara 2013. godine, donio zaključak da se danas inša-Allah u svim džamijama u Bosni i Hercegovini i bošnjačkoj dijaspori nakon džume namaza organizuje sergija za pomoć i podršku sirijskom narodu.

Braćo i sestre, veliki su zločini nad muslimana u Siriji, od strane režima koji svim sredstvima uništava sve ono što je plod duge i bogate historije Šama, režima koji ubija nevine civile, muškarce, žene i djecu, koji na najsvirepiji način ubija cijele porodice, koji na oči roditelja siluje kćeri, unuke i supruge, a nakon toga ih kolje, koji uništava džamije, škole, pali mushafe, uništava njihove kuće i imanja, i to bez imalo griže savjesti i milosti, jer im je cilj da se po svaku cijenu održe na vlasti i koriste sve njene privilegije, koje ona pruža.
Oni će braćo i sestre inša-Allah još na dunjaluku okusiti gorčinu svoga nasilja, a posebno na Sudnjem danu, kao što kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 42. i 43. ajetu Sure Ibrahim:
وَلاَ تَحْسَبَنَّ اللّهَ غَافِلاً عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الأَبْصَارُ(42) مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لاَ يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءُ(43)
A ti nikako ne misli da Allah ne motri na ono što rade nevjernici! On im samo pušta do Dana kada će im oči ostati otvorene, (42) kada će žureći uzdignutih glava, netremice gledati; a srca će im prazna biti.(43)

Allah, subhanehu ve te’ala, motri nasilnike i ostavlja ih do određenog roka, a na Sudnjem danu, će dobiti zasluženu kaznu, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Buharija:
عَنْ أَبِي مُوسَى الْأَشْعَرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “إِنَّ اللهَ لَيُمْلِي لِلظَّالِمِ حَتَّى إِذَا أَخَذَهُ لَمْ يُفْلِتْهُ”، ثُمَّ قَرَأَ: وَكَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَهِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (البخاري)
Prenosi Ebu Musa El-Eš’ari, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Allah uistinu pušta nasilnika, ali kada ga zgrabi, ne ostavlja ga!” Pa je proučio: Eto, tako Gospodar tvoj kažnjava kada kažnjava sela i gradove koji su nasilje činili. Kažnjavanje Njegovo je zaista bolno i strašno. (Suretu Hud: 102) (Buharija)

Sirija je muslimanska država na jugo-zapadu Azije. Na zapadu graniči sa Libanom i Sredozemnim morem, na sjeveru sa Turskom, na istoku sa Irakom, na jugu sa Jordanom i na jugo-zapadu sa okupiranom Palestinom. Ukupan broj stanovnika Sirije je oko 22,5 milona, a njihovu većinu čine Sunnije, oko 75%, dok ostatak čine Šije 12%, Kršćani 10% i Druzi 3%.
Islam je došao u Šam (Sirija, Palestina, Jordan i Liban) u vrijeme Ebu Bekra Es-Siddika, radijallahu anhu, i Omera ibn El-Hattaba, radijallahu anhu, prve dvojice halifa Hulefair-Rašidina i nakon toga je imao važno mjesto u dugoj islamskoj historiji. Sirija je bila prijestolnica Emevijske dinastije sa centrom u Damasku. Šam je dao veliki broj učenjaka, vojskovođa i daija i zasluge za islam njegovih stanovnika su velike. Više ajeta i hadisa ukazuje na vrijednosti Šama.

Historija Sirije je duga i burna, a u posljednjih 93 godine je obilježavaju: Francuska okupacija 1920. god., Nezavisnost 1946. god., a 1963. godine vlast u Siriji preuzima Ba’s partija, tj. Partija arapskih socijalista, koja svoju filozofiju gradi na arapskom nacionalizmu, u kojem nema mjesta za vjeru, a naročito za islam. Također su naginjali ljevičarskom komunizmu koji je zagovarao javno propagiranje ateizma i vrijeđanje islama. Godine 1970. dolazi do vojnog puča u kojem na vlast dolazi nusajrija Hafiz Al-Assad i ostaje na njoj do svoje smrti 2000. godine, a nasljeđuje ga njegov sin Beššar Al-Assad koji se zadržao na vlasti sve do danas. Hafiz Al-Assad je pripremao svoga sina Basila Al-Assada za vlast, ali je on poginuo u nesreći i onda je na vlast došao njegov drugi sin Beššar Al-Assad, koji je oženjen Britankom sirijskog porijekla. On je došao na vlast sa 34 godine starosti, nakon što je promijenjena ustavna odredba i starosna dob predsjednika države snižena sa 40 na 34 godine. U početku svoje vlasti on je pokušao da sprovede reforme koje nisu uspjele, tako da se vratio politici svoga oca koju je karakterizirala apsolutna vojno-policijska vladavina.

Vlast u Siriji drže Nusajrije i sve važnije institucije u državi su pod njihovom kontrolom, kao što su: policija, vojska, obrazovanje i ekonomija. U održavanju takvog stanja pomažu pripadnici nusajrijske sekte i poslušnici iz drugih grupacija, među kojima su i pojedine Sunnije. Inače, vlast u Siriji može se definirati kao surova diktarura sa izraženim prisustvom policije, vojske i obavještajaca. Još od 1970. godine na snazi je vanredno stanje koje prate tortura, nepravda, nasilje, privođenja, zatvaranja, mučenja i ubistva. Ekonomska situacija je vrlo teška, tako da se u svijetu nalazi veliki broj sirijskih muhadžira, od koji je najviše Sunnija.
Hafiz Al-Assad otac sadašnjeg predsjednika Sirije izvršio je masakr u centru Hame u periodu 02. – 28. februar 1982. godine, kada je sirijska vojska ubila blizu 40000 ljudi.

Punih 23 mjeseca zločinački režim u Siriji provodi najsvirepije metode zločina i genocida, koje ne može da pojmi ljudski um. Broj nastradalih je zastrašujući: 53453 šehida, od čega je 48442 muškarca i 5011 žena. Broj ranjenih je prešao brojku od 180000, 33000 sirijaca se vodi kao nestali, 300000 je prošlo hapšenja i toture u sirijskim zatvorima, trenutno ih je u zatvorima preko 90000, a broj izbjeglih u susjedne zemlje je davno premašio brojku od 200000 muhadžira.

Veli broj međunarodnih organizacija za zaštitu ljudskih prava je osudilo zlodjela Sirijskog režima i okarakterisalo kao zločin i kršenje međunarodnih ljudskih prava. Sirijcima prijeti prava humanitarna katastrofa, jer nedostaje hrane, energenata i sanitetskog materijala, a onemogućen je dotur istog. Međunarodna zajednica je na velikom ispitu po pitanju zaštite sirijskog naroda.
Zulumćari Baššaraovog režima ne vjeruju u Allahove ajete, koji onome ko namjerno ubije vjernika nagovještavaju vječnu kaznu u džehennemu, kao što stoji u 93. ajetu Sure En-Nisa’:
وَمَن يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُّتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِيهَا وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِيمًا
Onome ko namjerno ubije vjernika kazna će biti Džehennem, u kojem će vječno ostati; Allah će na njega gnjev Svoj spustiti i prokleće ga i patnju mu veliku pripremiti.

Zulumćari sirijskog naroda ne vjeruju u Poslaničku, sallallahu alejhi ve sellem, opomenu kada je kazao za jednu ženu koja je glađu mučila mačku, da će biti kažnjena u džehennemu.

Gdje je ummet, gdje je milijardu i pet stotina milliona muslimana, da digne svoj glas protiv unišenja sirijskog naroda, gdje je Arapska liga, gdje su vlade muslimanskih zemalja, gdje su razne međunarodne organizacije da se pokrenu i zaustave genocid nad sirijskim narodom, gdje je muslimanski ponos i gdje su silne pare od u bescijenje prodatih bogatstava ummeta?
Braćo i sestre, Oslobodilačka vojska Sirije je elhamdu lillah iz dana u dan sve snažnija i sve je više teritorije koju oslobađa i kontroliše. Raduje činjenica da je sve veći broj vojnika i oficira koji se priključuju Oslobodilačkoj vojsci, kao i to što je Nacionalno vijeće Sirije sve jače i što sve više predstavlja resprektabilnu instituciju sa kojom korespondiraju države i međunarodne institucije.

Braćo i sestre, zanimajmo se za stanje naše braće i sestara u Siriji i za stanje drugih muslimana, pomozimo im materijalno, verbalno i ako bude mogućnosti i svojim životima i dovom, jer je to naša obaveza! Znajmo da je svaka kap krvi sirijskog naroda, ujedno kap krvi iz moga i tvoga tijela, znajmo da je svako ubijeno i izmasakrirano sirijsko dijete i moje i tvoje dijete, da je svaka obeščaćena žena, udarac na obraz naših majki, supruga, kćeri i sestara, da je strah u srcu svakog sirijca naš zajednički strah i znajmo da je u zalogaju koji jedemo i gutljaju koji pijemo hakk i sirijskih muslimana!

Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da pomogne našoj braći u Palestinii Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#40913

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 7/2013 – 12. rebiu-l-ahir 1434.H. / 22. februar 2013.g.

[b]ZIKRULLAH – SPOMINJANJE ALLAHA, ODLIKA ISTINSKIH MU’MINA[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 12. rebiu-l-ahira 1434.H., 22. februara 2013. godine, hutbu sam naslovio sa Zikrullah – Spominjanje Allaha, odlika istinskih mu’mina.
Tema je bez imalo sumnje veoma važna i spada u temeljna pitanja kojim bi trebao da bude zaokupljen svaki mu’min koji voli svoga Gospodara i žudi susretu sa Njim. Zikrullah braćo i sestre označava često spominjanje Allaha, Njegovo veličanje i zahvalu. Zikrullah se u Kur’anu spominje u različitim oblicima na 174 mjesta, a 83 vjerodostojna hadisa govore o njemu. To bez imalo sumnje ukazuje na značaj zikra i njegovu važnost u životu svakog mu’mina.

Zikrullah je ibadet kojeg pripadnici ummeta nerijetko zapostavljaju i izostavljaju i smatraju ga privilegijom samo pobožnih ljudi. To je ibadet čiju suštinu ne poznaje veliki broj muslimana i zbog toga ga i zapostavljaju. Običaj je da se zikr čini poslije namaza i uveče i ujutro, ali treba znati da je to ibadet kojeg moramo činiti stalno, spominjući Allaha, dželle še’nuhu: prilikom zahvaljivanja, čuđenja, podnošenja nedaća i u drugim situacijama. Zikrullah je braćo i sestre mehlem za duše mu’mina, efikasno sredstvo za čišćenje naših srca i djelotvoran lijek onda kada ljudska srca obole.

Zikrullah je srž dobrih djela mu’mina i njega nam Allah, dželle še’nuhu, naređuje u ajetima 41. – 44. Sure Al-Ahzab:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا(41) وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا(42) هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا(43) تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا(44)
O vi koji vjerujete, Allaha često i mnogo spominjite,(41) i ujutro i naveče Ga veličajte,(42) On na vas donosi salavat (Svoj blagoslov), a i meleki Njegovi, da bi vas iz tmina na svjetlo izveo. On je prema vjernicima samilostan.(43) A na Dan kada oni pred Njega stanu, On će im govoriti: “Mir vama!” I On im je pripremio nagradu plemenitu.(44)

Ibn Abbas, radijallahu anhu, komentarišući 41. ajet Sure Al-Ahzab kaže: „Zaista Allah nije propisao svojim robovima ni jednu obavezu, a da joj nije odredio granicu i izuzeo određene kategorije ljudi, u određenim situacijama za njeno izvršenje, osim zikra. Uzvišeni Allah nije zikru odredio granicu niti je ikoga izuzeo od njegovog izvršenja, rekavši: …فَاذْكُرُوا اللَه قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِكُمْ …Allaha spominjite stojeći, sjedeći i ležeći! (Suretu En-Nisa’: 103) To znači; noću i danju, na moru i kopnu, kod kuće i na putu, u izobilju i oskudici, u zdravlju i bolesti, tajno i javno i u svakoj drugoj situaciji.“

U citiranim ajetima Sure Al-Ahzab Allah, dželle še’nuhu, naređuje mu’minima da Ga mnogo spominju, te onima koji to čine obećava da će On, dželle še’nuhu, i Njegovi meleki donositi salavat, kako bi bili na pravome putu. Kolika je samo Allahova, subhanehu ve te’ala, milost, braćo i sestre, na nas, da On i Njegovi meleki za to što Ga spominjemo na nas donose salavat? Zato se trudimo da što više Allaha spominjemo, u različitim sutuacijama: dok čekamo u redu, na semaforu, na stanici, dok se vozimo, šetamo, dok sijelimo, dok se pripremamo za spavanje, dok smo u bolesničkom krevetu i u raznim drugim situacijama! Kada bi Allaha mnogo spominjali, ne bi nam nikada bilo dosadno i ne bi imali slobodnog vremena i praznog hoda!

