[Dedo]

#25817

Ovaj materijal koji cu sada prenositi na nasu stranicu je vec dugo objavljen na Patriotska liga BiH.Nista do sada nije tacnije napisano kao ovih 26 postova zato prijatno citanje.
Hvala autoru ovog teksta na ovako podrobnim informacijama.

HISTORIJSKE SRPSKE LAZI I PREVARE:

Heraldika Balkanskog poluostrva

Kad smo vec krenuli, da i nastavimo o jos jednoj srpskoj lazi i propagandi.

Kako je nastao vitaminski grb
Prijavi postCitiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la fazla » sri 4. aug 2010, 23:59

Dragoslav Milosavljević, predsjednik Udruženja srpsko-turskog prijateljstva – INAT iz Beograda
Srbi i Turci – jedan narod s dve vere

Od 2004 godine, kada je osnovano Društvo, Milosavljević i njegove kolege dokazuju da bi Srbi i Turci trebali biti ono što ionaku jesu: vjekovna ”braća” u politici, kulturi, ekonomiji, umjetnosti i neizbježno – u mentalitetu.

Piše: Amir Telibečirović

Internacionalna nevladina asocijacija za toleranciju, skraćeno INAT, naziv je Društva srpsko – turskog prijateljstva. Nije u pitanju slovna greška niti politička crnohumorna šala već pravo pravcato društvo za zbližavanje Srba i Turaka, odnosno Srbije i Turske. I to usred Beograda. Ime ovakvog udruženja u Srbiji može izazvati čuđenje, podsmijeh ili iritaciju, u zavisnosti od ugla gledanja i stepena predrasuda. Ipak, predsjednik ovoga udruženja Dragoslav Milosavljević godinama pokušava ubijediti ljude da tu nema mjesta predrasudama jer se, kako on smatra, radi o sasvim normalnom približavanju dva izuzetno bliska naroda, dvije prilično bliske zemlje. Od 2004. godine, kada je osnovano Društvo, Milosavljević i njegove kolege dokazuju da bi Srbi i Turci trebali biti ono što ionaku jesu: vjekovna ”braća” u politici, kulturi, ekonomiji, umjetnosti i neizbježno – u mentalitetu. Milosavljević o tome govori za Start BiH.

Šta je osnovni cilj osnivanja Društva srpsko – turskog prijateljstva?

– Zbližavanje dveju kultura, dva naroda, maltene istog naroda, sa dve vere koje su isto tako, na neki način, dosta slične. Na primer, ni islam ni pravoslavlje nisu imali lov na veštice, imali su neki stepen tolerancije koji katolicizam nije imao, i tako dalje. A onda, dosta i zabluda, predrasuda, vađenja stvari iz istorijskog konteksta. Trebala je jedna grupa intelektualaca da se uhvati u koštac i da izađe s tim na kraj.

Nedavno ste izjavili da u Turskoj živi oko devet miliona Srba, šta ste sve mislili sa tom izjavom i kako ste došli do tih podataka?

– To su ljudi sa ovih prostora, odnosno da tako kažemo, ljudi kojima je srpski jezik maternji, na neki način, pa bilo kako, da li je to ekavica, ijekavica, štokavica. Mi to nazivamo srpskim, bez pretenzije da to bude neki šovinistički naziv. Tako ga i Turci nazivaju. To su ljudi koji su otišli, koji su često bili primorani da odu. Znate onu pesmu od Alekse Šantića – Ostajte ovde, pa nije ona namenjena srpskom življu nego muslimanskom koji je odlazio. Ti ljudi su bili neverovatno vezani za domovinu.

Uzevši u obzir sve postojeće predrasude, jeste li imali prepreka pri osnivanju Društva?

– Prepreka nije bilo u zakonskoj proceduri. Što se tiče drugih prepreka, pa bile su u smislu: znate, šta ste vi, neki izdajnik, neka poturica, pa ko će vas da štiti, vi znate da su ovi ratovi skoro završeni, ima raznoraznih ludaka ovde, ko će vas da čuva, nemojte, nije sigurno, to je visoki rizik, ovo ono. Međutim, za ovih pet godina mi zaista nismo imali nikakav problem. Na Balkanu, na neki način, Srbija i Turska su imale uvek najveći uticaj, a imaće ga i dalje. Te dve države su možda i odgovorne za sva zbivanja i da je bio neki tata u Beogradu i u Ankari da kaže nemojte vi da se igrate tako životima, verovatno ne bi to tako daleko sve otišlo.

Kakav je bio stav Srpske pravoslavne crkve prema svemu tome?

– Nemaju oni službene stavove, međutim, mi smo im kost u grlu. Negativno gledaju prema svemu tome. Ne ljutim se ja na crkvu, ljutim se na državu što je dozvolila crkvi da se meša. Svako radi svoj poso. I lopovi rade svoj posao, ali ne ljutim se na lopove, ljutim se na miliciju (smijeh).

Uvriježeno je mišljenje da među južnoslavenskim narodima, Srbi imaju ponajviše sličnosti sa Turcima, prvenstveno u mentalitetu. Šta mislite o tome?

– Da, pa mi smo taj mentalitet dobili. Vidite naše pesme i melos. Ono gostoprimstvo koje imamo kod nas, pa poštovanje starijih ljudi, ono – ljubim ruke, i tako dalje, to je sve iz Turske došlo. Možda čak iz Persije preko Turske, kao što je stigla i kafa i čaj.

Po Vašoj ranijoj izjavi u srbijanskim medijima, ukoliko nije izvađena iz konteksta, navodno smatrate da su Bošnjaci izmišljena ili novostvorena nacionalnost?

– Ma, nije to. Vidite, te ljude su bacali od nemila od nedraga, jedni ih svojataju drugi negiraju. To su ljudi koji su jednostavno u jednom momentu prihvatili islam pošto im je bio bliži verovatno u to vreme. Islam je bio progresivniji u odnosu na hrišćanstvo, islam je skinuo okove. Problem je bio u tome što je domaće plemstvo koje je prešlo u islam htelo da zloupotrebi to, pa onda nije ni dozvoljavalo drugima da pređu, da bi imali koga da eksploatišu. Hteli su zadrže klauzule iz Dušanovog zakonika koje su im išle u prilog. Carska moć je bila daleko da spreči mnoge zloupotrebe pa je to bilo tako.

U Srbiji i dalje postoje organizacije, neke političke strukture i pojedinci koji negiraju genocid u Srebrenici. Da li se vaše Društvo odredilo prema tom pitanju?

– Kako možete to drukčije da nazovete nego genocid. Šta sad, ajde kao nećemo da pobijemo žene nego muškarce, pa onda žene neka prave decu, s kim? Znam da država želi da se brani na svaki način i od svega, ali to je katastrofalna stvar.

Šta mislite o šovinističkoj upotrebi termina poturice u Srbiji, ali i drugdje?