Islamski učenjaci saglasni su u tome da je dozvoljeno spominjanje Allaha, srcem i jezikom, osobi bez abdesta i osobi koja je džunub, kao i onima koje su u stanju hajza (mjesečnog pranja) i nifasa (poslije poroda) u formi tesbiha (subhanallah), tehlila (lailahe illallah), tahmida (el-hamdulillah), tekbira (Allahu ekber), donošenju salavata na Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, upućivanju dove i tome sličnog.
Allah, subhanehu ve te’ala, u 152. ajetu Sure El-Bekare naređuje da Ga se sjećamo:
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ
Sjećajte se vi Mene i Ja ću se vas sjetiti i zahvaljujte Mi i na blagodatima Mojim nemojte biti nezahvalni!
Braćo i sestre, jesmo li zaista svjesni ove Allahove, dželle še’nuhu, naredbe i obećanja, a On je Taj koji ne krši svoja obećanja?!
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je zikrullah ostavio u vasijjet (oporuku) svome ummetu, pa u hadisu koji bilježi imam Tirmizija kaže:
عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ بُسْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: “جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: “يَا رَسُولَ اللهِ إِنَّ شَرَائِعَ الْإِسْلَامِ قَدْ كَثُرَتْ عَلَيَّ فَأَخْبِرْنِي بِشَيْءٍ أَتَشَبَّثُ بِهِ!” قَالَ: “لَا يَزَالُ لِسَانُكَ رَطْبًا مِنْ ذِكْرِ اللهِ!” (الترمذي)
Prenosi Abdullah ibn Busr, radijallahu anhu: „Došao je čovjek kod Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, pa reče: „Allahov Poslaniče, islamski propisi su se meni uvećali, pa me obavijesti o onome čega da se držim?“ Reče: „Neka ti je jezik uvjek vlažan od zikrullaha!“ (Tirmizija)

Zikrullah je uzrok Allahovog, dželle še’nuhu, zadovoljstva sa nama, zikrullah ljuti prokletog šejtana, zikrullah od mu’mina otklanja brige i poteškoće i mu’minima povećava nafaku i jača iman. Kroz zikrullah se mi braćo i sestre čuvamo od grijeha i na taj način se spašavamo od džehennemske vatre.
Zapostavljanje zikrullaha je jedan od glavnih razloga grubosti ljudskih srca, njihova gafleta (nemara) i zaborava Allaha, dželle še’nuhu, i takva srca su na neki način mrtvaci u ljudskim tijelima i u takvim tjelima su duše usamljene i pravi garibi (stranci). Stoga, svako ko želi osnažiti svoj iman mora pojačati zikrullah.

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Malik:
عَنْ أمِّ أَنَسَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا أنَّهَا قَالَتْ: “يَا رَسُولَ اللهِ أَوْصِنِي!” قَالَ: “أُهْجُرِي الْمَعَاصِي فَإِنَّهَا أَفْضَلُ الْهِجْرَةِ وَحَافِظِي عَلَى الْفَرَائِضِ فَإِنَّهَا أَفْضَلُ الْجِهَادِ وَأَكْثِريِ مِنْ ذِكْرِ اللهِ فَإِنَّكِ لَا تَأْتِينَ اللهَ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ كَثْرَةِ ذِكْرِهِ.” (مالك)
Prenosi Ummu Enes, radijallahu anha, da je kazala: „Allahov Poslaniče, posavjetuj me!“ Reče: „Kloni se grijeha, jer je to najbolja hidžra, strogo čuvaj farzove, jer je to najbolji džihad, često spominji Allaha, jer na Sudnjem Danu nećeš doći sa nečim dražim Njemu od Njegova spominjanja (zikra)!“ (Malik)

Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u Kudsi hadisu:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ فِيمَا يَرْوِيهِ عَنْ رَبِّهِ عَزَّ وَجّلَّ: “يَقُولُ اللهُ تَعَالَى: “أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي، وَأَنَا مَعَهُ إِذَا ذَكَرَنِي، فَإِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي، وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي مَلَأٍ ذَكَرْتُهُ فِي مَلَأٍ خَيْرٍ مِنْهُمْ، وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ شِبْرًا تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعًا، وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ ذِرَاعًا تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ بَاعًا، وَإِنْ أَتَانِي يَمْشِي أَتَيْتُهُ هَرْوَلَةً.” (البخاري)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je Uzvišeni Allah rekao: “Ja sam tamo gdje Moj rob zamisli i Ja sam uz njega kada Me spomene. Ako Me spomene u sebi, Ja ga spomenem u sebi, a ako Me spomene u skupu, Ja ga spomenem u skupu odabranijem od njegovog. Ako mi se približi koliko jedan predalj, Ja mu se približim koliko lakat, ako Mi se približi lakat, Ja mu se približim hvat, a ako Mi u susret krene idući, Ja krenem njemu trčeći.“ (Buharija)

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas u hadisu koji bilježi imam Buharija podučava koja je to razlika između onoga koji spominje Allaha i koji to ne čini:
عَنْ أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “مَثَلُ الَّذِي يَذْكُرُ رَبَّهُ، وَالَّذِي لَايَذْكُرُ رَبَّهُ مَثَلُ الْحَيِّ وَالْمَيِّتِ.” (البخاري)
Prenosi Ebu Musa, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Primjer onoga ko spominje svoga Gospodara i onoga koji ne spominje svoga Gospodara je kao primjer živog i mrtvog!” (Buharija)

Braćo i sestre! Budimo od onih koji mnogo čine zikrullah i koji se natječu u dobru, kako bi postigli dobro ovog i budućeg svijeta!
Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da pomogne našoj braći u Palestinii Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#40966

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 8/2013 – 19. rebiu-l-ahir 1434.H. / 01. mart 2013.g.

[b]ZIKRULLAH – SPOMINJANJE ALLAHA JE NAJBOLJE[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 19. rebiu-l-ahira 1434.H., 01. marta 2013. godine, hutbu sam naslovio sa Zikrullah – Spominjanje Allaha je najbolje.
Braćo i sestre, u današnjoj hutbi, sa ovog odabranog mjesta, u Danu nezavisnosti Bosne i Hercegovine, drage nam Domovine, uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć govorim o zikrullahu, kao jednostavnom ibadetu, koji kod Allaha, dželle še’nuhu, ima posebnu vrijednost i za isti slijedi velika nagrada. Želja mi je da sve nas potaknem na to da što više spominjemo Allaha, subhanehu ve te’ala, kako bi nas On upisao među Ez-zakirine (one koji Ga mnogo spominju – zikr čine).
Pojašnjavajući uticaj zikrullaha na srce čovjeka, Allah, dželle še’nuhu, kaže u drugom dijelu 28. ajeta Sure Er-Ra’d:
…أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ
…Doista se uz zikrullah smiruju ljudska srca!

Uistinu zikrullah, draga moja braćo i sestre smiruje naša srca i što više spominjemo Allaha, dželle še’nuhu, sve smo mirniji i sigurniji i sve smo više pod Allahovom, dželle še’nuhu, zaštitom, a koga On, azze ve dželle, uzme pod Svoju zaštitu, druga mu zaštita nije ni potrebna!
Allah, subhanehu ve te’ala, nam u 45. ajetu Sure El-Ankebut naređuje učenje Kur’ana i klanjanje namaza i potvrđuje da je Njegovo, dželle še’nuhu, spominjanje najbolje:
أُتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ
Uči Knjigu koja ti se objavljuje i klanjaj namaz, uistinu namaz odvraća od razvrata i od svega što je ružno, a zikrullah je najbolji! Allah uistinu zna šta radite!

Braćo i sestre, jesmo li svjesni ovih kur’anskih naredbi i toga kakve nagrade za njih slijede? Učimo li i izučavamo li Kur’an, jesmo li svjesni kada ga učimo da učimo najsavršeniji Allahov govor, koji je uputa čovječanstvu, primijenjujemo li kur’anske istine u našim životima, klanjamo li namaz i odgaja li ga nas naš namaz i sprečava li nas od razvrata i grijeha i spominjemo li mnogo našeg Gospodara, svjesni da nas Allah, subhanehu ve te’ala, vidi i da vidi sve što mi radimo i On zna ono što je u našim srcima i mislima?
Allah, dželle še’nuhu, je rekao u dijelu 24. ajeta Sure El-Kehf:
…وَاذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ…
…Prisjeti se svoga Gospodara onda kada se zaboraviš!…

Sjećamo li se moja braćo i sestre našeg Gospodara onda kada se zaboravimo, a ljudi se zaboravljaju kada su u blagostanju prije nego se zaborave onda kada su u nevoljama, zaborave se kada ih Allah, dželle še’nuhu, oslobodi briga, zaborave se kada razviju biznis, kada naprave kuće, kupe auta, odškoluju djecu, zaposle ih, pežene i poudaju, kada dobiju unučad i mnogi od njih se osile i kažu „Vidiš li ti šta sam ja sve postigao i to sa ovih svojih deset prstiju?!“ I mnogi od njih zaborave spomenuti Allahovo, subhanehu ve te’ala, Ime i Njemu se zahvaliti na svim tim blagodatima, a ne znaju takvi da sve pripada samo Allahu, dželle še’nuhu, a da smo mi privremeni korisnici, koji će sva ta dunjalučka dobra ostaviti i umjesto komfornih auta, fotelja i skupocjenih ležajeva biti postavljeni na jednoobrazne tabute, skovane od najobičnije jelovine, a umjesto višespratne komforne kuće i vrhunski uređene vikendice biti smješteni u privremenu kuću čiji zidovi su od ilovače, a krov najobičniji nasloni i ta kuća se zove kabur i ista ne podliježe porezu, renti i legalizaciji i u toj tijesnoj podzemnoj kući valja čekati Sudnji dan, na kojem će se poravnati svi računi, a nasljednici će za čas podijeliti sve za što se on borio cijeloga života i u tome uživati, a njega se sve rjeđe rahmetom sjećati.

Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, nas u hadisu koji bilježi imam Ahmed podučava vrijednostima zikrullaha, pa kaže:
عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “أَلَا أُخْبِرُكُمْ بِخَيْرِ أَعْمَالِكُمْ وَأَزْكَاهَا عِنْدَ مَلِيكِكُمْ، وَأَرْفَعِهَا فِي دَرَجَاتِكُمْ، وَخَيْرٍ لَكُمْ مِنْ إِنْفَاقِ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ، وَمِنْ أَنْ تُلْقُوا عَدُوَّكُمْ فَتَضْرِبُوا أَعْنَاقَهُمْ، وَيَضْرِبُوا أَعْنَاقَكُمْ؟” قَالُوا: “بَلَى يَا رَسُولَ اللهِ!” قَالَ: “ذِكْرُ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ.” (أحمد)
Prenosi Muaz ibn Džebel, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Želite li da vas obavijestim koje je najbolje vaše djelo, najčistije kod vašeg Gospodara, najviše u vašim deredžama, koje vam je bolje od dijeljenja zlata i srebra i od toga da se susretnete sa neprijateljem i udarate ih po vratovima i oni udaraju vas?“ Rekoše: „Hoćemo Allahov Poslaniče!“ Reče: „Zikr (spominjanje) Allaha, azze ve dželle!“ (Ahmed)

Za siromašne mu’mine zikrullah je braćo i sestre zamjena za sadaku, što potvrđuje hadis koji bilježi imam Buharija:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ فُقَرَاءَ الْمُهَاجِرِينَ أَتُوا رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالُوا: “يَا رَسُولَ اللهِ ذَهَبَ أَهْلُ الدُّثُورِ بِالدَّرَجَاتِ الْعُلَي وَالنَّعِيمِ الْمُقِيمِ، يُصَلُّونَ كَمَا نُصَلِّي، وَيَصُومُونَ كَمَا نَصُومُ، وَلَهُمْ فَضْلُ أَمْوَالِهِمْ يَحِجُّونَ بِهَا وَيَعْتَمِرُونَ وَيُجَاهِدُونَ.” فَقَالَ: “أَلَا أُعَلِّمُكُمْ شَيْئـًا تُدْرِكُونَ بِهِ مَنْ سَبَقَكُمْ وَتَسْبِقُونَ بِهِ مَنْ بَعْدَكُمْ وَلَا أَحَدٌ يَكُونُ أَفْضَلَ مِنْكُمْ إِلَّا مَنْ صَنَعَ مِثْلَ مَا صَنَعْتُمْ؟” قَالُوا: “بَلَى يَا رَسُولَ اللهِ.” قَالَ: “تُسَبِّحُونَ وَتَحْمِدُونَ وَتُكَبِّرُونَ خَلْفَ كُلِّ صَلَاةٍ.” (البخاري)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je grupa siromašnih muhadžira došla Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, i kazala: „Allahov Poslaniče, bogataši su nas pretekli u visokim stepenima i blagodatima, klanjaju kao što i mi klanjamo i poste kao što i mi postimo, ali oni imaju prednost u imecima sa kojima obavljaju hadž i umru i bore se?!“ Reče: „Hoćete li da vas podučim onome sa čime ćete dostići one prije vas i preteći one poslije vas i niko neće biti bolji od vas osim onoga ko to isto uradi?“ Rekoše: „Da, Allahov Poslaniče!“ Reče: „Izgovarajte ٍSubhanallah, Elhamdu lillah i Allahu ekber, poslije svakog namaza!“ (Buharija)
Kaže Abdullah ibn Mes’ud, radijallahu anhu: „Da činim tesbih Allahu (izgovaram subhanallah), draže mi je nego da isto toliko podijelim dinara na Allahovu putu!“

Braćo i sestre, potrudimo se da u pogledu zikrullaha imamo na umu slijedeće: 1. Klanjajmo propisane namaze u džematu i činimo zikrullah poslije namaza u džamiji; 2. Redovno učimo i slušajmo Kur’an i ne dozvolimo da nam prođe dan, a da nismo proučili koju stranicu, džuz ili više od toga i trudimo se da što više Kur’ana naučimo napamet; 3. Produbljujmo svoje islamsko znanje, jer je podučavanje islamskim propisima i njihova primjena jedan od najboljih načina zikrullaha; 4. Stalno činimo zikrullah u sebi i na glas i ne dozvoliti da ikada dok smo pri svijesti zaboravimo na Allaha, dželle še’nuhu; 5. Prisustvujmo sijelima na kojima se zikr čini i širi islamsko znanje, a izbjegavajmo mjesta na kojima nema zikra, a kada završimo sijelo proučimo poslaničku dovu: „Subhanekellahumme, ve bihamdike, ešhedu en la ilahe illa ente, estagfiruke ve etubu ilejke”; 6. Redovno učimo sabahski, akšamski i zikr prije spavanja; 7. Redovno klanjajmo Noćni namaz (Salatul-lej) i Duha namaz; 8. Allaha, dželle še’nuhu, zikr činimo na mjestima gdje ga ljudi malo spominju, kao što su čaršije, pijace, prodavnice, prijevozna sredstva i slično i 9. Allaha, dželle še’nuhu, molimo za oprost grijeha i selamet u svojoj vjeri na dunjaluku i Ahiretu i selamet cijeloga ummeta!

Braćo i sestre! Budimo od onih koji mnogo čine zikrullah, kako bi nas naš Gospodar uzeo pod Svoju zaštitu i natječimo se u dobru, kako bi postigli dobro ovog i budućeg svijeta!

Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da pomogne našoj braći u Palestinii Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nam pomogne da sačuvamo našu lijepu Bosnu i Hercegovinu i u njoj živimo i uživamo u dinu, miru, slobodi i blagostanju, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!

وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41021

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 9/2013 – 03. džumade-l-ula 1434.H. / 15. mart 2013.g.

[b]NAŠ GOSPODARU, SAMO NA TEBE SE OSLANJAMO[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 03. džumade-l-ula 1434.H., 15. marta 2013. godine, hutbu sam naslovio sa Naš Gospodaru, samo na Tebe se oslanjamo! Pitanje tevekkula, tj. oslanjanja na Allaha, dželle še’nuhu, jedno je od najvažnijih pitanja koja zadiru u našu akidu (vjerovanje), pa je zbog toga veoma važno da tevekkul pravilno razumijemo i primijenimo u našim životima. Tevekkul na Allaha, dželle še’nuhu, je jedna od najvećih imanskih obaveza i jedan od najviših stepena tevhida i isti je vezan za sve ibadete i poslove mu’mina.

Tevekkul etimološki znači oslanjanje, prepuštanje, predavanje, iskazivanje svoje nemoći i oslanjanje na drugog. U šerijatskoj terminologiji tevekkul ima značenje pouzdanja u Allaha, azze ve dželle, oslanjanja na Njega, prepuštanje svih stvari Njemu i traženje pomoći od Njega, uz činjenje propisanih i dozvoljenih djela i ulaganje maksimuma napora u svim hairli poslovima. Riječ tevekkul u jednini i množini, prošlom i sadašnjem vremenu i u imperativu spominje se na 42 mjesta u Kur’anu.

Braćo i sestre, suština tevekkula je u činjenju propisanih djela i oslanjanju na Onoga Koji ih je i propisao, tj. na Allaha, dželle še’nuhu, uz ubjeđenje da je sve u Njegovim, dželle še’nuhu, rukama i da će se desiti samo ono što On želi.
Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 51. ajetu Sure Et-Tevbe:
قُلْ لَنْ يُصِيبَنَا إِلاَّ مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلانَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
Reci: “Neće nas zadesiti osim ono što nam je Allah odredio, On je Gospodar naš.” I neka se vjernici samo na Allaha oslone!“
Citirani ajet braćo i sestre nas podučava vjerovanju u kader i oslanjanje na Allaha, subhanehu ve te’ala, Kojem pripadaju sve tajne. I uistinu su vjernici ubijeđeni da se sve dešava Allahovom, dželle še’nuhu, voljom i određenjem i oni se istinski oslanjaju na svoga Stvoritelja, nadajući se Njegovoj milosti i oprostu.

A u drugom dijelu 3. ajeta Sure Et-Talak, stoji:
…وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا
…Onaj ko se osloni na Allaha, On mu je dovoljan! Allah će, zaista, ispuniti ono što je odlučio; Allah je svemu već rok odredio.
I uistinu je Allah, dželle še’nuhu, mu’minima dovoljan i jedini istinski oslonac, pa se oslonimo na Njega i u isto vrijeme uložimo maksimum truda, pa ćemo postići dobro obadva svijeta!

Ibrahim, alejhis-selam, i Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, kao i ostali poslanici su najbolji primjer istinskog tevekkula, kada su onda kada su bacani u vatru, kada su napadani od neprijateljskih skupina, kada su nazivani lašcima i kada su progonjeni i u drugim prilikama govorili: Dovoljan je nama Allah i divan je On zaštitnik -حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيِلُ !
Imam Ibn Tejmije kaže: „Uistinu je oslonac na Allaha jedna od najvećih obaveza, upravo kao što je obavezna i iskrenost prema Allahu.”
Braćo i sestre, istinski i potpuni oslonac na Allaha, dželle še’nuhu, ne mogu ostvariti osim pravi mu’mini, kako stoji u hadisu koji bilježi imam Ahmed:
عَنْ ‏عِمْرَانَ بْنَ حُصَيْنٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ‏أَنَّ رَسُولَ اللهِ‏ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ‏‏قَالَ:‏ “‏يَدْخُلُ الْجَنَّةَ مِنْ أُمَّتِي سَبْعُونَ أَلْفًا بِغَيْرِ حِسَابٍ لَا ‏يَكْتَوُونَ ‏وَلَا يَسْتَرْقُونَ وَلَا يَتَطَيَّرُونَ ‏وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ” فَقَامَ ‏عُكَّاشَةُ ‏‏فَقَالَ: “يَا رَسُولَ اللهِ ادْعُ اللهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ فَقَالَ: “أَنْتَ مِنْهُمْ” فَقَامَ رَجُلٌ آخَرٌ فَقَالَ: “يَا رَسُولَ اللهِ ادْعُ اللهَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ” قَالَ: “قَدْ سَبَقَكَ بِهَا ‏ُعُكَّاشَةُ” (أحمد)
Prenosi Imran ibn Husajn, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Ući će u Džennet od moga ummeta sedamdeset hiljada bez polaganja računa, a to su oni koji ne liječe kej’om (žigosanjem), koji ne traže da im drugi uče rukju (već to sami sebi čine), koji se ne bave gatanjem i koji se istinski oslanjaju na svoga Gospodara.“ Pa je ustao Ukkaša i rekao: “Allahov Poslaniče, zamoli Allaha da me učini od njih!” Reče: “Ti si od njih!” Pa je ustao drugi čovjek i rekao: “Allahov Poslaniče, zamoli Allaha da me učini od njih!” Reče: “Pretekao te Ukkaša!“ (Ahmed)

Braćo i sestre, trudimo se da budemo od pomenutih sedamdeset hiljada mu’mina, koji će u Džennet ući bez polaganja računa, a da bi to postigli čuvajmo se tri pomenute stvari i čvrsto se oslonimo na Allaha, dželle še’nuhu!
Sunnet je Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da kada izlazimo iz naših kuća da proučimo dovu i ko to učini postiže Allahovu, subhanehu ve te’ala, zaštitu, kao što stoji u hadisu koji prenosi Enes, radijallahu anhu, a hadis bilježi imam Ebu Davud:
عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ‏أَنَّ رَسُولَ اللهِ‏ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ‏‏قَالَ:‏ “مَنْ قَالَ – يَعْنِى إِذَا خَرَجَ مِنْ بَيْتِهِ – بِسْمِ اللهِ، تَوَكَّلْتُ عَلَى اللهِ وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ” يُقَالُ لَهُ: “هُدِيتَ وَوُقِيتَ وَكُفِيتَ” فَيَقُولُ الشَّيْطَانُ لِشَيْطَانٍ آخَرٍ: “كَيْفَ لَكَ بِرَجُلٍ قَدْ هُدِيَ وكُفِيَ وَوُقِيَ” (أبو داود)
Prenosi Enes, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Ko kaže – misli se kada izađe iz kuće – U ime Allaha, oslanjam se na Allaha i nema moći niti snage mimo Allahove!“ bude mu rečeno: „Upućen si, spašen i zaštićen!“ A šejtan kaže drugom šejtanu: „Šta ćeš sa čovjekom koji je upućen, spašen i zaštićen?“ (Ebu Davud)

Zaštita pomenuta u hadisu je zaštita Allaha, dželle še’nuhu, i to besplatna i trajna – nije to zaštita zaštitarske agencije ili policije, koje ispostavljaju mjesečne račune ili koriste budžetska sredstva za svoje plaće i nije to zaštita onih koji su uz nas dok od nas imaju koristi!
Vjernici čine što je potrebno sa njihovu stranu i čvrsto se oslanjaju na Allaha, dželle še’nuhu, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Tirmizija:
عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ‏أَنَّ رَجُلاً قَالَ: “يَا رَسُولَ اللهِ أَعْقِلُهَا وَ أَتَوَكَّلُ، أَوْ أَطْلِقُهَا وَ أَتَوَكَّلُ؟” قَالَ: “إِعْقِلْهَا وَ تَوَكَّلْ” (الترمذي)
Prenosi Enes, radijallahu anhu, da je neki čovjek rekao: „Allahov Poslaniče, hoću li svezati devu i osloniti se na Allaha ili ću je pustiti i osloniti se na Allaha?“ Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, reče: „Sveži je i osloni se na Allaha!“ (Tirmizija)
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas podučava kakvu bi nafaku imali, kada bi se na Allaha, dželle še’nuhu, istinski oslonili, pa u hadisu koji bilježi imam Ahmed, kaže:
عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ‏أَنَّ رَسُولَ اللهِ‏ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ‏‏قَالَ:‏ لَوْ أنَّكُمْ تَوَكَّلْتُمْ عَلَى اللهِ حَقَّ تَوَكُّلِهِ لَرَزَقَكُمْ كَمَا يُرْزَقُ الطَّيْرُ تَغْدُو خَمَاصًا وَ تَرُوحُ بِطَاناً (أحمد)
Prenosi Omer b. El-Hattab, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Kada biste se vi istinski oslanjali na Allaha, On bi vas opskrbljivao kao što opskrbljuje ptice: ujutro odlaze gladne, a predvečer se vraćaju site.“ (Ahmed)

Braćo i sestre, nakon iskrenog vjerovanja i ulaganja maksimuma napora i želje da u ime Allaha, dželle še’nuhu, budemo najboji imami, hatibi, karije, učitelji, učenici, studenti, doktori, borci, komandanti, policajci, specijalci, sudije, advokati, radnici, rukovodioci, čobani, roditelji i komšije, istinski se oslonimo na Allaha, dželle še’nuhu, i tako ćemo postići dobro obadva svijeta!

Gospodaru, pomozi našoj braći u Palestini, Siriji i na svakom drugom mjestu i podari im skoru pobjedu i slobodu, učvrsti nas na putu islama, učini nas od onih koji se samo na Tebe oslanjaju, oprosti našim roditeljima i dobrim precima, učini našu djecu i potomke radostima naših očiju i srca, budi nam milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u Džennetu društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41043

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 10/2013 – 10. džumade-l-ula 1434.H. / 22. mart 2013.g.

OD VODE SMO STVORILI SVE ŽIVO

Braćo i sestre u islamu! [b]Danas 10. džumade-l-ula 1434.H., 22. marta 2013. godine hutbu sam naslovio sa Od vode smo stvorili sve živo. [/b]Tema je određena time što se braćo i sestre danas nalazimo u Svjetskom danu vode. Naime Skupština Ujedinjenih nacija je rezolucijom donesenom 2. februara 1993. odlučila da se 22. mart svake godine obilježava kao Svjetski dan voda, sa ciljem da se ukaže na probleme vezane za vodu i vodene resurse.

Kaže Allah, dželle še’nuhu, u 30. ajetu Sure El-Enbija’:
…وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَفَلاَ يُؤْمِنُونَ
…Od vode smo stvorili sve živo. Pa zar neće vjerovati?
Imam Katade tumačeći ovaj ajet kaže: “Očuvanje života svih stvorenja jeste pomoću vode.”
A u 18. ajetu Sure El-Mu’minun stoji:
وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَسْكَنَّاهُ فِي الأَرْضِ وَإِنَّا عَلَى ذَهَابٍ بِهِ لَقَادِرُونَ
Mi s neba s mjerom kišu spuštamo i u Zemlji je zadržavamo, a u stanju smo i da je odvedemo (presušimo).
Ovaj ajet govori o jednoj od najvećih blagodati kojima je Allah, dželle še’nuhu, počastio stvorenja, a to je blagodat vode, bez koje ne mogu ni ljudi, ni životinje, ni biljke. U ovom ajetu se kaže da je Allah, subhanehu ve te’ala, odredio da voda bude u Zemlji kako bi čovjek mogao doći do nje kada mu zatreba, kopajući bunareve i vadeći je na druge načine. Također je Allah, dželle še’nuhu, neke vode učinio dostupnim ljudima bez kopanja, a to su rijeke, potoci, izvori, jezera, mora i slično. Allah, subhanehu ve te’ala, je u stanju da vodu koja se nalazi u Zemlji ukloni, pa da nestane. Ovo je upozorenje i prijetnja ljudima, ako ne budu zahvalni na ovoj, kao i na drugim blagodatima, da ih može zadesiti suša, što bi imalo za rezultat teške posljedice, za ljude, stoku i biljke. U tom kontekstu je i posljednji ajet sure El- Mulk u kojem Allah, dželle še’nuhu, kaže:
قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَّعِينٍ
Reci: “Šta mislite, ako vam vode presuše, ko će vam tekuću vodu dati?”

Allah, dželle še’nuhu, podsjeća ljude na blagodat vode koju im je dostupnom učinio, pa u ajetima 68. – 70. Sure El-Vaki’a kaže:
أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُون(68) أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ(69) لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ(70)
Kažite vi Meni: vodu koju pijete(68) – da li je vi ili Mi iz oblaka spuštamo?(69) Ako želimo, možemo slanom da je učinimo – pa zašto niste zahvalni?(70)
Napojiti žednog je jedno od najboljih djela koje vjernik može učiniti. Abdullah ibn Abbas, radijallahu anhu, upitan je koja je vrsta sadake najvrijednija, pa je rekao: ’’Voda, zar niste pročitali kur’anski ajet u kojem džehennemlije traže pomoć od džennetlija, pa kažu: أَنْ أَفِيضُوا عَلَيْنَا مِنَ الْمَاء أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللّهُ Prolijte na nas vode ili nešto od onoga čime vas je Allah opskrbio! (Suretu El-E’raf; 50.)

Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Jednom prilikom neki je čovjek išao putem pa ga je spopala velika žeđ. On je sišao u bunar i napio se vode. Kada je izašao iz bunara, ugledao je psa kako zbog žeđi liže prašinu. Tada čovjek reče: „I ovog je psa zadesila žeđ kao i mene.’’ Onda je ponovo sišao u bunar i svoju obuću napunio vodom, prihvatio je zubima i tako se popeo iz bunara. Napojio je psa i Allah mu se na tome zahvalio i grijehe mu oprostio.“ Tada ashabi upitaše: „Poslaniče, zar mi imamo nagradu i kada napojimo životinje?’’ On im odgovori: فِي كُلِّ ذِي كَبِدٍ رَطْبَةٍ أَجْرٌ „ Za svako živo stvorenje imate nagradu (kada ga napojite, nahranite i s´njim lijepo postupate)!“ (Buharija).

U drugom predanju stoji da se ovakav slučaj desio sa ženom prostitutkom i da joj je Allah, azze ve dželle, oprostio grijehe zbog toga što je napojila psa.
Vidimo kolika je nagrada za pojenje životinje, a koliki je grijeh zabraniti životinjama da piju vodu pokazuje nam dobro poznati hadis u kojem se kaže da je neka žena kažnjena džehennemskom vatrom zato što je mačku zatvorila, ne dajući joj ni hranu ni piće, niti je pustila da sebi nađe hranu. (Muslim)
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranjuje rasipanje vode, što potvrđuje predaja koju bilježi imam Ibn Madždže:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَرَّ بِسَعْدٍ وَهُوَ يَتَوَضَّأُ فَقَالَ: “مَا هَذَا السَّرَفُ؟” فَقَالَ: “أَفِي الْوُضُوءِ إِسْرَافٌ؟” قَالَ: “نَعَمْ وَإِنْ كُنْتَ عَلَى نَهَرٍ جَارٍ.” (ابن ماجه)
Prenosi Abdullah ibn Amr, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, prošao pored Sa’da, dok je abdestio, pa reče: „Kakvo je to rasipanje?“ Reče: „Zar je i kod abdesta rasipanje?“ Reče: „Da, pa makar bio na rijeci koja teče!“ (Ibn Madždže)
Nas u Bosni i Hercegovini Allah, dželle še’nuhu, je počastio blagodati vode, tako da imamo više pitke vode nego cijela Srednja Evropa i više sedam puta od Srbije i td. Po zvaničnim podacima smo po resursima pitke vode sedmi u Evropi, a prvi u regionu. Kada to imamo u vidu, treba da nas zabrine činjenica da smo u prošloj godini uvezli vode u vrijednosti 15 miliona KM, dok je izvezeno samo 2,8 milijuna KM, a naša voda braćo i sestre je mnogo kvalitetnija i ista osvaja svjetske medalje za kvalitet.

Eksperti za pitanje vode kako stoji u izvještaju UN-a, predviđaju da će za 20 godina 63 miliona ljudi ostati bez pitke vode. Danas oko dva miliona djece godišnje umre zbog nedostatka čiste vode i neuređene kanalizacije. To je oko 5 hiljada života u svakom danu.
Skupština UN, na svojoj 58. sjednici donijela je nacrt rezolucije, kojom se razdoblje od 2005. do 2015. godine proglašava Međunarodnom dekadom za akciju – Voda za život, u nastojanju da se do 2015. godine prepolovi broj ljudi koji nemaju pristupa zdravstveno ispravnoj vodi za piće, kao i onih koji nemaju pristupa osnovnim sanitarijama.

U savremenom svijetu voda postaje sve značajniji resurs i pretpostavlja se da će XXI stoljeće biti stoljeće u kojem će se voditi ratovi za vodu. Naučno je potvrđeno da slatke vode na Planeti Zemlji ima oko 2.5 % i da je nejednako raspoređena. Svakim danom ima je sve manje zbog neadekvatnog upravljanja i nemara. U većini zemalja Afrike i Azije vlada hronična nestašica vode. Do 2025. godine dvije trećine čovječanstva osjetiće ozbiljan nedostatak vode. Procjene stručnjaka kažu da oko 1,1 milijarde ljudi nema pristup pitkoj vodi, 2,5 milijarde nema elementarne sanitarne uslove, a više od pet miliona ljudi godišnje umire od bolesti koje su uzrokovane zagađenom vodom. Najveće potencijalno zlo koje danas prijeti čovječanstvu je zagađenje vode, zraka i tla. Kako bi se osigurale dovoljne količine zdrave pitke vode, potrebno je uložiti dodatne napore vezane za njenu zaštitu i štednju. Zagađenje vode ne poznaje granice, stoga je svi moramo čuvati i paziti, jer voda je naša kultura i naš život.

Interesantne su slijedeće činjenice: 70% Zemljine površine je voda, a 30% je kopno, 70% kiše koja se spusti na Zemlju spusti se na kopno, a 30% na more i 70% ljudskog organizma je voda.

Braćo i sestre, čuvajmo vodu kao veliku Alahovu, dželle še’nuhu, blagodat i budimo Mu na toj blagodati neizmjerno zahvalni!
Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da nas učini zahvalnim na Njegovim mnogobrojnim blagodatima i od onih koji čuvaju vodu kao poseban ni’met, da pomogne našoj braći u Palestinii Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da se smiluje našim roditeljima i dobrim precima, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta i boljim pripadnicima ummeta od nas i boljim čuvarima Bosne i Hercegovine nego što smo to mi, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41097

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 11/2013 – 24. džumade-l-ula 1434.H. / 05. april 2013.g.

DVADESET I JEDNA GODINA OD POČETKA ORUŽANE AGRESIJE I
GENOCIDA U REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI

Braćo i sestre u islamu! Danas 24. džumade-l-ula 1434.H., 05. aprila 2013. godine, hutbu sam naslovio sa Dvadeset i jedna godina od početka oružane agresije i genocida u Republici Bosni i Hercegovini. Tema je sama po sebi nametnuta, obzirom da je sutra inša-Allah tačno dvadeset i jedna godina od zvaničnog početka oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu od strane krnje Jugoslavije, a godinu dana poslije i od strane Republike Hrvatske. Braćo i sestre, pojmovi „oružana agresija“ i „genocid“ su kodovi moderne historije Bošnjaka, kodovi koje ne smijemo zaboraviti kako se isto ne bi ponovilo našoj djeci i potomcima, pa i nama samima, to su riječi koje moramo dobro urezati u našu memoriju i memoriju naših ukućana, rodbine i prijatelja, tačnije našega naroda!
Braćo i sestre, podsjećam sebe i vas na dio 217. ajeta Sure El-Bekare:
…وَلاَ يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا…
…Oni će se neprestano boriti protiv vas, dok vas ne odvrate od vjere vaše, ako budu mogli…
Ova kur’anska istina ostaje sve do Sudnjega dana i o njoj nema polemike, a najčudnije je i najbolnije kada se ove kur’anske istine kušaju vlastitim iskustvom i opet se ne izvuče pouka.
Početkom 1992. godine srpski nacionalisti su odlučili provesti u djelo Načertanije, Ilije Garašanina, srpskog nacionaliste koji je u sredinom XIX stoljeća zagovarao stvaranje Velike Srbije, kao i Memorandum SANU (Srpske akademije nauka i umetnosti) iz Beograda, sačinjen 1986. godine, koji je naglašavao “nužnost nacionalnog ujedinjenja srpskog naroda, bez obzira gdje se nalazili“. Glavni redaktor Memoranduma, Srpski nacionalista Dobrica Ćosić ističe da je “ujedinjenje svih Srba u jednu državu historijski cilj srpskog naroda”. U cilju stvaranja “Velike Srbije” izvršena je kompleksna politčko-psihološka priprema masa za ratna osvajanja, uz famozne mitinge i “događanja naroda”.
Nakon agresije na Sloveniju i Hrvatsku, uslijedila je duga i teška oružana agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu, koju su provodili: takozvana JNA, jedinice MUP-a krnje Jugoslavije, paravojne formacije krnje Jugoslavije u vidu: Arkanovaca, Šešeljevaca i drugih i izdajničke srpske snage iz Republike Bosne i Hercegovine. Obzirom da Srbi u Republici Bosni i Hercegovini nisu bili locirani na jednom području, preduzete su opsežne zločinačke akcije ubijanja, hapšenja, silovanja, mučenja i protjerivanja nesrba, a na prvom mjestu Bošnjaka.
Četnici su partizanske kape i spomenice, kojima su se okitili poslije Drugog svjetskog rata, zamijenili šajkačama i kokaradama, koje su bile njihovo trajno obilježje. Okrvavljene kame, kojima su s koljena na koljeno klani Bošnjaci i kojima su parane utrobe trudnica, a živa izvađena djeca bacana u zrak i dočekivana na njih, bile su iznova naoštrene i spremne za krvavi pohod. Svo oružje i oruđe takozvane JNA, kao i oružje Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine, koje smo mi građani Republike Bosne i Hercegovine godinama plaćali i kupovali, stavljeno je na raspolaganje četnicima, koji su pokrvavljenih očiju jurišali na sve što je ikada imalo veze sa islamom i muslimanima. Istina je da su meta njihovih zločina bili i drugi narodi, kao i pojedini Srbi koji su odbili da učestvuju u zločinima. I uživali su zločinci u svome zločinu smatrajući to velikom čašću, podvigom i pobjedom srpskoga naroda, a jadni li su narodi koji ubijanje nedužnih ljudi, silovanje njihovih čestitih majki, supruga i kćeri i pljačkanje njihove imovine smatraju herojstvom!
Agresori na Republiku Bosnu i Hercegovinu nisu pravili razliku između: vjernika i ateiste, kuma i nekuma, člana SDA i Pokreta za Jugoslaviju, manje pobožnog i više pobožnog, moralnog i nemoralnog, trijeznog i pijanice, onoga koji je jeo krmetinu i drugoga koji je nikada nije probao, onoga ko je udavao za njih i koji se ženio od njih i onoga koji to nije činio, onoga koji je psovao svetinje i onoga koji to nije činio, onoga koji se zaklinjao u Jugoslaviju i bratstvo i jedinstvo i onoga koji je znao da je to farsa prisutna samo u bošnjačkim glavama… Svi su Bošnjaci pred agresorima i domaćim izdajnicima i zločincima bili isti i svi su trebali biti poubijani na što svirepiji način. Kada srbijanski zločinci u Bijeljni nisu mogli razlikovati, Bošnjaka od nebošnjaka, ubijali su sve osunećene muškarce. Silovane su djevojčice od devet godina i nene od osamdeset godina, a zločinci su bili svjesni da je “udariti na čast žene muslimanke” teže i od samog ubistva. Tako je projekat silovanja sistematski provođen na čitavom okupiranom teritoriju Republike Bosne i Hercegovine. Zločinci su silovali djevojčice na oči njihovih roditelja, braće, deda i nena. U usijane rerne su pred očima majki stavljali njihovu dojenčad. Korištene su i druge najgnusnije metode zločina nad kojima um staje…
Zločini iz I i II svjetskog rata nad golorukim i naivnim Bošnjacima su se ovoga puta dešavali na kraju XX stoljeća, na oči cijeloga svijeta, dok su naivni Bošnjaci bili sigurni u efikasnu vojnu intervenciju i humanitarnu pomoć međunarodne zejadnice, koja je bila obavezna zaštititi svoju novu članicu UN-a, ali te pomoći nije bilo. Naprotiv, građanima Republike Bosne i Hercegovine uveden je embargo na uvoz naoružanja, što je bilo klasično vezanje ruku žrtvi, dok je agresor na raspolaganju imao silnu tehniku i dobro obučeno ljudstvo. U embargu na uvoz oružja u Republiku Bosnu i Hercegovinu se ogleda licemjerstvo međunarodne zajednice i saučesništvo u zločinu i to ova tvrda bošnjačka glava mora dobro zapamtiti.
Genocid nad Bošnjacima, na cijelom prostoru Republike Bosne i Hercegovine, a posebno u takozvanim zaštićenim zonama: Srebrenici, Žepi, Goraždu i Bihaću, te u Prijedoru, Bijeljini, Bratuncu, Čajniču, Čapljini, Derventi, Doboju, Donjem Vakufu, Foči, Gacku, Modriči, Nevesinju, Prozoru, Rogatici, Rudom, Stocu, Tesliću, Vlasenici, Višegradu, Zvorniku i drugim općinama događao se na očigled cijeloga svijeta i to Bošnjaci ne smiju zaboraviti, jer zaborav je jedan od najsvirepijih i najbezdušnijih neprijatelja jednoga naroda. Bošnjaci su samo zato što su muslimani, bili predmetom neviđenog genocida koji je imao za cilj njihovo biološko istrijebljenje kao i zatiranje njihovih: vjerskih, kulturnih i svih drugih obilježja.
Evropa i Zapad su zasigurno pali na ispitu kada su bezdušno posmatrali kako se Bošnjaci, jedan od najstarijih evropskih naroda, ubija i kako se ruše kulturna blaga, kojima bi se trebala ponositi Evropa i cijeli svijet. Prije pet stoljeća, u vrijeme kada se kršćanska Evropa dičila svojom prljavštinom i kada je ta ista Evropa inovirala štikle, kako bi prljavim evropskim ulicama mogli da se koliko-toliko normalno kreću, u vrijeme kada su tragali za najboljim mirisima, kojima su željeli neutralisati smrad koji se zbog nekupanja mjesecima i godinama širio evropskim metropolama, u Sarajevu i Bosni i Hercegovini su bila: javna kupatila, javne česme, javne besplatne bolnice, hanovi, karavan-saraji, učilišta i biblioteke. U to vrijeme su se na najboljim lokacijama, u blizinama džamija, od državnih novaca pravile crkve i sinagoge i nikada se niko od muslimana nije protivio jačini crkvenih zvona, i nikada niko nije ni pomislio da kaže koju ružnu riječ nemuslimanu, jer je pravo svakog čovjeka da vjeruje u što želi. A u toj istoj “civiliziranoj i demokratskoj” Evropi, na početku XXI stoljeća u većini zemalja nema džamija, niti će ih sve su prilike uskoro biti, jer se, navodno, ne uklapaju u regulacione planove, a da ne govorimo o ezanu koji se može učiti samo u zatvorenom prostoru.
U Republici Bosni i Hercegovini je proveden strašan genocid, a na njegovim temeljima je u Dejtonu priznata i genocidna tvorevina dejtonska Republika Srpska, u čemu međunarodna zajednica ima velike “zasluge.”
Braćo i sestre, ne zaboravimo agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima, budimo budni i oprezni, trudimo se da u svojim životima budemo dosljedni nosioci baklje islama, rađajmo, odgajajmo i školujmo našu djecu, učimo ih da budu moralni, vrijedni, hrabri, jasni i nepokolebljivi, pričajmo im o agresiji i genocidima, budimo ponosni i odlučni i nikada više ne dozvolimo da stojeći u redovima čekamo milost koljača!
Gospodaru, učvrsti nas na putu islama, pomozi našoj braći u Siriji, Palestini i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana i podari im skoru pobjedu, sačuvaj nas od zla Tvojih i naših neprijatelja, kazni zločince zasluženom kaznom i ostavi ih bez pomena i poroda i zameti im svaki trag, uputi našu djecu i potomke i učini ih prvacima ummeta i radostima naših očiju i srca, budi nam Milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u Džennetu društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ!