– Znate šta, postoji jedno udruženje ovde koje se zove: Udruženje južnoslavenskih Muslimana. Gospodin Safet Hasanagić je sekretar tog udruženja, i razgovarali smo oko toga, kao kakve to veze ima. Pa muslimana ima u sto država na svetu i niko ih nigde ne zove Turcima osim ovde. U tim istorijskim paradoksima, neki ljudi ovde su hteli da iskoriste moć Turske da bi radili nešto na svoju ruku. Koliko je paša i spahija bilo povučeno ili osuđeno zbog nekog neprimerenog postupanja. Ipak, ima razloga za optimizam. Ovo društvo sigurno ne bi moglo da bude osnovano pre dvadeset godina a da prođe bez polupanih prozora. A tu su i neke knjige sada, kao Ovako se nekad živelo, od doktora istorije Fotića, sa Filozofskog fakulteta. Pa ciklus Imperija: Srednji vek, pa Otomansko carstvo, Osmanlije. A tamo piše: – Ono što mi zovemo petovekovno ropstvo je literarni termin koji ne odgovara istorijskim činjenicama. Pa dalje, o hajducima – to su bili ljudi van zakona od kojih su strepili kako Srbi tako i Turci. A ranije, kako je kome šta odgovaralo, tako je pisao istoriju. Postoji u Turskoj jak srpski lobi. U Istanbulu imate Beogradsku kapiju. Tamo je i crkva Beogradske bogorodice, svete Petke, odmah kod te kapije. Crkva je zidana 1450. godine, a 1830. obnovljena. Ako uzmete datum obnove, to je vreme kada su Turci najgore prošli ovdje. A sultan tamo obnavlja Pravoslavnu beogradsku crkvu da bi stavio do znanja manjini srpskoj: Nemojte vi ništa de se sekirate, mi vas ne smatramo odgovornim za ono što rade vaši rođaci tamo. Znači da su se ti ljudi osećali tamo potpuno zaštićeno, kao i svi. Pa Turska imperija ne bi ni opstala da nije bila tolerantna i prema verama i prema narodima i plemenima. Pa dvanaest velikih vezira je odavde, sa ovih prostora.

Vjerujete li da je najviše prelazaka na islam pod Osmanlijama bilo u Bosni zato što su ovdje bili većina bosanski patareni, poznatiji pod narodnim nazivom bogumili, iliti krstjani Crkve bosanske, koje nijedna druga crkva nije priznavala kao takve?

– Pa da, njima je to bilo bliže zbog toga što su, naprimer, upražnjavali i neku vrstu ortodoksije. Znači nema lupanja zvona, nema sjaja, nema kićenja po zidovima. Hrist je izaslanik, profeta, nije svetac ili Bog. Grehota je reći da Bog ima decu, sinove, e to je sve bilo blisko, pa su oni lakše mogli da pređu na islam. Oni su nekako bili i napredniji. Znate, u to vreme, otići u islam značilo je biti levičar, sve do polovine pretprošlog veka. Značilo je to prihvatati jednakost među ljudima. Imate i onaj derviški red koji vas prihvata bilo koje vere da ste, da ste sto puta posrnuli, čak i ako ste nevernik… Takve stvari tada nemate na Zapadu. To su bili ljudi koji su razmišljali svojom glavom, malo pre protestanata, koji su takođe počeli da razmišljaju svojom glavom. I cela ona priča da li sveštenstvo vlada uz pomoć Boga ili u ime Boga, tada je to išlo. Islam je isto rekao – vama nisu potrebne nikakve posebne bogomolje, između čoveka i Boga nema ničega. Hodže su učeni ljudi da vam to malo bolje pojasne i ništa drugo. To je sve bilo primamljivo za mlade duhove koji su hteli neke izmene. To je bilo vreme humanizma i renesanse za ove prostore.

Šta mislite, da li bi se ovakvo udruženje moglo osnovati na primjer u Banjaluci jednog dana?

– Što da ne, već imamo članove i iz Banjaluke. Kad sam osnivao ovo društvo, stigao je komentar iz jednog od srpsko-nemačkih prijateljstava, kojih ima čak dvadeset, a glasio je: – Znate li vi gospodine gde je Ćele-kula i šta je Ćele-kula? Rekao sam mu da vrlo dobro znam gde je i šta je i da takvih kula ima i u Anadoliji. Bilo je to takvo doba. A pre pedeset godina, kad uopšte nije bilo vreme da se takve stvari rade, kad to nije bilo u modi, Nemci su postreljali nekih deset hiljada ljudi, taoce, koji nisu nikakvi ustanici, nikakvi ratnici nego žene i deca. Kako onda, pitao sam ga, vas nije sramota da budete predsednik udruženja srpsko-nemačkog udruženja. O čemu on meni priča. S druge strane, ako je nekome sultan trebao dati nagradu za borbu protiv Srba, trebao ju je dati Karađorđu, pa, od njegove ruke najviše je vojvoda palo. Ima li neko ko može da se pohvali da je ubio više srpskih ustanika od Karađorđa lično (smijeh). Ili na primer, Turci već ukinuli nabijanje na kolac, a Karađorđe ga obnovio 1808. na skupštini u Ostružnici.

Rasireno je vjerovanje da je grb sa cetiri ocila ogledalski simetricno rasporedjenih oko krsta na stitu izvorni srpski proizvod.

Tumacenja o znacenju cetiri slova SSSS (ili cirilicki CCCC) su razlicita. Brojnost pretpostavki je ogranicena samo fantazijom i domisljatosti autora. Pocevsi od “samo sloga srbina spasava” do zluradog “samo seoba srbina spasava”. Radi se o jos jednoj srpskoj kradji i prevari, ovoga puta malo starijeg datuma. Prevara seze u doba Milosa Obrenovica (voljom sultana kneza Srbije) inace osobe visokih moralnih normi. Poznat je i po tome sto je rodjenom kumu odfikario glavu i onda je, spakovanu u dzak soli, poslao sultanu u Stambol kao izraz dubokog postovanja. Porijeklo simbola koji cine srpskoi grb seze u rani srednji vijek. Tada je zastava Vizantije dva polja koja su sadrzavala cetiri slova B rasporedjena oko krsta. To se tumacilo tekstom: Basileus Basileon Basileuon Basileonton(slika). Sto bi se moglo prevesti sa: car careva caruje carevima ili vladar vladara vlada vladarima.

Na pecatnjaku kneza Milosa Obrenovica(malo modifikovan grb) kao centralni simbol pojavljuje se 1/4 zastave Vizantije (kao znak kontinuiteta vladanja) ugradjena u stit iznad koga je kraljevska kruna (kao izraz pretenzije na kraljevski prestol). Na desnoj strani je zmija kao simbol borbe protiv Turaka. Na lijevoj strani je lav koji drzi sablju, kao simbol pobjede. Vidljivo je da su slova BBBB sa Vizantijske zastave stilizirana gotovo do neprepoznavanja (najvjerovatnije pogresno prepisana). Milos Obrenovic, koji je bio svinjarski trgovac, bio je nepismen covek pa je, sudeci po rezultatu, zasigurno on licno ucestvovao u kreiranju grba. Kasnije se to pokusavalo tumaciti slovima CCCC (odgovara latinicki SSSS) ili sa cetiri ocila.

Predpostavlja se da je zgazena kokoska dodata kasnije(sadasnji grb) kada su u upotrebu usla motorna vozila a posebno parni valjci tako da je nastanak ove podloge bio moguc. Zasto kokoska ima dvije glave je nejasno. Po jednima je kokoska mutant nastao djelovanjem osiromasenog uraniuma. Po drugima je to samo dokaz da srpski grb sadrzi samo besmislice.

[Dedo]

#25819

Postao Green Beret jun 2009, 21:09

Pravo prve bracne noci

Jus primae noctis ili droit du seigneur je pravo prve bracne noci, zapravo pravo bega (ili rjedje age) da provede jednu noc sa buducom zenom svoga kmeta(citaj srbina) (mladom i seksualno privlacnom) nakon cega bi je predao dalje kmetu(citaj srbinu), iako se ovo moglo izbjeci otkupom (placanjem izvjesne sume novaca).
Zaplet u operi Le Nozze di Figaro (Figarova zenidba) od Wolfganga Amadeusa Mocarta je zasnovan na pravu prve bracne noci. Figaro i Susanna se spremaju za vjencanje ali grof Almaviva gospodar dvorca kraj Sevilje u Spaniji zeli da iskoristi svoje pravo i provede jednu noc sa Sussann prije Figara.
To pravo je siroko praktikovano u Evropi i posebno u zemljama Otomanske Imperije sve do kraja devetnaestog vijeka.
To pravo je prestalo u Rusiji u XIX vijeku. U Americi je to pravo (nezvanicno) postojalo sve do gradjanskog rata u vezi sa robovlasnistvom u juznim drzavama u Americi.
Na slici, koju je naslikao Paja Jovanovic, prikazana je mlada koja se priprema za prvu bracnu noc. Tu prvu noc ce provesti kod bega. Begovi su obicno bili Turci mada je bilo lokalnog plemstva koje je preslo na Islam da sacuvaju svoje privilegije za vrijeme vlasti Otomanske imperije nad Balkanom.

* Pravo prve bracne noci je vazilo za mlade kmetova ili slugu. One su bile hriscanke (vlahinje) jer muslimani nisu bili kmetovi.

Na dan udaje hriscanska (vlaska) mlada bi bila posjecena od strane jednog begovog (aginog) predstavnika obicno u pocasnoj pratnji jednog odjeljenja vojnika. Predstavnik bi zatim odveo mladu do begove (agine) kuce gdje bi provela dan i noc a zatim bi je otpratio nazad njenoj kuci u jutro na dan vjencanja.
Ono sto je zanimljiv detalj na slici je da su sve zene na slici obucene u tradicionalnu orjentalnu odjecu turskog stila. Za vrijeme Otomanske vlasti stil oblacenja je bio pod uticajem islamske tradicije. Cak i danas se koriste nazivi tekstila nastali u islamskom svijetu kao na primjer damast po gradu Damasku. Ili recimo fesa, sjetimo se Vuka Karadzica sa fesom.
One nose dimije (koje lice na siroke hlace) od tankog cesto zlatno prosaranog tkanja koje isticu zensku figuru.
U islamskim zemljama i muskarci i zene nastavljaju da slijede tradiciju pokrivajuci kosu u javnosti nekim pokrivalom za glavu: turbanom fesom velom. Zene na slici osim one na desoj strani imaju pokrivenu kosu salom (zvanim i samija, marama) u skladu sa islamskim obicajima.

E sad za 500 godina Turci su vam samo ovim pravom promijenili kompletnu genetsku strukturu. Neda mi se sad baviti matematikom, ali moze svako izracunati koliko je to generacijskih ‘koljena’. Dodajmo tome da i dan danas srpski jezik je pun turcizama, narodnu nosnju u nekim dijelovima Srbije sacinjava izmedju ostalog i turski fes. Uglavnom se hvale slavenskim porijeklom, osobenosti: plava kosa i oci, kao ogromna vecina Rusa recimo, za razliku od osobenosti Turaka: crn ten, kosa oci. E sad pogledajte na sta lici danasnji srpski narod. A dajem zivot da 98% istog ne zna svog pretka prije dolaska Osmanlija na ove prostore. Znaci srbadijo okanite se suplje, jer vrijedjajuci Turke mozda vrijedjate upravo svog cukun cukun cukun djeda

[Dedo]

#25851

Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la Green Beret » ned 14. jun 2009, 21:14

Srpkinje kao sultanije na Osmanskom dvoru

Među mnogim tajnama, koje su Srbi skrivali kao zmija noge, bila je i ona o Kosovskoj bici i rodbinskom prijateljstvu između njihovog i osmanskog dvora. Njima treba odati svjetski primat u krivotvorenju historijiskih činjenica i izmišljanju mitova. Oni su među rijetkim narodima na svijetu, koji svoje poraze slave kao pobjede. Bili su veliki prijatelji s Osmanlijama, s kojima su se pripadnici dinastija Hrabrenovića i Brankovića orodili. Ovo je kratka priča o Kosovskoj i drugim bitkama Osmanlija s neprijateljima i rodbinskim vezama tih dviju dinastija sa Osmanlijama.

Srbi su napali Osmanlije kod Černomena na rijeci Marici (Bugarska) u rujnu/septembru 1371. godine. Posljednjeg dana bitke, koja se odigrala 27. rujna/septembra, doživjeli su težak poraz, u kojemu je izginula glavnina njihove vojske, a poginuli su kralj Vukašin IV i njegov brat despot Uglješa. Nakon te bitke, Srpsko carstvo se raspalo i prestalo postojati kao država i vojna sila. Zemlja je podijeljena na dvije despotovine: zapadni dio, s Beogradom kao glavnim gradom, kojom je vladao despot knez Lazar (1370-1389), sin Pripca Hrabrenovića (u srpskim legendama i na vinskim etiketama unaprijeđen u cara) i južni dio, s Prištinom kao glavnim gradom (tzv. Stara Srbija), kojom je vladao despot knez Vuk Branković (umro 1397). Od tada su obje despotovine postale osmanski vazali, s obavezom da s osmanskom vojskom sudjeluju u bitkama koje Osmansko carstvo bude vodilo sa svojim neprijateljima i da svoje kćeri udaju za predstavniike dinastije Osmana.

Bitka na Kosovu

Osamnaest godina kasnije, Osmanlije potražiše Srbe i najaviše im bitku na Kosovu Polju. Osmansku vojsku predvodio je sultan Murad I (1359-1389), a srpsku despoti knezovi Lazar Stefanović Hrabrenović i Vuk Branković, potpomognuti jednim odredom bosanske vojske, kojom je zapovijedao vitez vojvoda Vlatko Vuković Kosača. Odlučna bitka, u kojoj su Srbi doživjeli težak poraz, odigrala se je 15. lipnja/juna 1389. godine. Poginula je glavnina srpske vojske, a despot Lazar teško ranjen i zarobljen. Ogromna većina zarobljenih srpskih i bosanskih (pretežno iz Hercegovine) vojnika, odvedena je u Anadoliju, prevedena na islam i tamo se trajno nastanila. U međuvremenu je osmanski špijun Miloš Kobilić (godine 1756. po Pavlu Ćulincu preimenovan u Obilića, jer je za srpskog junaka takvo prezime bilo nezgodno), ucijenjen od despota Lazara, proporio stomak sultanu Muradu. Pred izdišućeg sultana, vojnici su doveli despota Lazu, a on je naredio da mu odrube glavu. Nedugo nakon toga, izdahnuo je i sultan Murad.
Sultana Murada I naslijedio je sin Bajazid I (1389-14o3), zvani Yildrim/bos. Munja i Buyuk Amur/bos. Veliki Amur, a despota Lazara sin Stefan Lazarević (knez 1389-1402. i despot 1402-1427), koji je postao osmanlijski vazal.
Da bi obilježili svoju pobjedu nad Srbima, Osmanlije su na mjestu pobjede podigli spomenik, koji su nazvali Gazimestan (od turskih riječi gazi=pobjednik i mestan=mjesto), odnosno, prevedeno na bilo koji južnoslaveskim jezik, Mjesto pobjede (ekavski Mesto pobede). Zanimljivo je, međutim, da turski naziv nikada nije bio zamijenjen srpskim, jer nije bilo nikakve pobede.