[Mustafa]

#41170

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 11/2013 – 23. džumade-l-uhra 1434.H. / 03. maj 2013.g.

[b]”DAN DŽAMIJA” 1993. – 2013. godina
[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 23. džumade-l-uhra 1434.H., 03. maja 2013. godine, uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć govorim na temu «Dan džamija 1993. – 2013. godina”. Podsjećanja radi, Rijaset Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini je 2000. godine donio Odluku o obilježavanju 7. maja, «Danom džamija», jer je 07. maja 1993. godine u ranim jutarnjim satima minirana i porušena od strane srpskog agresora i domaćih srpskih zločinaca, Ferhadija džamija u Banja Luci.

“Dan džamija” podsjeća na uništavanje svih džamija i drugih vakufskih objekata u Republici Bosni i Hercegovini u toku obje oružane agresije, sa istoka i zapada, u periodu 1992. – 1995. godina.

Ferhat-pašina džamija, sagrađena 1579. godine, centralni je objekat u Banja Luci i jedno je od najuspješnijih arhitektonskih ostvarenja bosanske arhitekture, XVI vijeka. Džamija je dimenzija 18 m. X 14 m., vrh kupole je visok 18 m., a munara 43 m.. Ferhadija je 1950. godine uvrštena u kulturnu baštinu Bosne i Hercegovine, a potom je uvrštena na listu spomenika svjetske baštine pri UNESCO-u. Džamija je djelimično uništena ekplozivom detoniranim 7. maja 1993. godine od strane srpskih zločinaca. Nakon prvog rušenja, vlasti Republike Srpske su organizovale potpuno rušenje i čišćenje terena na kojem se nalazio kompleks džamije. Kratko nakon rušenja Ferhadije, srušena je i obližnja sahat-kula, a ostaci ruševina su odvezeni na gradsku deponiju. Ferhadija je bila jedna od 16 Banjalučkih džamija, koje su tokom agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu od 1992. – 1995. godine, do temelja porušene.
Džamije su Allahove, subhanehu ve te’ala, kuće na Zemlji i njima islam posvećuje posebnu pažnju, jer su one mjesta gdje se veliča Njegovo ime i gdje Mu se pada na sedždu, sa ciljem postizanja samo Njegova zadovoljstva.

Opće je poznato da neprijatelji islama, ne biraju metode u borbi protiv muslimana i za njih nisu svete: džamije, mektebi, mezarja, mostovi, sahat-kule, hanovi, hamami… Oni stoljećima zatiru tragove islama na širem prostoru Balkana, a preživjele muslimane prisiljavaju na stalnu hidžru i zbijanje na sve uži životni prostor, kako bi u svakom narednom naletu imali što manje posla. Džamije i vakufi se ovdje u Bosni i Hercegovini ruše od 1878. godine, pa sve do završetka posljednje dvije krvave oružane agresije na nju (1992.-1995.). Rušitelji se proglašavaju svecima i nacionalnim herojima, dok mi živimo u nadi da će se zločinci već jednom proći zločina i prihvatiti nas drugačijim…
Allah, dželle še’nuhu, u kategoriju najvećih nasilnika ubraja one koji u džamijama sprječavaju spominjanje Njegova imena i koji ih ruše, pa u 114. ajetu Sure El-Bekare kaže:
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُوْلَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ
Ima li većeg nasilnika, od onoga koji brani da se u Allahovim džamijama ime Njegovo spominje i koji rade na tome da se one poruše? Takvi bi trebalo da u njih samo sa strahom ulaze! Na ovom svijetu doživjeće sramotu, a na onom svijetu patnju veliku!

Kakvi su samo zločinci i teroristi oni koji su sve džamije, mesdžide i ostale vakufe porušili tamo gdje je stizala njihova vojska ili gdje se uspostavljala njihova vlast?! I sve to su smatrali svojim velikim podvizima, a jadni li su narodi koji pokušavajući da izbrišu tragove kulturnog naslijeđa drugih naroda i etnički ih iskorijene, misle da će na taj način postati velikim i slavnim! Za vrijeme posljednje oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu potpuno je porušeno 614 džamija (534 od strane srpskog, a 80 od hrvatskog agresora), dok je oštećeno 307 džamija (249 od srpskog, a 58 od hrvatskog agresora), što čini 80,5% od ukupnog broja 1144 džamije, koliko ih je bilo prije ove dvije agresije. Pored toga je od ukupno 557 mesdžda (džamija bez munare), potpuno porušeno njih 218 (175 od srpskog, a 43 od hrvatskog agresora), dok je oštećen 41 mesdžid (21 od srpskog, a 20 od hrvatskog agresora), što čini procenat od 46,40% mesdžida. Ovome treba dodati još 14 potpuno uništenih i 18 oštećenih mekteba, te 447 uništenih i 160 oštećenih drugih vakufskih objekata.
Ovo su podaci koje moramo znati, da se zlo ne ponovi, jer narod koji ne zna šta mu se desilo u bliskoj prošlosti, ima šansu za nestanak u eventualnom narednom naletu, a kada nestane tragova materijalne i duhovne kulture i kada se izgubi kolektivno pamćenje, blizu je i biološki nestanak jednoga naroda.

Ne samo da se zločinci nisu zadovoljili sa rušenjem džamija, nego su i njihove lokacije pretvarali ili još uvijek pretvaraju u parkirališta ili mjesta za izgradnju stambenih i dugih objekata. Na tom putu im niko od domaćih i međunarodnih faktora nije stajao, niti stoji, tako da su na oči obespravljenih Bošnjaka nicali objekti, u nadi da će pravednim rješenjem nekih od sudova naknadno biti uklonjeni, a sudovi su donosili presude ili odluke protiv oštećene strane, kao što je slučaj sa odlukama Doma za ljudska prava vezanim za Divičku i Zamlaz džamiju u Zvorniku.

Allahovom, subhanehu ve te’ala, voljom i snagom Bošnjaci, dobrovoljci iz islamskog svijeta i rijetki pojedinci iz druga dva naroda su se suprostavili strašnoj agresiji i zlu koje se nadvilo nad Republikom Bosnom i Hercegovinom i njihova je zasluga što makar na jednom dijelu Bosne i Hercegovine danas ima: džamija, mesdžida, mezarja i drugih vakufa, kao i vjerskih i drugih objekata drugih naroda. Islam je Bošnjake učinio posebnim, jer u protivnom na prostoru koji su oni branili ne bi ostala niti jedna crkva i sinagoga, a one su tu da svjedoče da mi nismo kao oni i da mi ne rušimo, nego gradimo i čuvamo i da uvažavamo druge i drugačije. Eto, to je islam i to je njegovo učenje! To su univerzalna islamska rješenja, koja garantiraju svakom pojedincu: slobodu, pravo na uživanje njegova posjeda i punu sigurnost u pravom smislu riječi.

Braćo i sestre! Gradimo džamije i čuvajmo džemat, ne dozvolimo da nam džamije ponovo budu samo kulturno-historijski spomenici, čuvajmo ih, jer ako ih ne budemo čuvali, zločinci će ih ponovo rušiti i na njihovim temeljima graditi zgrade i crkve i njihova mjesta pretvarati u parkinge ili pijace, a nama zamesti svaki trag! Zapamtimo da je naša obaveza rekonstrukcija svih porušenih džamija, na svakom mjestu gdje su one postojale i najozbiljnije pristupimo tom poslu! Uključimo se na prvom mjestu mi i naše porodice, animirajmo našu rodbinu, poručimo rođacima i komšijama u dijaspori da je naša obaveza rekonstrukcija porušenih džamija, jer su one simboli našeg višestoljetnog postojanja na cijeloj teritoriji Bosne i Hercegovine! Ne čekajmo da nam hareme štite i ograđuju naši prijatelji iz islamskog svijeta, već se organizirajmo i uređujmo ih sami, jer je to naša obaveza prema našim umrlim!

Čuvajmo i kultivišimo svoja imanja i čuvajmo grunt, jer na taj način čuvamo i cjelovitost Bosne i Hercegovine! I nikada ne zaboravimo genocid i agresiju i o tome govorimo i pišimo, jer je to naša islamska i patriotska dužnost!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nas učvrsti na putu islama, da ummet Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, učini onima koji će uspostavljati red i sprječavati nered na Zemlji, da nam pomogne da sačuvamo našu Bosnu i Hercegovinu, u kojoj ćemo sa ponosom i slobodno koračati i živjeti na svakom njenom pedlju, da nas sačuva iskušenja koja nećemo moći podnijeti, da nas učini istinskom braćom, koja će jedni drugima praštati i upućivati iskrene dove za popravljanje našeg stanja i praštanje grijeha, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i da nas u obećanim džennetima počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41181

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 12/2013 – 30. džumade-l-uhra 1434.H. / 10. maj 2013.g.

SKRUŠENOST (EL-HUŠU’U) U NAMAZU

Braćo i sestre u islamu! Danas 30. džumade-l-uhra 1434.H., 10. maja 2013. godine hutbu sam naslovio sa Skrušenost (El-hušu’u) u namazu. Ova tema je braćo i sestre iznimno važna, jer je skrušenost u namazu preduslov za ispravnost našeg namaza, a namaz je jedan od stubova naše vjere. Skrušenost označava smirenost, spokojnost, poniznost i skromnost i ona je rezultat strahopoštovanja roba od Allaha, subhanehu ve te’ala, uz osjećaj da Allah, dželle še’nuhu, čovjeka stalno vidi i zna šta je u njegovoj duši.

Pored toga što smo dužni redovno klanjati propisane namaze isto tako je važno da namaze obavljamo skrušeno i ponizno, svjesni Allahove, dželle še’nuhu, Svemoći i naše nemoći. U protivnom naš namaz se svodi samo na formu od koje klanjač nema ništa drugo do fizičku aktivnost.
Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u prva dva ajeta Sure El-Mu’minun:
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ(1) الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خَاشِعُونَ(2)
Spašeni su mu’mini,(1) oni koji su u namazu skrušeni!“(2)
Braćo i sestre, Allah subhanehu ve te’ala, u citiranim ajetima obećava spas mu’minima koji su skrušeni u namazu, a to je uistinu velika blagodat, pa budimo od onih koji su skrušeni u svojim namazima!
Allah, dželle še’nuhu, u 45. ajetu Sure El-Bekare naređuje strpljivost i namaz, pa kaže:
وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِينَ
I pomozite sebi strpljenjem i namazom – to je zaista teško, osim skrušenim!
Istinska skrušenost se ogleda u klanjačevoj potpunoj predaji Allahu, dželle še’nuhu, uz svjesnost da Njemu, azze ve dželle, sve pripada i sve Mu se pokorava, kao što stoji u drugom dijelu 90. ajeta Sure El-Enbija’:
… إِنَّهُمْ كَانُوا يُسَارِعُونَ فِى الْخَيْرَاتِ وَيَدْعُونَنَا رَغَباً وَرَهَباً وَكَانُوا لَنَا خـَاشِعِينَ
…Oni su se trudili da što više dobra učine i molili su Nam se u nadi i strahu i bili su Nam ponizni.
Allah, dželle še’nuhu, iskazuje Svoju srdžbu nad onima koji su nemari u svojim namazima, pa u 4. i 5. ajetu Sure El-Ma’un, kaže:
فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ(4) الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ(5)
A teško klanjačima,(4) koji su nemarni u namazu!(5)
Braćo i sestre, na Sudnjem danu ćemo prvo biti pitani za namaz, pa se dobro pripremimo za taj trenutak, o čemu govori Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Tirmizija:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “إِنَّ أَوَّلَ مَا يُحَاسَبُ بِهِ الْعَبْدُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مِنْ عَمَلِهِ صَلَاتُهُ فَإِنْ صَلُحَتْ فَقَدْ أَفْلَحَ وَأَنْجَحَ وَإِنْ فَسَدَتْ فَقَدْ خَابَ وَخَسِرَ فَإِنِ انْتَقَصَ مِنْ فَرِيضَتِهِ شَيْءٌ قَالَ الرَّبُّ عَزَّ وَجَلَّ: “أُنْظُرُوا هَلْ لِعَبْدِي مِنْ تَطَوُّعٍ!” فَيُكَمَّلَ بِهَا مَا انْتَقَصَ مِنَ الْفَرِيضَةِ ثُمَّ يَكُونُ سَائِرُ عَمَلِهِ عَلَى ذَلِكَ.” (الترمذي)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Prvo za šta će čovjek polagati račun na Sudnjem danu je namaz, pa ako mu bude ispravan i primljen spasio se i uspio, a ako mu namaz bude neispravan, propašće i izgubiti. Ako mu bude nedostajalo nešto od farzova, reći će Allah, azze ve dželle: „Vidite ima li Moj rob nafila?“ Pa će mu biti upotpunjeno ono što mu nedostaje od farzova i ostala djela će mu biti takva!“ (Tirmizija)