Udaja Olivere za sultana Bajazida

Šest mjeseci nakon Kosovske bitke, Lazareva udova kneginja Milica (u legendama unaprijeđena u caricu), po savetu patrijarha i celoga sabora sveštenih lica i celoga sveštenstva, dala je pristanak da se njena kćerka Olivera uda za sultana Bajazida I. Tako su sultan Murad I i despot Lazar Hrabrenović pod zemljom postali prijatelji, a na zemlji je kneginja Milica postala punica sina čovjeka koji je izdao naredbu o smaknuću njenog muža, a Oliverin brat, novi despot Stefan Lazarević, šura sultana Bajazida. Bajazid i Olivera izrodili su tri sina: Sulejmana, Isu i Mehmeda (od arapskog ličnog imena Muhammed). Još samo treba dodati da je Lazareva kćerka Vukosava bila udata za Miloša Kobilića, a Mara za despota Vuka Brankovića.
U prvoj bici koju je, sedam godina nakon Kosovske novi sultan Bajazid I vodio kod Nikopolja protiv zapadnih križarskih vojni, pod zapovjedništvom ugarskog/mađarskog kralja Sigismunda (poznatog kao Žigmund), osmanska vojska je bila pred velikim porazom. Tada je s desnog boka sultanu u pomoć pritekla srpska vojska, pod zapovjedništvom njegovog šure despota Stefana Lazarevića. U odlučnoj bici, koja se odigrala 28. rujna/septembra 1396. godine, Osmanlije su poraz pretvorili u pobjedu i hametice porazili križarsku vojsku. Tako je šura spasio svoga zeta.
Sultan Bajazid I još se jednom našao u velikoj nevolji, jer je bio napadnut od silne tatarske vojske, kojom je zapovijedao čuveni han Timurtari /Timur. U odlučnoj bici, koja se odigrala na ravnici Čabikabad/bos. Trstikovac kod Anagore ili Angore/današnja Ankara 27. travnja/aprila 1402. godine, opet je u pomoć zetu sultanu Bajazidu I pristigao njegov šura despot Stefan Lazarević, s deset hiljada srpskih vojnika. Ovoga puta, sreća je zetu i šuri okrenula leđa: pobijedio je Timur, glavnina osmanske i srpske vojske izginula, a ostatak zarobljen ili se spasio bijegom. Među zarobljenicima našao se i sultan Bajazid I. Da bi ga ponizio, Timur je naredio da se stavi u željezni kafez i tako na kolima voda po Anadoliji, da narod gleda svoga sultana. Olivera je morala naga posluživati pijane tatarske vojnike. Kad su doveli okovanog sultana da vidi u kakvom mu je položaju supruga, on je zbog poniženja, od tuge i prevelike boli udario glavom od jedan željezni demir kafeza, razbio glavu i sa prustim mozgom ubrzo izdahnuo (14o3). Nakon toga događaja, Timur je oslobodio Oliveru i ona se s djecom sklonila na sigurno mjesto.
Kad su se prilike smirile, novi sultan postao je Mehmedov sin i Bajazidov unuk Murad II (1421-1451). Smrću despota Stefana Lazarevića 1427. godine, ugasila se je loza Hrabrenovića. Tada je Despotovinu naslijedio sin Vuka Brankovića Đurađ (1427-1456), unuk Mare, sestre despota Stefana Lazarevića.

Ženidba Murada II Durđevom kćerkom Marom

Sultan Murad II oženio se 1435. godine Đurđevom kćerkom, Marom, nazvanom Amarisa. To mu je bila treća supruga po redu, a postala je maćeha princu Mehmedu, budućem sultanu Mehmedu II Osvajaču /tur. El Fatih. Mehmed je 1451. godine zbacio oca s prijestolja, a svoju maćehu Maru, uz bogate darove, uptio bratu u Srbiju. Ona se u Srbiji nije dugo zadržala, pa se 1457. godine vratila u Tursku. Naselila se je u malom selu Ježevo u Sv. Gori, južno od Strumičkog jezera. Bila je okružena srpskom vlastelom i monasima. Tu je, između ostalih, razvila i živu političku djelatnost. Često je pozivana kao posrednik kod zaključivanja raznih ugovora o miru ili o nekim drugim pitanjima. Izdavane povelje pečatila je pečatom svoga pokojnog oca despota Đurđa Brankovića. Održavala je redovnu prepisku s Dubrovčanima, koje je nazivali svojim dobrim i starim prijateljima. Za nju je poznati češki historičar Konstantin Jireček rekao da je hrišćanima služila svom snagom. Patrijarsi Carigradske patrijaršije (u čijem sastavu je od 1459. do 1557. godine bila i Pećka patrijaršija), postavljani su i smjenjivani njenim utjecajem.
Uz ime sultanije Mare vezan je i jedan dugo vođeni spor s Dubrovčanima oko zaostavštine njenog pokojnog oca despota Đurđa Brankovića, koja je kao poklad bila pohranjena kod dubrovačkog vlastelina Marka Đoreva Gučetića. Mara se 1459. godine obratila Dubrovčanima sa zahtjevom da joj predaju očevu zaostavštinu, koja pripada njoj i njenom slijepom bratu Grguru. U ovaj spor umiješao se i sin Mehmeda II novi sultan Bajazid II (1481-1512), pa je Mari i Grguru vraćen samo mnaji dio očeve zaostavštine. Mara je se kasnije zamonašila i umrla je u dubokoj starosti 14. septembra 1487. godine. Sahranjena je u manastiru Sv. Bogorodice u Kosinici kod Drame, na području starog Pangaja.
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3275
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#25882

Vrh
——————————————————————————–
Prijavi post Citiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la fazla » sri 4. nov 2009, 00:51

Ja vala fakat vise ne znam sta da kazem Sad je smrdska drzava stara 4.000godina!!!

SRBI NAROD NAJSTARIJI:

SRPSKA DRZAVA TRAJE 4.000 GODINA

Drevna drzava Srbina cara Nina (oko 2.000. god. st.e.) bila je svetsko carstvo kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i Afrike. – Ilirska, Daccka i Karpatska Srbija
U casopisu “Nase slovo” ekskluzivno objavljujemo prilog dr J.I. Deretica o Srbima, narodu najstarijem
Zahvaljujuci krupnim uspesima nove srpske samorodne istorijske skole na polju istrazivanja stare srpske istorije, mi danas mozemo govoriti o tragovima stare srpske drzavnosti, o prvim srpskim drzavama, u kome vremenu su se one pojavile i kakve su bile. Radi se o drevnim vremenima kada drzave nisu imale tako
razvijene sisteme i ustanove kao danasnje drzave. Pre svega treba da odredimo sta znaci drzava u antickom vremenu. Drzava iz toga vremena je bila organizovana drustvena zajednica zasnovana na obicajnom pravu.
Posto smo mi Srbi Evropljani, da vidimo koji drzavni oblici su postojali u drevnoj Evropi. Da napomenemo i to da prvobitna Evropa, za stare Grke, nije mnogo prelazila granice Srbije i nije pokrivala celo Helmsko (danas Balkansko) Poluostrvo. U prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni njihovu Grcku. Evropa je za njih bila Srbija i nista vise, a mi, za razliku od njih, u prvobitnu Evropu
ubrajamo i Grcku. Bez obzira na suzeni prostor prvobitne Evrope, mi danas govorimo o Evropi u danasnjim geografskim razmerama.

U antickom vremenu u Evropi su postojale dve vrste drzava i to: grad drzava – polis, to je drzava grckog tipa, po ustrojstvu monarhija ili plemicka republika. Razvoj drzavne ideje kod Grka stvorio je drzavu grad, polis, i nista dalje, od toga. To je za njih bila idealna drzava i ni jedan grcki filozof nije mogao da osmisli drukciju drzavu za Grke od polisa. Razvoj srpske drzavne ideje isao je u potpuno suprotnom pravcu. Srpsku drzavu stvara i olicava vladar, gospodar, i ona je siroka onoliko koliko je bila velika njegova moc, zapravo
koliko je on teritorije uspeo da stavi pod svoju vlast. Cesto se radilo o vrlo sirokim prostranstvima, sto znaci, grcka gradska i gradjanska drzava stajala je naspram srpske teritorijalne i plemicke drzave. Ovako razliciti razvoji drzavne ideje imali su uticaja i na stvaranje zvanja i plemickih titula u srpskom i grckom jeziku. Kod Grka imamo samo jednu titulu za kralja i cara, koja je u pocetku bila i titula upravnika grada – vasileis. Pored nje postoji samo jos jedna – anaks, to je knez. Kod Srba, koji su u svojoj tradiciju imali samo plemicku drzavu, imamo odredjenu titulu za svaki cin i svako dostojanstvo. Po tim titulama mi danas mozemo, vrlo cesto, zakljuciti o kakvoj se upravi radi na odredjenim teritorijama i da li je tu postojala samostalna drzava ili se radilo o predstavnicima neke druge drzave. Zato je potrebno da sve te titule, sva ta zvanja objasnimo pocevsi od najnizih.

* Jedanaest titula

Kao prvo zvanje imamo “kmeta”, koji je mogao biti, ali se to ne podrazumeva, iz plemickog reda. Kmet je predodredjena osoba za neku duznost i ima isto znacenje sto i u latinskom komes. Ove dve reci imaju, pored istog znacenja, i isti koren.

Zatim imamo zvanje “kneza” ili knjaza. Nosilac ovog zvanja je obavezno plemic i ono pokriva vrlo siroki raspon dostojanstva. Moze biti da se radi o malom seoskom knezu, a moze biti da se radi o drzavnom poglavaru. Postojanje kneza na odredjenom prostoru ne znaci obavezno da tu postoji i drzava, ali moglo se desiti da postoji. Evo, na primer, u staroj Rumi, kasnije nazvanoj Roma, peti vladar po redu bio je Tarkvin, koji je vladao oko 600. godine st.e. Tada su u Rumi vladali Raseni i u jednom njihovom zapisu stoji: “Tarkin knjaz Rumass”. Po tome mi znamo da su vladari Rume bili do tada knezevi, a ne kraljevi, i to je ujedno najstariji pomen knezevske titule u istoriji koji smo do sada pronasli. Poznato je da su kod Srba i sire kod Slovena knezevi bili na celu drzave, ali zbog siroke primene toga zvanja mi nismo sigurni, kada je u pitanju anticko vreme, da tamo gde je knez postoji i drzava. Ime Sloveni nije bilo poznato u
antickom vremenu. Svi Sloveni su se tada nazivali Srbima, pa kada danas govorimo o srpskoj staroj istoriji, to se odnosi i na savremene Slovene, ranije Srbe.

Kao trece imamo zvanje “vojvode”, i to je cisto vojna titula. Medjutim, imali smo drzavnog poglavara i sa tom titulom, kao sto je bio Veliki Vojvoda od Svetog Save Stefan Hranic. Za dobijanje vojvodske titule nije bilo potrebno da kandidat bude plemic, ali sa njenim dobivanjem on je postajao plemic. Kod starih Srba bio je obicaj, tamo gde nje postojala stajaca vojska nego namo narodna, da svake godine biraju vojvodu. Prilikom izbora stavljali su mu u zadatak sta on treba da ucini u toku jedne godine. Ovaj obicaj je bio na snazi
i u staroj Rumi, samo sa tom razlikom sto su vojvodu zvali konsul.

Cetvrta titula je “ban”, koja je takodje cisto vojna titula. Ban je prevashodno vojni zapovednik neke pokrajine ili grada, postavljen od strane nekog poglavara drzave. Bilo je slucajeva da se banovska duznost i titula postala nasledna, kao sto se to desilo u Bosni. Medjutim, postojanje bana ne podrazumeva postojanje posebne drzave, nego, naprotiv, to govori da ta teritorija pripada nekoj
drzavi, kao sto je Bosna bila teritorija drzave Srbije.

Peto zvanje je jedna vojna titula, “brano”, davana vodji nekog vojnog pohoda ili vojnom zapovedniku u ratu. Ovu titulu je imao vodja srpskih ustanika u Posavini u vreme cara Avgusta. Od tog zvanja nastalo je licno ime Branko kod Srba. U rimskim izvorima pominje se kao Brenus.

Sesto zvanje je “bato”, koje je veoma staro i davano je vodji koji je imao vojnu i gradjansku vlast. Ovu titulu imao je vodja srpskih ustanika na predelu Bosne, Dalmacije, Hercegovine, Crne Gore, Raske i Posavine. Po tome se vidi da je ova titula bila veca od titule brano. Bato je sklopio mir sa Avgustovim posinkom i izaslanikom Tiberijem, koji je bio vrhovni vojni zapovednik rimske vojske u Srbiji.

Sedmo zvanje je “verhogetornik”, sto je cisto vojna ratna titula. Verhogetornik je vrhovni zapovednik Geta, vojnog i prosvetnog staleza kod starih Srba. Srpsko drustvo se uvek svrstavalo u cetiri staleza. Pripadnici prva dva staleza, koje su cinili ratnici i svestenici, nazivali su se Getima. Ova titula se samo jednom pominje, i to u Rodaniji, (savremenoj Francuskoj) u vreme rimskog osvajanja ove zemlje.

Osmo zvanje je “zupan”, koji je dvojnik bana i koga takodje postavlja neki vladar za vrsioca gradjanske vlasti u nekoj pokrajini. Bilo je slucajeva da je zupan bio poglavar drzave, kao Stefan Nemanja, ali to je bio izuzetak, jer zupan je u stvari samo drzavni cinovnik.

Deveto zvanje je “karan”, siroko upotrebljavano u antickom vremenu i gotovo iscezlo u srednjem veku. Ova titula je davana nekom princu iz vladarske kuce, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljenja na duznost glavnog vojnog i civilnog zapovednika u nekoj pokrajini, gradu ili cak logoru. To je obicno bila privremena duznost i karan nije poglavar drzave nego samo privremeni cinovnik.

Jedan od srpskih vladara, kralj ili car Pelonije, cija je prestonica bila grad Bela Zora, savremeni Veles, postavio je svoga karana u Vodeni, gradu koji se nalazi u Makedoniji, danas u Grckoj, oko 814. godine st.e. Nije poznato ime toga karana i ostao je u istoriji poznat samo po toj tituli. On je ostao u Vodeni kao stalni gospodar i bio je osnivac jedne dinastije koja je po njemu dobila prezime Karanovic. Grci ovo prezime pominju kao “Karanides” isto kao sto pominju Nemanjice kao “Nemanides”.

Karanovici su jedna od najslavnijih srpskih dinastija, iz koje su Filip II i Aleksandar III Veliki. Najstariji pomen karana potice iz vremena kritske dinastije Mino. Kod nas Srba je ostala siroka uspomena na titulu karana. Staro ime grada Kraljeva je Karanovac, a i danas ima vise mesta po Srbiji koja se zovu Karanovac ili Karanovci, kao i prezimena Karan ili Karanovic.

Deseta titula je “kralj”, a gde postoji kralj tu postoji i drzava. Ta rec potice od istog korena kao i karan, i pre nego sto je postala vladarsko zvanje, ta titula je davana najhrabrijim i najsposobnijim ljudima nekog plemena ili saveza vise plemena. Kralj je bio uzor, primer za ugled i merilo ponasanja. Sasvim isto znacenje je imala rimska titula reks koja je nastala od regulus.
Pomen kralja nalazimo u predrimskoj Galiji, odnosno staroj srpskoj Rodaniji, gde je od te titule ostala uspomena u imenu Karl.

* Srpska drzava 2.000 godina pre Hrista

Jedanaesta i najvisa titula je “car”, cije postojanje obavezno podrazumeva i postojanje drzave, isto kao i u slucaju kralja. Ovo je vrlo stara titula i pojavljuje se oko 2.000 godina pre Hrista. Ova titula je nastala od uloge boga Varune, koji je smatran carem bogova i vladarom nebeske tvrdjave-vara. Titula se pojavljuje istovremeno kada i prva srpska drzava, sa Ninom Belovim, koji se u starom Zavetu zove Nebrod, a u staroj srpskoj tradiciji jos i Bak. Prema Euzebiju Pamfilu, Nino je ziveo 52 godine, od 2054. do 2002. godine. Nino je posao iz Srbije oko 2025. godine, osvojio je Malu Aziju, Misir, bliski Istok i sve do reke Inda. To je bio prvi prodor Arijevaca u Indiju. Ostavio je svoju zenu Semiramu da dovrsi izgradnju Vavilona, a on se vratio u Srbiju oko 2007. godine. Po povratku u Srbiju proslavio je prvi trijam u cast njegove velike pobede. Stari Srbi su svake trece godine proslavljali trijam od vremena Ninovog
povratka pa sve do srednjeg veka.