Onome ko ispravno obavi pet propisanih namaza Allah, dželle še’nuhu, obećava oprost grijaha, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Ebu Davud:
عَنْ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: خَمْسُ صَلَوَاتٍ افْتَرَضَهُنَّ اللَّهُ تَعَالَى مَنْ أَحْسَنَ وُضُوءَهُنَّ وَصَلَّاهُنَّ لِوَقْتِهِنَّ وَأَتَمَّ رُكُوعَهُنَّ وَخُشُوعَهُنَّ كَانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ عَهْدٌ أَنْ يَغْفِرَ لَهُ وَمَنْ لَمْ يَفْعَلْ فَلَيْسَ لَهُ عَلَى اللَّهِ عَهْدٌ إِنْ شَاءَ غَفَرَ لَهُ وَإِنْ شَاءَ عَذَّبَهُ (أبو داود)
Prenosi Ubadete ibn Es-Samit, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Pet namaza koje je Uzvišeni Allah propisao, ko bude uljepšao abdest i klanjao ih na vrijeme i upotpunio njihove rukue i bude skrušen, Allah mu obećava da će mu oprostiti grijehe, a ko to ne uradi Allah mu ne obećava ništa – ako hoće oprostiće mu, a ako neće kazniće ga.“ (Ebu Davud)
Namazi braćo i sestre brišu naše prošle grijehe, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Muslim u Sahihu:
عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: مَا مِنْ امْرِئٍ مُسْلِمٍ تَحْضُرُهُ صَلَاةٌ مَكْتُوبَةٌ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهَا وَخُشُوعَهَا وَرُكُوعَهَا إِلَّا كَانَتْ كَفَّارَةً لِمَا قَبْلَهَا مِنَ الذُّنُوبِ مَا لَمْ يُؤْتِ كَبِيرَةً وَذَلِكَ الدَّهْرُ كُلُّهُ (مسلم)
Prenosi Osman ibn Affan, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Nema muslimana kojem dođe propisani namaz, pa on uljepša abdest i bude skrušen, a da mu on ne izbriše prošle grijehe, osim ako je učinio veliki grijeh i tako cijeli život!“ (Muslim)

Kada je neko od naših dobrih predaka vidio klanjača koji se u namazu igra prstima, rekao je: „Da mu se u namazu smirilo srce, smirile bi mu se i ruke!“

Hasan ibn Alija, radijallahu anhu, unuk Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, govoreći o ashabima kaže: „Srca su im bila skrušena, pa su im i pogledi bili oboreni!“
Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, utječe se Allahu, dželle še’nuhu, od četvoro:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يَقُولُ: اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَمِنْ دُعَاءٍ لَا يُسْمَعُ (أبو داود)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, učio: „Gospodaru, utičemo ti se znanja koje ne koristi, srca koje nije skrušeno, nefsa koji je nezasit i dove koja se ne prima!“ (Ebu Davud)

Braćo i sestre, zato se dobro čuvajmo nemara u namazu i ne dozvolimo da naše misli u namazu budu zaokupljene dunjalukom i svakodnevnim obavezama; ne dozvolimo da u namazu planiramo naše redovne obaveze, ne pripremajmo se za sastanke dok klanjamo, ne svodimo finansijske račune u namazu, ne razmišljajmo o sijelima, rekreaciji, jelu, piću i drugom dok klanjamo, jer na taj način dovodimo u pitanje ispravnost našeg namaza!

Braćo i sestre, kada stanemo na namaz i podignemo ruke i izgovorimo tekbir, neka nam to podizanje ruku označi ostavljanje dunjaluka iza leđa i skoncentrišimo se isključivo na namaz, neka nam poteku suze, posebno nama koji znamo značenje onoga šta učimo i u svakom trenutku budimo svjesni da stojimo pred Allahom, dželle še’nuhu, i da Mu se obraćamo ponizno i s ljubavlju!
Zato braćo i sestre uljepšajmo naše namaze skrušenoću i poniznošću, razmišljajmo o onome šta učimo i neka nam misli ni u jednom trenu ne lutaju na drugu stranu, te se trudimo da iz svakog namaza izađemo jačega imana, budimo od onih koji su skrušeni u namazu i koje namaz snaži i odgaja i natječimo se u dobru, kako bi postigli dobro ovog i budućeg svijeta!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nas učvrsti na putu islama, da nas učini skrušenim i strpljivim u našim namazima i životima, da pomogne našoj braći u Palestinii Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41196

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 13/2013 – 07. redžeb 1434.H. / 17. maj 2013.g.

AKO SE NE STIDIŠ, RADI ŠTO GOD HOĆEŠ (HADIS)

Braćo i sestre u islamu! Tema naše današnje hutbe je hadis Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, koji glasi Ako se ne stidiš, radi što god hoćeš! Tema koja je pred nama je aktuelna u svakom vremenu i prostoru, a čini mi se posebno za nas u vremenu potpune moralne kataklizme naroda koji je prije dvije decenije bio predmetom stravičnog genocida i pokušaja potpunog biološkog uništenja, naroda koji još uvijek traga za hiljadama tijela šehida, naroda koji ne uspije pobrojati vlastite žrtve genocida, a desi mu se novi genocid, naroda koji misli da će se odricanjem od vlastitog identiteta dodvoriti drugima i naroda koji zaboravlja desetine hiljada silovanih sunarodnica i nakon svega slijepo oponaša druge ili ih čak pretiče u razvratu.
U sahih predaji koju bilježi imam Buharija stoji hadis Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem:
عَنْ أَبِي مَسْعُودٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “إِنَّ مِمَّا أَدْرَكَ النَّاسُ مِنْ كَلَامِ النُّبُوَّةِ إِذَا لَمْ تَسْتَحْيِ فَاصْنَعْ مَا شِئْتَ!” (البخاري)
Prenosi Ebu Mesud, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ono što su ljudi zatekli od prvog poslanstva jesu riječi: “Ako se ne stidiš, radi što god hoćeš!” (Buharija)
Citirani hadis nam potvrđuje da se navedena izreka o stidu prenijela od prvih poslanika, sa generacije na generaciju, što pokazuje važnost stida kao pohvalnog svojstva mu’mina.
Riječi Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem: “Ako se ne stidiš, radi što god hoćeš!” predstavljaju ukor, osudu i zabranu nemorala, a nikako dozvolu da čovjek može raditi šta god poželi od grijeha.
U sličnom obliku se može protumačiti i dio 40. ajeta Sure Fussilet i drugi ajeti koji formu imperativa koriste u značenju zabrane ili osude:
…اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ
“…radite šta hoćete, On zaista, vidi šta vi radite!” (Sura Fussilet, 40.)
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je stid uvrstio u iman, kao što se bilježi u dva Sahiha:
عَنْ سَهْلِ بْنِ أَبِي سَهْلٍ أنَّهُ قَالَ: “سَمِعَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ رَجُلًا يَعِظُ أَخَاهُ فِي الْحَيَاءِ فَقَالَ: “إِنَّ الْحَيَاءَ شُعْبَةٌ مِنْ الْإِيمَانِ.” (ابن ماجه)
Prenosi Sehl ibn Ebu Sehl: „Čuo je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, čovjeka koji je korio svoga brata zbog stida, pa je rekao: “Uistinu je stid ogranak imana.” (Ibn Madždže)
A u hadisu koji bilježi imam Muslim stoji:
عَنْ عِمْرَانَ بْنَ حُصَيْنٍ أَنَّ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “الْحَيَاءُ لَا يَأْتِي إِلَّا بِخَيْرٍ.” (مسلم)
Prenosi Imran ibn Husajn da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Stid donosi samo dobro.” (Muslim)
Imam Muslim bilježi slijedeću predaju:
عَنْ أَبِي قَتَادَةَ: “كُنَّا عِنْدَ عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ فِي رَهْطٍ مِنَّا وَفِينَا بُشَيْرُ بْنُ كَعْبٍ فَحَدَّثَنَا عِمْرَانُ يَوْمَئِذٍ فَقَالَ: “قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: “الْحَيَاءُ خَيْرٌ كُلُّهُ.” أَوْ قَالَ: “الْحَيَاءُ كُلُّهُ خَيْرٌ.” (مسلم)
Prenosi Ebu Katade: „Bili smo sa Imranom ibn Husajnom u jednoj grupi, a sa nama je bio i Bušejr ibn Ka’b, pa nam je Imran jedne prilike govorio: „Rekao je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem: “Stid je u cjelosti dobar!“ ili je rekao: “Sav stid je dobar.” (Muslim)
Stid je braćo i sestre jedno od zajedničkih svojstava svih poslanika, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Tirmizija:
عَنْ أَبِي أَيُّوبَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “أَرْبَعٌ مِنْ سُنَنِ الْمُرْسَلِينَ الْحَيَاءُ وَالتَّعَطُّرُ وَالسِّوَاكُ وَالنِّكَاحُ.” (الترمذي)
Prenosi Ebu Ejjub, radijallahu nahu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Četvoro je od sunneta (prakse) vjerovjesnika: stid, mirisanje, misvak i ženidba.” (Tirmizija)
Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Ahmed hvali Ešedždža ibn Asarija:
عَنْ أَشَجِّ بْنِ عَصَرِيِّ: قَالَ لِي رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: “إِنَّ فِيكَ خُلَّتَيْنِ يُحِبُّهُمَا اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ.” قُلْتُ: “مَا هُمَا؟” قَالَ: “الْحِلْمُ وَالْحَيَاءُ.” قُلْتُ: “أَقَدِيمًا كَانَ فِيَّ أَمْ حَدِيثًا؟” قَالَ: “بَلْ قَدِيمًا.” قُلْتُ: “الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَبَلَنِي عَلَى خُلَّتَيْنِ يُحِبُّهُمَا.” (أحمد)
Prenosi Ešedždž ibn Asarija, radijallahu nahu: „Rekao mi je Poslanik, sallallahu aljehi ve sellem: “Ti imaš dvije odlike koje Allah voli!” Rekoh: “Koje su?” Reče: “Blagost i stid.” Upitah: “Da li je to od ranije tako bilo ili je to nešto novo?” Reče: “Od ranije!” Rekoh: “Hvala Allahu Koji mi je podario dvije osobine koje On voli!” (Ahmed)
Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Tirmzija podučava ashabe šta je to istinski stid:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “اسْتَحْيُوا مِنْ اللَّهِ حَقَّ الْحَيَاءِ!” قُلْنَا: “يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّا نَسْتَحْيِي وَالْحَمْدُ لِلَّهِ.” قَالَ: “لَيْسَ ذَاكَ وَلَكِنَّ الِاسْتِحْيَاءَ مِنْ اللَّهِ حَقَّ الْحَيَاءِ أَنْ تَحْفَظَ الرَّأْسَ وَمَا وَعَى وَالْبَطْنَ وَمَا حَوَى وَلْتَذْكُرِ الْمَوْتَ وَالْبِلَى وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ تَرَكَ زِينَةَ الدُّنْيَا فَمَنْ فَعَلَ ذَلِكَ فَقَدْ اسْتَحْيَا مِنْ اللَّهِ حَقَّ الْحَيَاءِ.” (الترمذي)
Prenosi Abdullah ibn Mes’ud, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Stidite se Allaha istinskim stidom!“ Rekosmo: „Allahov Poslaniče, mi se zaista stidimo i hvala Allahu na tome!“ Reče: „Nije to tako! Istinski stid je da čuvaš glavu i ono što ona čuva, stomak i ono što on sadrži, da se sjećaš smrti i patnji. Ko teži Ahiretu, odreći će se dunjalučkih ukrasa. Ko tako postupi, taj se stidi Allaha istinskim stidom.” (Tirmizija)
Stid je braćo i sestre bila prepoznatljiva vrlina naših predaka koji su čuvali svoje jezike od ružna govora i čuvali svoj avert (stidna mjesta), oni su stupali u brakove potpuno čedni, na način da djevojku i mladića prije toga nisu ni dotakli svojom rukom, naše dobre pranene, nene i majke su od malih nogu do svoje smrti na glavama imale feredže ili čiste šamije, one su dimijama pokrivale konture svojih tijela i njima su od stida skrivale svoju trudnoću, usput su se porađale i bez pogovora radile i najteže poslove, one su uvijek imale oborene pogleda, one koje su mlade ostajale udovice i kao takve podižući djecu živote provele, a niko nikada ružnu riječ nije kazao, bile su neškolovane, ali veoma mudre, rijetko su govorile, a na usnama su im stalno bili šehadet, salavati i hajr dove za djecu, unučad i ummet, nisu se šminkale, jer je njhovo prirodno rumenilo bilo bolje od najmodernijih karmina, nisu lakirale nokte niti su ih zapuštale, osim što su ih samo u posebnim prilikama knile, nisu imale detedžente i omekšivače za haljine, već su ih decenijama otkuhivale u lugu, a haljine im bile čistije nego danas, nisu imale moderne usisivače, ali nigdje u kući nije bilo ni praške, nisu planirale rađanje, a bile zdravije od njihovih unuka koje nazor rode jedno-dvoje djece i „prekidoše“ se oko njih, one su dojile svoju dječicu po dvije ili više godina i bile zdrave i vitalne, za razliku od unuka koje u želji da ostanu što vitalnije, ne doje djecu, već ih hrane iz flašica, a onda odstranjuju tumore i mogli bi nabrajati još mnogo vrlina naših pranena, nena i majki, ali nam vrijeme ne dozvoljava.
One bi trebale da budu uzor našim kćerima, a nikako takozvane estradne umjetnice koje žive razvratnim životima i na kraju okončavaju smrću u ponižavajućim okolnostima!
Zato me brine omladina koja javno čini razvrat, ali me još više brinu njihovi roditelji, učitelji, nastavnici, profesori i ulema koji to sve nijemo posmatraju i niko ništa ne preduzima!!!
Braćo i sestre, budimo iskreni u svome vjerovanju i potvrdimo ga svojom praksom, neka stid bude naše prepoznatljivo svojstvo, jer je stid sunnet Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, i natječimo se u dobru, kako bi postigli sreću na obadva svijeta!
Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nas učvrsti na putu islama, da nas učini od onih koje ukrašava vrlina stida, da pomogne našoj braći u Palestini i Siriji i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da im da skoru pobjedu i oslobodi zulumćara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini prvacima ummeta, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!

وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#41212

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 14/2013 – 14. redžeb 1434.H. / 24. maj 2013.g.

DVIJE VRSTE STANOVNIKA VATRE – SILNICI I RAZVRATNICE

Braćo i sestre u islamu! Tema naše današnje hutbe je Dvije vrste stanovnika vatre – silnici i razvratnice. O istoj ćemo inša-Allah govoriti kroz hadis Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, koji bilježi imam Muslim u Sahihu.
Prije nego pređemo na samu temu, dužan sam vas podsjetiti na obavezu naše velike zahvale Allahu, subhanehu ve te’ala, koji nam je iz Svoje neizmjerne milosti, uprkos našim javnim i tajnim grijesima, proteklih dana poslao rodnu i obilnu kišu, koja je natopila ovu bosansku zemlju, koja će inša-Allah dati najbolje plodove od onoga što smo mi zasadili ili što nam je od autohtonog voća ostalo u nasljedstvo od naših dobrih predaka, koji su kud god su hodili iza sebe ostavljali trajna dobra, svjesni da će sevabi za te hajrate pristizati im i nakon njihove smrti!

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “صِنْفَانِ مِنْ أَهْلِ النَّارِ لَمْ أَرَهُمَا: قَوْمٌ مَعَهُمْ سِيَاطٌ كَأَذْنَابِ الْبَقَرِ يَضْرِبُونَ بِهَا النَّاسَ وَنِسَاءٌ كَاسِيَاتٌ عَارِيَاتٌ مُمِيلَاتٌ مَائِلَاتٌ رُءُوسُهُنَّ كَأَسْنِمَةِ الْبُخْتِ الْمَائِلَةِ لَا يَدْخُلْنَ الْجَنَّةَ وَلَا يَجِدْنَ رِيحَهَا وَإِنَّ رِيحَهَا لَيُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ كَذَا وَكَذَا.” (مسلم)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Dvije su vrste stanovnika Vatre, koje nisam vidio (doživio): silnici, u čijim su rukama bičevi debljine kravljih repova, kojima tuku svijet i razgolićene žene koje nose prozirnu odjeću, koje okreću lice od Allahovih naredbi i sklone su lošim djelima, a glave su im kao grbe dvogrbih deva. Takve žene neće ući u Džennet, niti će osjetiti njegov miris, a miris njegov se širi na sve strane toliko i toliko.” (Muslim)

Citirani hadis braćo i sestre nas podučava da su dvije skupine griješnika zasigurno stanovnici Vatre i isti neće imati priliku da se za njih zauzme Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, jer ga na Sudnjem danu zbog težine svojih grijeha neće moći vidjeti, a samim time će biti uskraćeni za njegov, sallallahu alejhi ve sellem, šefa’at (zauzimanje). Na prvom mjestu su silnici, koji bičuju i muče ljude. Na čelu ove kategorije su nasilni vladari, koji u cilju očuvanja svoje vlasti vrše torturu nad ljudima, izrabljuju ih, uskraćuju im ljudska prava, islijeđuju, muče i osuđuju ih nevine, a za njima su i svi oni koji se nalaze u tom lancu, od podmuklih istražitelja, špijuna, lažnih svjedoka, podmitljivih sudija i neposrednih mučitelja nedužnih ljudi.

Zato neka se boje Allaha, dželle še’nuhu, svi oni koji imaju vlast i neka budu svjesni da je vlast veliki emanet na plećima svakoga od njih, neka znaju da svoje položaje ne smiju zloupotrijebiti, da ne smiju nikome zulum učiniti, a posebno nevine ljude osuditi i uskratiti im pravo na slobodu, da ne smiju nikome dati ono što im ne pripada, te da u svakom momentu imaju na umu da je prije njih bilo mnogo pojedinaca i grupa koji su bili silniji i sa većim privilegijama, ali da su sve to jednoga dana morali ostaviti, ne svojom voljom, već voljom Onoga Koji upravlja Kosmosom i da će za svoja nedjela morati odgovarati, na Sudnjem danu, na kojem će se poravnati svi računi i nikome neće biti učinjena nepravda!

Druga vrsta stanovnika vatre su razvratne žene, koje je citirani hadis opisao sa nekoliko karakteristika, koje kao da odslikavaju ovo naše vrijeme. To su “razgolićene žene koje nose prozirnu odjeću, koje okreću lice od Allahovih naredbi i sklone su lošim djelima, a glave su im kao grbe dvogrbih deva. Takve žene neće ući u Džennet, niti će osjetiti njegov miris, a miris njegov se širi na sve strane toliko i toliko.”
Citirani hadis kaže كَاسِيَاتٌ عَارِيَاتٌ “razgolićene žene koje nose prozirnu odjeću…”, a šta onda kazati za one koje na sebi na žalost nemaju ni prozirnu odjeću, osim krpicu-dvije, kojima dokazuju kojeficijent svoje pameti i morala, šta kazati za djevojku i ženu koja je svoje tijelo potpuno razgolićila, šta kazati za onu koja se nemoralno ponaša na svome radnom mjestu, u školi, na ulici, u prijevoznom sredstvu, šta kazati za cijelu jednu generaciju djevojaka i mladića koji se na javnim mjestima nemoralno ponašaju, šta kazati za omladinu koja je potpuno izgubila stid i pred kojom se svaki normalan insane mora crveniti i oboriti pogled, šta kazati za njihove nastavnice i profesorice koje po svome izgledu sve više liče na estradne umjetnice, a ne na prosvjetne radnice, šta kazati za sekretarice u kabinetima ministara i direktora, koje kao da su se spremile za plažu, a ne na radno mjesto, šta kazati za kćeri koje u ponoć polugole izlaze u noćne klubove, a kući se vraćaju kada žele, koje kao takve optužuju nepoznate počinioce da su ih obečastili, a one po svome izgledu i ponašanju ništa drugo nisu ni zaslužile?!

Zaboravljaju pomenute da je 33. ajet Sure Al-Ahzab naredba Allaha, subhanehu ve te’ala, upućena suprugama Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, majkama mu’mina, ali ujedno i svim muslimankama:
وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الأُولَى…
U kućama svojim boravite i ne ukrašavajte se džahilijetskim ukrasima!…
U predislamsko doba su neke žene bile pokrivene, ali su im se vidjeli vratovi i uši, baš isto kao što danas imamo Bošnjakinja koje kao da slijede te običaje, koji su iskorijenjeni islamom, pa hidžab doživljavaju kao modu, koja im ostavlja prostora za kreaciju haljina, pantalona i mahrama, koje bi se prije mogle nazvati nečim drugim do hidžabom. Hidžab braćo i sestre podrazumijeva muslimankino propisno pokrivanje cijeloga tijela, sem lica i šaka, pod uslovom da joj se ništa od tijela ne odcrtava na njenoj odjeći koja mora biti široka, neprozirna i neupadljiva.

Dalje u citiranom hadisu stoji: مُمِيلَاتٌ مَائِلَاتٌ “…koje okreću lice od Allahovih naredbi i sklone su lošim djelima…,
To su braćo i sestre one žene koje zanemaruju Allahove naredbe, komentiraju ih bez znanja o njima i suprostavljaju im se i one su sebi uzele za pravo da stalno čine loša djela, koja im prokleti šejtan uljepšava, tako da su postale poznatim po svome razvratu i nemoralu.
A potom Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže: رُءُوسُهُنَّ كَأَسْنِمَةِ الْبُخْتِ الْمَائِلَةِ “…a glave su im kao grbe dvogrbih deva…”
Kako je lijepo ovo poslaničko poređenje sa glavama žena koje uređuju svoje frizure i na glave stavljaju tubane ili šalove na pola glava, ne da ih zaštite, već da se istaknu i privuku pažnju drugih muškaraca. Te njihove glave su uistinu kao grbe dvogbih deva, pa i gore od njih.
Braćo i sestre, hadis se završava riječima: لَا يَدْخُلْنَ الْجَنَّةَ وَلَا يَجِدْنَ رِيحَهَا وَإِنَّ رِيحَهَا لَيُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ كَذَا وَكَذَا.” “…Takve žene neće ući u Džennet, niti će osjetiti njegov miris, a miris njegov se širi na sve strane toliko i toliko.”
Zato neka se pokaju one koje krše Allahove propise imajući na umu 70. ajet Sure El-Furkan:
إِلاَّ مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلا صَالِحًا فَأُولَئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا
Osim onih koji se pokaju i uzvjeruju i dobra djela čine, Allah će njihova hrđava djela u dobra promijeniti, a Allah prašta i samilostan je.”
Draga moja braćo i sestre, dobro zapatimo ovaj hadis i ne dozvolimo da u našim kućama, komšiluku i džematu bude onih koje opisuje citirani hadis, jer je njihov svršetak u džehennemskoj vatri, a strašno li je on boravište!

Braćo i sestre, učinimo iskrenu tevbu, vratimo se Kur’anu i Sunnetu, volimo se iskreno u ime Allaha, čuvajmo našu čast i čast drugih muslimana i općenito ljudi, natječimo se u dobru i žudimo za džennetima čija su prostranstva kao nebesa i Zemlja!
Gospodaru, učvrsti nas na putu islama, pomozi našoj braći u Siriji, Palestini i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana i podari im skoru pobjedu, učini nas prvacima ummeta u takvaluku, darežljivosti, hrabrosti, skromnosti i skrušenosti, uputi našu djecu i potomke i učini ih radostima naših očiju i srca, budi nam Milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u Džennetu društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ!

[Mustafa]

#41277

HUTBA VAKUFSKE DIREKCIJE

(U povodu Dana vakifa 2013.g., džuma 28. redžeb 1434.H./07. juni 2013.g.)

[b]Vakufom osigurajmo pravedniju budućnost
[/b]

مَّثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنبُلَةٍ مِّائَةُ حَبَّةٍ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَن يَشَاء وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ
„Oni koji imanja svoja troše na Allahovu putu liče na onoga koji posije zrno iz kojeg nikne sedam klasova i u svakom klasu stotinu zrna- a Allah će onome kome hoće dati i više; Allah je neizmjerno dobar i sve zna.“(Al-Baqara 261)
وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللَّهِ وَتَثْبِيتًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِن لَّمْ يُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ
„One koji troše imetke svoje u želji da steknu naklonost Allahovu i da im to postane navika-liče vrtu na visoravni na koji se izliva obilna kiša, pa daje dvostruk plod: ako ne bude kiše obilne, bude kiše rosulje- a Allah dobro vidi ono što vi radite.“(Al-Baqara 265)
Imetak koji vjernik u ime Allaha džellešanuhu daruje zajednici muslimana radi općeg i zajedničkog dobra i očekujući Božiju nagradu za učinjeno dobro naziva se VAKUF. To je vremenski neograničen institut koji može imati različite forme (mostovi, česme, džamije, bolnice, sirotišta, školski domovi i slično). Vakuf je neotuđivo dobro koje se ne može prodati, naslijediti, prisvojiti i privatizirati. Osnovno načelo šerijata je da se zahtjev vakifa mora poštovati kao i sam zakon.

Ebu Bekr es-Siddik, Osman ibn Affan, Omer ibn el- Hattab, najugledniji ashabi Muhammeda a.s., ostavljajući zajednici muslimana svoju najvrjedniju pokretnu i nepokretnu imovinu potvrdili su se kao nesebični i iskreni vakifi. Njihov primjer su slijedili muslimani u svim dijelovima svijeta, pa tako i u našim krajevima tokom XV i XVI stoljeća nastaju velike zadužbine, okosnice ekonomskog i socijalnog razvoja BiH. Ko može procijeniti vrijednost zaostavštine jednog Isa bega osnivača grada Sarajeva, čime se u ekonomskom i prosvjetnom smislu može porediti investicija Gazi Husrevbega i može li se adekvatno valorizirati kulturni i civilizacijski doprinos vakifa poput Ferhad bega Sokokolovića u Banjoj Luci , Mehmed paše Sokolovića u Višegradu, Turali bega u Tuzli i mnogih drugih znanih i neznanih vakifa.
Vakifi u formalnom smislu možda nisu bili najimućniji ljudi koje je Bosna imala, ali su svojom odlukom da dio imetka trajno daruju zajednici isti taj imetak učinili bezgranično plodotvornim i produktivnim. Jer imovina koju su uvakufljavali nije se mogla nasljediti i prodavati. Zbog toga što se imovina nije mogla otuđiti i privatizirati, upravitelji vakufa koji su riječju i djelom živjeli islamskim životom, odgovorno su čuvali zadužbine od svake uzurpacije i nestanka.

Letimičan pogled na dugačku listu vakufa koji su bili temelj socijalne sigurnosti našeg društva govore o duhu i svijesti naših predaka koji su činili sve da pomognu čovjeku da se osamostali i osposobi za normalan život.

Obratite pažnju na karakter i namjenu nekih vakufa i time će vam biti jasnija ogromna razlika stanja svijesti današnjih i nekadašnjih muslimana. U Bosni i Hercegovini su u osmanskom vaktu egzistirali sljedeći vakufi: vakuf iz čijih prihoda se pomaže odlazak na hadž, vakuf za opremanje siromašnih djevojaka prilikom udaje, vakuf za pomoć putnicima, vakuf za izgradnju puteva, vakuf za umobolne i gubavce, vakuf za zbrinjavanje životinja, vakuf za zbrinjavanje siromašnih udovica, vakuf za slijepe i vakuf za hljeb zatvorenicima.
Nije teško primjetiti: Civilizacija koja je brinula i osnivala fondove i fondacije za siročad, društvo koje se staralo za udovice, siromašne i slijepe, zatim društvo koje se brinulo za zbrinjavanje životinja i izgradnju puteva bilo je praktično otjelovljenje islamskog učenja o socijalnoj pravdi i solidarnosti. Muslimani su u konkretnim javnim ustanovama pružali pomoć raznim kategorijama društva i tako spašavali čast i dostojanstvo svakog čovjeka. Ako bi vrijeme zahtijevalo namjena vakufa se mijenjala, ali vakuf je zadržavao svoju temeljnu humanističku i dobrotvornu svrhu i cilj. Naprimjer, godine 1866. otvorena je prva Vakufska bolnica u BiH. To je bila prva bolnička ustanova u BiH i za pet godina u njoj je liječeno oko 9000 ljudi. Nakon deset godina bolnica je pretvorena u Zavod za duševne bolesnike, a nakon Drugog svjetskog rata isti prostor je poslužio za školovanje učenika u privredi.