Nino je imao titulu cara, sto se moze procitati iz jednog nadjenog zapisa u Mesopotamiji, u kome stoji ime “Ninssar”. Na Bliskom Istoku su pisali car kao “sar” ili “ssar”. I Misirci su ovu titulu pisali kao sar. Vladari iz dinastije Lagica, koji su vladali u Misiru i zvali se svi Ptolomejima, sve do poslednjeg od njih – Kleopatre, nosili su titulu “ka” i car. “Ka” je misirski bozanski princip koji faraonima daje bog Ta. Ovu titulu je od Lagica preuzeo Kaj Julije, prilikom njegove zenidbe sa Kleopatrom, a ona na latinskom ima svoj oblik: ka
et sar, kaesar.

Ninovo carstvo je bilo svetsko carstvo kome je pripadala bar polovina savremene Evrope, deo Azije i deo Afrike. Posto se to carstvo vremenom raspalo, obnovio ga je Serbo Makeridov, oko 1325. godine st.e., koji se u Starom Zavetu pominje kao Asur. U slavu svoga prethodnika Nina sagradio je cuveni grad Ninivu. Serbova drzava je bila takodje jedno svetsko carstvo, koje se prostiralo kao i
Ninovo, na tri kontinenta. Serbo je takodje prodro u Indiju i osvojio celu dolinu reke Inda od izvora pa sve do Indijskog Okeana. Srbi su ovu reku nazivali – Nil, a ime Ind je nastalo od Sind, sto sanskritisti tumace da ima isto znacenje sto i reka. Ja mislim da to ima veze sa dubokim vodama, kao sto se kaze – Sinje More. Serbovi potomci vladali su nekoliko vekova Asirijom, koja se u stvari zvala Surbija.

Preskocicemo Prijamovu Troju, brojne srpske drzave u Maloj Aziji, Minovski Krit i rasensku, odnosno rasku drzavu u Italiji i vracamo se u savremenu Srbiju. Znamo da je postojao jedan vladar u Beloj Zori, pa bilo da je imao zvanje kralja ili cara, tu je postojala njegova drzava u devetom veku st.e. Karanov naslednik u Vodeni, njegov sin Koilo ili Kojo nije imao titulu ni kralja ni cara, ali je mozda tu vec postojala drzava. Tek je njegov unuk, Perdika I uzeo jedno od tih zvanja oko 700. godine st.e. Neosporno je da je to posigurno bio pocetak jedne nove srpske drzave u Evropi. Ova drzava se nije, jos tada, zvala Makedonija, nego Pelonija. Makedonijom je nazvata kasnije. Pored drzave koju su osnovali Karanovici pomenucemo drzavu cara Vardila, iz prve polovine cetvrtog
veka st.e. Vardilo je bio iz plemena Anta, koji se pominju jos i oko hiljadu godina kasnije i koji su u petom veku st.e. bili u dolini reke Tare. On je pocetkom cetvrtog veka uspeo da okupi i ujedini brojna srpska plemena i stvori prostranu i mocnu drzavu sa prestonicom u Skadru. Vardilo je imao u svojoj vlasti i Makedoniju, gde su Karanovici vladali kao njegovi vazali. Vardilovu drzavu Grci nazivaju Ilirijom i to je prva srpska drzava koju stranci nazivaju tim imenom, ali nece biti i poslednja. Tako su nazivali i drzavu cara Agrona,
sa prestonicom takodje u Skadru, oko polovine treceg veka st.e., koju Joanis Zonara naziva doslovno Srpskom Imperijom. Kada je to bila Agronova drzava, onda je to neminovno bila i Vardilova, kao i drzava Filipa I Karanovica, koja se sirila na prostoru bivse Vardilove drzave. Bez obzira na to da li su te drzave nazivali Ilirijom ili Makedonijom, one su stvarno bile Srpske Imperije.

* Obnova Osstroilove srpske carevine 490. godine

Obnova srpske drzave, posle raspada Rimske Imperije, bila je 461. godine kada je Markelin krunisan u Solunu. Markelin je bio Srbin i jedan od vojskovodja Rimske Imperije koji je doprineo pobedi nad Atilom, na Katalonskim Poljima 451.godine. Obnovu srpske drzave, Srbije, ucvrstio je Osstroilo Svevladov 490. godine. Osstroilova drzava se naziva Srpska Carevina ili krace – Srbija. Drzava koju je osnovao Osstroilo bila je nastavak one koju je osnovao Markelin, pa se time podrazumeva da je u pitanju i nastavak drzavnog imena. Posto se radi o obnovi drzave istog naroda, na istom prostoru, to podrazumeva i obnovu drzavnog imena, onog od pre rimskog osvajanja o kome nam Zonara govori, to jest Srpskog Carstva. Od toga vremena pa sve do pada Vojvodstva Svetog Save, krajem 15.
veka, punih hiljadu godina, Srbija je postojala kao drzava bez prekida. Anonimus Raventanis nam predstavlja tri srpske drzave istog imena – Srbija, koje postoje istovremeno u Evropi, i to: prva od Jadranskog Mora do Dunava, koju nazivamo Ilirskom Srbijom, druga od Dunava do Karpata, koju nazivamo Dacckom Srbijom i treca od Karpata do Baltickog Mora, koju nazivamo Sarmatskom Srbijom. Kada se govori o Sarmatskoj Srbiji, tu dolazi do udvajanja imena, kao da se govori o Srpskoj Srbiji, jer je ime Sarmati samo prelik srpskog imena. Rimljani su osvojili Ilirsku Srbiju i dobrim delom Daccku Srbiju, jedan vek posle Hrista. Iako su u Dacckoj Srbiji osvojili njenu prestonicu, Serbogetussu, nisu osvojili celu njenu teritoriju. Ostao je jedan deo izmedju Tise i Dunava koji nikada nisu osvojili i koji su nazivali zemljom Jazika. To znaci da drzavna tradicija Daccke Srbije nije bila prekinuta rimskim osvajanjem. Cela Sarmatska Srbija je ostala van rimskog domasaja. Osstroilo Svevladov je dosao bas iz Daccke Srbije da obnovi Ilirsku Srbiju. Nesto slicno se desilo i u vreme turskog osvajanja. Daccka Srbija se sada zove Vlasska, a Balticcka Srbija – Poljska i Rasija. Vlasska, Poljska i Rasija su nastavak srpske drzavne tradicije.

Od uspostavljanja Ninovog carstva, oko 2015. godine st.e., pa do danas, to je za cetiri hiljade godina, srpska drzavna tradicija nije prekinuta. Sve druge drzave su bile i prosle, samo je Srbija vecna.

_______________________

* TRAGANJA DR DERETICA

Istoricar iz Cikaga dr Jovan I. Deretic vec godinama po najvecim bibliotekama sveta pasionirano istrazuje gradju vezanu za daleku proslost Srba i prvih srpskih drzava. Da bi to uspesno obavio, morao je da nauci nekoliko stranih
jezika, a medju njima i grcki i latinski. U svojim neumornim traganjima naisao je na mnoge falisfikate drevnih istorijskih dokumenata koje je razotkrio uporedjujuci lazne prevode sa znatno starijim originalima. U tome je, nazalost, prednjacila Vatikanska crkva.

Nalazi dr Deretica (objavljeni u nekoliko istorijskih knjiga u inostranstvu) ruse dosadasnja istorijska saznanja i norme o starosti srpskog naroda i srpske drzavnosti i nailaze na oprecna tumacenja na koja dr Deretic nastoji da odgovori obiljem dokumenata, uglavnom dosad nepoznatih za jugo-istoricare, i na toj dokumentaciji zasniva sopstvenu teoriju – dokazujuci istovremeno kakva je neprocenjiva steta bila naneta nasoj istoriografiji.

Zapisi o Istoriji Srba i radu Dr. Deretica – uradjeni na osnovu pisma gos. Branka Zivkovica, objavljenog na Sorabiji 30.10.1999. (c)

Inace ovaj Deretic je stvarno posebna licnost haha stvarno posebna u filmu koji mozete pogledati odmah ispod on izjavljuje kako se smrdi spominju cak i u Egiptu!!!

[Dedo]

#25906

Prijavi post Citiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la _Batonbreucki_ » sri 4. nov 2009, 01:56

Evo takodje nekih srbskih lazi koje pokusavaju proturiti kao istinu.Sa nekog sajta il bloga skinuto.

Ljetopis popa Dukljanina

Dukljaninove vijesti o povremenom vladanju agresorskih srpskih i hrvatskih vladara nad Bosnom vrijede koliko i vijesti o agresiji Njemacke na Rusiju,apsolutno nista.

O tome dr.Nada Klaic kaze:” No, ove nevjeste projekcije o srpstvu Bosne vrijede isto koliko Sisicevo dokazivanje o hrvatsvu Bosne. Medjutim nekriticki izvjestaj Konstantina Porfirogeneta o Sklavinijama moze posluziti kao podloga za zakljucke samo onom historicaru kome nije odvec stalo do historijske istine. On je uglavnom iste vrijednosti kao i Dukljaninove vijesti o vladanju hrvatskih ili srpskih vladara nad Bosnom. To su tek povremeni izleti susjednih vladara koji nisu niti su mogli izmijeniti stoljetni polozaj bosanskih zemalja jer su one bez Hrvata i Srba odavno isle svojim, od njih posve odijeljenim putem.“

Srpski iluzionisti sanjaju dalje da se u bosanskim poveljama pojavljuje izraz Srbin u znacenju stanovnik Bosne (1232-1235, 1240, 1241, 1333, 1367, 1382, 1399, 1451) itd.

U bosanskim poveljama Srbi se zaista ponekad i spominju,ali samo kao strani narod Bosni,.U srednjovjekovnim poveljama se na brojnim mjestima pravi jasna razlika izmedju onog sto je bosansko i sto je srpsko.

Narod srednjovjekovne Bosne su bili Bosnjaci o cemu nam svjedoce mnogobrojne povelje bosanskih vladara,darovnice,glose na bogumilskim vjerskim knjigama i mnogi drugi izvori,u kojima se jasno i JEDINO istice starinski naziv za Bosnjake,sto je “Bosnjani”,odnosno bosansko narodno ime za stanovnike Bosne,a ne srpsko.Kakvi Srbi,kakvi bakraci

Da navedemo nekoliko primjera:

-POVELJA DUBROVCANIMA BANA STJEPANA II KOTROMANICA IZ 1332 GODINE:

“15. avgust 1332.)

Ako Bosnjanin bude duzan i pobjegne – da mu nije vjere ni ruke od gospodina Bana.

Utvrdi zakon ko je prvi bio medju Bosnom i Dubrovnikom, da zna vsaki chlovjek, koji je zakon bil: Ako ima Dubrovcanin koju pravdu na Bosnjaninu – da ga pozove pred gospodina Bana ili pred njegova vladaoca – roka da mu ne bude odgovoriti.”

-POVELJA BOSANSKOGA KNEZA VLADISLAVA STJEPANOVICA IZ 1353 GODINE:
“I da ne moze prijeti nitkore u nasem gospodstvje Vlatkova cloveka – ni sam Ban Tvrtko, ni njegov brat Knez Vlk, – bez volje Kneza Vlatka. Na to su mu vjeru dali i prisegli! A tojzi vjeri i prisesi svjedoci – Dobri Bosnjani “

-JELENA KOTROMANIC,1354 GODINE:

“V`ono vrijeme,kada pridje gospoja Bana mati s` Ugra i s` svojim sinom i s` Knezom s` Vlkom i kada bi stanak na Milah vse Zemlje Bosne i Dolnjih kraji i Zagorja i Hlmske zemlje,prisegla je gospoja Bana mati i njen sin gospodin Ban Tvrtko dumanadesete Dobri Bosnjane,Knezu Vlatku Vlkoslavicu,a sizi su prisegli…”

-POVELJA KRALJA TVRTKA IZ 1366 GODINE:

” I sto ga ne sudi Djed s dva Strojnika s njim. ….. I da ne suzanj nikadar dokle je korijen u Bosne Crkve Bozje. Da o tom ima crkva stati.

A tomu svjedoci Dobri Bosnjane : Vojevoda Vlkac, Zupan Crnul, Knez Bogad, Tepcic Belhan, Knez Branko Prinic.”

-POVELJA DUBROVCANIMA IZ 1405 GODINE – KRALJ TVRTKO II:

“U ovu nepravedni rat, Uchinih s gospodinom Hercegom i po svijetu s vlasteli Bosanscimi i vishe togaj, da je vidomo vsakome: Tko godi je Bosnjanin ali Kraljstva Bosanskoga prije rata bil dlzhan komu godi Dubrovcaninu, volja na viri mu uzeto na gospockoj, a moze Dubrovcanin tozi istinom pokazati – da se ima Dubrovcaninu vratiti i platiti.

…Sto sudije odluce nitko ne moze potvoriti. A shto je uzel vojevoda Sandalj i knez Paval Radinovich, volja ini Bosnjanin, ljubo Kraljstva Bosanskoga, komu godi Dubrovcaninu dobitak, volja ine richi u siju rat, tomuj uzetju da je sudja knez Vukac Hranich i sh njim vlastelin drugi Bosanski, koga sh njim Kraljevstvu mi poshlje.”

-PISMO KRALJA STJEPANA TOMASEVICA PAPI IZ 1461 GODINE

“Ja ne istem zlatnih brda, ali bih bio rad da moji neprijatelji kao i ljudi u mojoj zemlji uznaju kako mi tvoja pomoc nece uzmanjkati.

Jere, ako Bosnjani budu vidjeli da u ovoj rati nece biti sami i da ce im mnogi ini pomioci – hrabrije ce u rat iti i vojevati, a tagdi i Turachka vojska nece bez straha u moje vladanje naprasno ulisti.

Prilazi u moju zemlju su veoma teski, a tvrde na mnogim mjestima nedobitne, tere ne dopustaju da se prodre u moje Kraljevstvo.”

-BOSANSKI KRALJEVSKI RODOSLOV IZ 1482 GODINE- PETAR OHMUĆEVIĆ

“Petar,istije Ohmućevića,po starini Bosnjanin,a radi nepovoljnog razumirja i pogube Bosanske,priÅ¡ašćah njegovijeh starijeh – sad je Dubrovčanin,koji za milost njegove stare gospode slozi i postavi ovo rodoslovlje,za slavu Bosansku i svakoga vridnoga Bosnjanina,dokole Bog dopusti i njegova sveta volja izvrsi.”

Srpski iluzionisti dalje sanjaju da većina vladara iz dinastije Kotromanic titulira kraljevima «Srbljem» na prvom mjestu kao jedine etnicke odrednice, Što bi oznacavalo priznanje etnicke pripadnosti Kotromanica??

O bosnjackoj kraljevskoj porodici Kotromanic : Ime Kotromanic je ilirsko u osnovi,kao sto je Bosna rijec ilirskog porijekla,a samim time i ime za njen narod,Bosnjaci,je izvedenica ilirske rijeci.Dakle,Kotromanici su bosnjacka i naravno bosanska kraljevska porodica,koja je kao i svaka druga kraljevska porodica u Evropi imala krvne veze sa drugim kraljevskim i plemickim porodicama,pa tako i sa Nemanjicima.Jedna od Tvrtkovih baba je bila kcerka srpskog kralja Dragutina i madjarske princeze (katolkinje),i to je sva Tvrtkova krvna veza sa Srbima,.Jedan od najpoznatijih srpskih historicara,Sima Cirkovic,sam naglasava da u trenutku kada Tvrtko pretendira da uzme i srpsku kraljevsku krunu,pored bosanske,u nijednom srpskom rodoslovu nema nikakvog pomena Kotromanica,Cirkovic doslovno konstatuje sljedece::“…ni u jednom od srpskih rodoslova nema nikakvog spomena vladara iz kraljevske porodice Kotromanic”

Ime Kotroman,a time i Kotromanic,,je takodjer ilirsko,bosansko domicilno ime u svojoj osnovi,Pasic o tome doslovno kaze:Ime Kotroman je slozeno: Kotro-man. Prvi kompozit nastao je od ilirskog Catarum, iz cega je, u skladu sa glasovnim promjenama, nastalo Kotor. Metatezom -or > ro iz ilirskog Kotor nastalo je Kotro-. Za nastanak kompozita -man postoji vise razlicitih mogucnosti.