I danas BiH ima svoje brojne vakife, muslimane i muslimanke čija djela dobročinstva svakodnevo daju svoje neprocjenljive plodove. Zahvaljujući njihovoj nesebičnosti obrazuju se i stipendiraju naši studenti, grade se đački domovi, zasađuju se voćnjaci i kultiviraju zemljišne parcele. Kada recimo bošnjački poduzetnici izdvoje nekoliko stotinja hiljada maraka za izgradnju džamije ili kada, kao prije nekoliko godina, jedan od njih izdvoji 530 000 eura za izgradnju mosta u Sloveniji, onda sa većom vjerom i nadom gledamo u svoju budućnost. Međutim, nisu samo poduzetnici i imućni upisani zlatnim slovima u vakife. Tu su desetine i hiljade onih koji od svojih skromnih plata, penzija i ušteđevina uvakufljuju svoj imetak medresama i mektebima, džamijama i haremima. Duh solidarnosti u nama još snažno živi, samo ga treba dodatno probuditi i ukazati na one koji sa pozicija vlasti i moći bespravno prisvajaju vakufsku imovinu. Tako je nad vakufskom imovinom u Socijalističkoj Jugoslaviji napravljen zločin i pljačka bez presedana. Samo na Baščaršiji srušeno je 246 vakufskih dućana. Danas moramo spomenuti i poražavajuću činjenicu da poslije agresije na našu domovinu prilikom razmatranja i usvajanja Zakona o restituciji na Predstavničkom domu niko od prisutnih Bošnjaka nije reagovao i tražio povrat i kompenzaciju uzurpirane vakufske imovine. U ukupnom zbiru oko 85 % vakufa je oduzeto, a Islamska zajednica raspolaže samo sa pet i deset posto.

Zbog takvih neodgovornih pojedinaca koji zloupotrebljavaju politički položaj i društvenu funkciju neki bošnjaci i dalje otuđuju vakufske objekte, privatiziraju vakufske zgrade, otimaju stanove i dućane za koje svako od nas zna da su pravi i autentični vakufi. Oni to i danas čine bez straha od Boga i bez stida od ljudi. Pitamo se kako takvi smiju zanoćiti i prekoračiti kućni prag, a da ih zbog onoga što čine ne proganja stalni strah od kazne Božije koja ih može stići još na ovome svijetu. Zajedno sa onima koji im omogućavaju tu besramnu pljačku oni su saučesnici u krađi hakka (prava) drugih ljudi. A nikada ne smijemo zaboraviti da se ljudski hakovi, po jasnom učenju islama, ne praštaju čak ni šehidu.

Draga braćo, afirmirajući instituciju vakufa i praksu uvakufljenja mi na najbolji način uspostavljamo temelje pravednijem i solidarnijem društvu. Povremena sadaka i sergija u džamiji ne mogu zamijeniti hiljadugodišnju praksu uvakufljenja bez koje mi kao narod ne možemo ublažiti sve izraženiji jaz između bogatih i siromašnih, niti možemo obezbjediti normalno funkcionisanje socijalno-karitativnih ustanova. Zašto danas ne bi imali vakufe za socijalno ugrožene kategorije, nezaposlene i drugo, ili zašto ne osnovati vakuf za dede muslimane i nane muslimanke koji nemaju potrebna sredstva da odu na hadž, a cijeli život provode u ibadetu i hizmetu Islamu. Zašto ne osnovati jedan finansijski stabilan vakuf za povratnike u RS? Oživimo praksu uvakufljenja i tako svima osigurajmo pravedniju budućnost. One čija će se srca nakon ove hutbe otvoriti za čin uvakufljenja napominjemo da se kompletna procedura uvakufljenja provodi unutar organa i ustanova Islamske zajednice. Ukoliko neko odluči da bude vakif, dovoljno je da prikupi dokumentaciju, napiše izjavu o uvakufljenju i sve to dostavi medžlisu IZ na dalju proceduru.

Gospodaru naš oprosti grijehe naše i neumjerenost u postupcima našim, učvrsti korake naše i pomozi nas protiv naroda koji ne vjeruje.
Vakufska direkcija

[Dervis]

#41281

„Oni koji imanja svoja troše na Allahovu putu liče na onoga koji posije zrno iz kojeg nikne sedam klasova i u svakom klasu stotinu zrna- a Allah će onome kome hoće dati i više; Allah je neizmjerno dobar i sve zna.“(Al-Baqara 261)…
Mom Mustafi, puno toplih selama…

[Mustafa]

#41437

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
Islamska zajednica u Bosni i Hercegovini – Medžlis IZ-e Sarajevo – džamija Kralj Fahd –
hutba: 17/2013 – 25. ramazan 1433.H. / 02. avgust 2013.g.

[b][b]ZADNJA TREĆINA RAMAZANA – OSLOBAĐANJE OD VATRE [/b][/b]

Braćo i sestre u islamu, tema današnje hutbe je Zadnja trećina ramazana – oslobađanje od vatre.
Mi smo braćo i sestre danas u 25. danu mjeseca ramazana, u posljednjoj njegovoj trećini, za koju naš Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, kaže: “آخِرُهُ عِتْقٌ مِنَ النِّيرَانِ””Njegova posljednja trećina je oslobađanje od vatre!”

Kako se primiče kraj mubarek ramazana, srca vjernika su i radosna i tužna – radosna zbog toga što su uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć gotovo ispostila ramazan i time izvršila jedan od stupova islama, a tužna jer s odlaskom ramazana odlaze i mnogobrojne blagodati i ljepote. Ramazanom su naše džamije pune klanjača, uz ramazan smo solidarniji, u ramazanu pojačano učimo Kur’an i klanjamo propisane nam namaze i nafile, u ramazanu se više posjećujemo i manje ogovaramo; u ramazanu su jednom riječju mnogobrojne blagodati…
عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا: كَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا دَخَلَ الْعَشْرُ شَدَّ مِئْزَرَهُ، أَيْ اعْتَزَلَ نِسَاءَهُ، وَأَحْيَا لَيْلَهُ وَأَيْقَظَ أَهْلَهُ (الصحيحين)
Prenosi Aiša, radijallahu anhu, da bi Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, kada bi došla zadnja trećina ramazana, smotao svoju postelju, tj. ne bi se primicao ženama, noći bi provodio u ibadetu i budio bi svoje ukućane (radi činjenja ibadeta)! (Buharija i Muslim)
Pored teravije koja se klanja cijelog ramazana, u zadnjih deset dana Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, bi pojačao ibadet i klanjao bi u zadnjoj trećini noći dodatnu nafilu, a to je Salatu-t-tehedždžud.

Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, je kako stoji u Sahihu, po predaji Ebu Huzejfe, radijallahu anhu, jedne noći na kijamu tako dugo učio da je na jednom rekatu proučio čitavu Suru El-Bekare, Suru Ali ‘Imran i Suru En-Nisa’ (105 stranica), a učeći ajete u kojima se spominje prijetnja, zastao bi moleći Allaha, subhanehu ve te’ala, da ga sačuva od nje. Kada su sklanjali dva rekata, došao je Bilal ibn Rebah, radijallahu anhu, da najavi skori dolazak sabaha!

Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, nije izostavljao Salatut-tehedždžud ni kada je bio bolestan ili prekomjerno umoran, pa bi u tim situacijama klanjao sjedeći.
U dva Sahiha stoji predaja da je Džibril dolazio kod Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, svakog ramazana i po jednom ga preslušavao Kur’an, da bi posljednje godine to učinio dva puta.
Od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, se prenosi: Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je u svakom ramazanu činio i’tikaf deset dana, dok je u godini u kojoj je preselio bio u i’tikafu dvadeset dana! (Buharija)
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je sve do smrti prakticirao i’tikaf, što su činili i njegovi ashabi, kao i selef salih (dobri preci). Potvrda tome su riječi Abdullaha ibn Omera, radijallahu anhu: Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je provodio u i’tikafu posljednjih deset dana ramazana! (Buharija) A u drugoj predaji stoji: Oživio bi noći, budio čeljad, trudio bi se i odložio bi svoj ogrtač. (Buharija i Muslim)
Aiša, radijallahu anha, prenosi da se intenzitet ibadeta Muhammeda, sallallahu alehi ve sellem, pojačavao zadnjih deset dana: Rekla je Aiša, radijallahu anha: „Prvih dvadest dana (ramazana) je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, miješao namaz i spavanje, a kada bi došlo zadnjih deset dana, on bi složio i odložio svoj ogrtač!“ (Ahmed)

U jednoj predaji stoji da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, budio Fatimu i Aliju, radijallahu anhuma, uveče govoreći im: “Zar nećete ustati i klanjati?” (Buharija i Muslim) i budio je (Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem) Aišu, radijallahu anha, kada bi završio tehedždžud, a prije nego što bi klanjao vitr.
U Muvettau stoji, da je Omer ibn Hattab, radijallahu anhu, klanjao dobar dio noći, pa kada bi došla polovica noći, budio bi svoju porodicu govoreći im: Namaz, namaz, i proučio bi ovaj ajet: وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا Naredi svojoj čeljadi da obavlja namaz i ustraj u tome!… ( Ta Ha, 132.)

Kaže Allah, dželle še’nuhu, u Suri El-Kadr:
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ(1) وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ(2) لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ(3) تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ(4) سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ(5) (سورة القدر: 1-5)‏
Mi smo ga spustili (objavili) u Noći Kadr (1) a šta ti misliš šta je to Noć Kadr?(2) Noć Kadr je bolja od hiljadu mjeseci (3) meleci i Džibril, s dozvolom Gospodara svoga, spuštaju se u njoj zbog odluke svake.(4) Sigurnost je u njoj sve dok zora ne svane!(5) (El-Kadr, 1-5)
Noć Kadra je vrednija od 83 godine i četiri mjeseca, pa ko od nas ne želi iskoristiti ovu noć?!
Onaj ko provede Noć Kadr, u ibadetu, bit će mu oprošteni prošli grijesi – kao što stoji u hadisu koji prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu:
مَنْ قَامَ لَيْلَةَ الْقَدْرِ إِيمَانًا وَ احْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ. (بخاري)
Ko provede Noć Kadr čvrsto vjerujući i nadajući se Allahovoj nagradi, bit će mu oprošteni prošli grijesi! (Buharija)
Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, nam preporučuje da tražimo Noć Kadra u zadnjih deset noći ramazana: Prenosi Aiša, radijallahu anha, da je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, rekao:
تَحَرَّوْا لَيْلَةَ الْقَدْرِ فِي الْوِتْرِ مِنَ الْعَشْرِ الأَوَاخِرِ مِنْ رَمَضَانَ (بخاري)
Tražite Noć Kadr, u neparnim noćima posljednjih deset noći ramazana! (Buharija)

Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, govoreći o ramazanu, kazao: U njemu je noć koja je vrijednija od hiljadu mjeseci. Kome bude uskraćeno dobro u njoj, uistinu je od onih koji su uskraćeni! (Ahmed)
Abdullah ibn Omer, radijallahu anhu, je rekao: Neki ashabi su u snu vidjeli da je Lejletu-l-Kadr u zadnjih sedam noći ramazana. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, im je rekao: Pokazan mi je vaš san. Istina je da je ona (Lejletu-l-Kadr) sakrivena u zadnjih sedam dana, pa ko je bude istraživao neka je iščekuje u zadnjih sedam noći. (Buharija)
Ubade ibn Semh, radijlallahu anhu, prenosi da je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, izašao jednom prilikom da obavijesti ashabe o Lejletu-l-Kadru, pa su se dva muslimana posvađala, na što je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, rekao: Izašao sam da vas obavijestim o Noći Kadr, pa kada su se dva muslimana posvađala i dignuto je od mene znanje o njoj. Možda je to dobro po vas, nadam se, ali tražite je u dvadeset i devetoj, dvadeset i sedmoj i dvadeset i petoj noći. (Buharija)

Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, nas podstiče da se u toj noći obraćamo dovom svome Gospodaru i od Njega tražimo oprosta.
Rekla je Aiša, radijallahu anha, Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem.: Poslaniče, ako doživim Noć kadr, šta ću u njoj govoriti? Rekao je: Reci: أَللَّهُمَّ إِنَّكَ عَفُوٌّ تُحِبُّ الْعَفْوَ فَاعْفُ عَنِّي Gospodaru, Ti si Taj Koji oprašta, voliš oprost, pa mi oprosti!
Braćo i sestre! Provedimo ovih nekoliko preostalih dana i noći mjeseca ramazana u ibadetu i tragajmo za Noći Kadr, nadajući se Allahovoj, dželle še’nuhu, milosti, oprostu grijeha i džennetima koji su nam obećani! Izvršimo obavezu sadekatu-l-fitra, kako bi na taj način od posta odstranili eventualne nedostatke i kako bi post bio uzdignut Allahu, subhanehu ve te’ala! Budimo iskreni u našem vjerovanju i natječimo se u dobru tokom cijele godine!

Gospodaru, podari pobjedu svim ugroženim i obespravljenim muslimanima, daj nam snage da oslobodimo Palestinu i Kuds, ne iskušavaj nas s onim što nećemo moći podnijeti, učini nas od onih koji se iskreno kaju za učinjene grijehe, primi od nas post, namaze i ostala dobra djela u mubarek-ramazanu, budi nam milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u Džennetu društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Author]

Posts