Grb Kotromanica je originalni bosanski kraljevski grb, a ako neko ima problema da shvati da je bosanski kraljevski grb drugaciji od srpskog,pogledati sljedecu sliku:

BOSANSKI KRALJEVSKI GRB

Kraljevski grbovi Srbije i Bosne su razliciti,nego su i kraljevske krune Bosne i Srbije,DVIJE RAZLICITE KRUNE,Bosanska kraljevska kruna je konacno priznata i od strane pape,kao razlicita kruna od srpske.Pametnom dosta.

Tvrtko je bio nosilac dvije kraljevske krune,pored bosanske proglasio se je nosiocem i srpske krune.Suocen sa problemima oko medjunarodnog priznanja bosanske krune kralj Tvrtko je morao da nadje nacina da opravda svoje krunisanje i ozakoni bosansku krunu,te se odlucuje da upotrijebi svoj rodoslov i uzme krunu susjedne Srbije (Raske),koja je bila bez kralja u to vrijeme,cime bi bio priznat na medjunarodnom planu,a kada bi nju uspio uzeti,onda bi automatski bio u stanju dobiti medjunarodno priznanje za bosansku krunu,sto mu je bio prvi i krajnji cilj,uz veliku ekonomsku dobit od ubiranja tzv.”Mitrovdanskog prinosa”,kojeg su Dubrovcani placali nosiocu srpske krune.

Da je Kralju Tvrtku titula “Kralj srbljem” bila samo od ceremonijalne “vaznosti” pokazuje i cinjenica da Kralj Tvrtko 1390 godine odbacuje tu titulu u potpunosti,te od tada njegova titula glasi :”Kralj Raske,Bosne,Dalmacije,Hrvatske i Primorja”,sto jasno govori,ono sto je vrlo poznato,da su titule samo jedno politicko sredstvo,koje se mijenja po potrebi,i nista vise.Kasnije takodjer i drugi pripadnici Bosanske Kraljevske porodice Kotromanic ponovo uvrstavaju izraz “Kralj srbljem” u svoje titule,iz slicnih razloga kao i Tvrtko,omogucavajuci dugotrajnu vlast Bosne nad Srbijom,a svi iz bosanske kraljevske porodice Kotromanic,kada mu se eksplicitno obracaju,NAROD U BOSNI ZOVU ISKLJUCIVO BOSNJACKIM STARINSKIM IMENOM,STO JE BOSNJANI .

Titula koja je isla uz bosansku krunu je bila “kralj Bosne”,a titula koja je isla tradicionalno uz srpsku krunu je bila “kralj Srbljem”,ali samo u pocetku,jer tu titulu “kralj Srbljem” Tvrtko odbacio 1390 godine i na njeno mjesto stavio titulu “kralj Raske”,i zasto je to uradio,vjerovatno zbog toga jer je Srblje tajnovito nestalo sa lica zemlje,pa je tako nestalo i iz Tvrtkove titule.
Vise o Tvrtkovim titulama na sljedecem linku:
http://www.zemljabosna.com/kotromanici.html
Srbi dalje kazu da,posto je stara Bosna područje ćirilske, a ne latinične pismenosti (osim u natpisima na latinskom i talijanskom), pa je prema tomu srpska, jer je ćirilica ” srpsko nacionalno pismo” LOOOOOOOOOOL. Sve povelje Kotromanica i kameni nadgrobni spomenici su “ispisani srpskom ćirilicom” LOOOOOOOOOOOOOOOL ,sto je apsolutna nebuloza vjerovatno nastala negdje uz gusle,stado ovaca i flasu rakije )

Medjutim te budale zanemaruju jednu vrlo vaznu cinjenicu,cirilica nije srpsko,nego bugarsko pismo koje se rasirilo i po mnogim drugim zemljama,pa su tako nastala i bosanska cirilica,koja je po svojoj originalnosti toliko odskakala od svih ostalih verzija cirilice,da ju je cak i jedan Vuk Karadzic nazivao bosanskim pismom,da bi lijepo ukazao na njenu bosansku originalnost,i uz to je taj isti Vuk Karadzic tvrdio da bosancica uopce nije cirilica,nego sasvim zasebno pismo,sto je i misljenje brojnih drugih naucnika.Treba napomenuti i to da su bosancicom ispisane skoro sve srednjovjekovne bosanske povelje kao i svi natpisi na steccima,dakle bosanskim pismom,a ne srpskim,kakvim srpskim,gluho bilo

Srbi dalje sanjaju da Kotromanići oznacavaju svoj jezik «srpskim» (1333), Å¡to po ideolozima pansrpstva znači da je «srpska», jer je po njima Å¡tokavsko narječje etnički srpsko….po njima i po nikome vise.

Kotromanici apsolutno nikad i nigdje ne nazivaju svoj jezik srpskim.Prilikom prijepisa jedne povelje bosanskoga bana Stjepana II Kotromanica,koji je vrsio pisar iz Srbije,zaposlen u Dubrovniku,cirilicu naziva “srpskim pismom”,dakle pisar iz Srbije,a ne bosanski ban.
Najocitiji primjeri razlike izmedju Bosnjaka i Srba,a i Hrvata jesu njihovi razliciti jezici i njihova razlicita narodna imena.

Bosanski jezik se kao razlicit jezik od srpskog i hrvatskog jezika spominje tokom srednjovjekovne Bosne,krajem 14 stoljeca u djelu “Skazanie iziavljeno o pismenah”,koje je napisao bizantijski putopisac,konstantin Filozof.Prvi rjecnik bosanskog jezika napisao je Mehmed Uskufi 1631 godine,dakle skoro 300 godina prije Srba,dok su Bosnjaci imali svoj rjecnik Srbi jos nisu ni znali sta je to i za sta sluzi? ….nego su mirno nastavili cuvati svoje ovce i slicnu zivinu i uzivali u carima svoga tradicionalnog cobanskog zivota….,pa ce onda,jos i sljedece reci:

“U starijoj je proÅ¡losti osnivač Srpske pravoslavne Crkve, Sveti Sava, obilježavan kao posjednik sadaÅ¡nje Hercegovine (i njoj rubnih dijelova). Otud izreka o Bosni i Hercegovini Svetog Save djedovini” LOOOOOOOOOOL

Srpska pravoslavna crkva postoji u Bosni,a i Hercegovini koja je,naravno, oduvijek sastavni dio Bosne,TEK od 1920 godine.Na osnovu sporazuma izmedju Vlade Kraljevine SHS i Carigradske patrijarÅ¡ije od 18. marta 1920. godine “Sveti Arhijerejski Sinod Vaseljenske patrijarÅ¡ije donio je odluku od 19. marta 1920. godine, broj 2056., kojom daje blagoslov na prisajedinjenje “ujedinjenoj srpskoj pravoslavnoj crkvi” eparhija koje do tada nikada nisu bile u sastavu srpske pravoslavne crkve ukljucujuci i eparhiju u Bosni,koja je uvijek do tada bila u sastavu Carigradske patrijarsije,uz period za vrijeme Austrougarske kada je de facto pravoslavna crkva u Bosni bila samostalna! Vlada Kraljevine SHS isplatila je Carigradskoj patrijarÅ¡iji za taj pristanak milion i pet stotina hiljada zlatnih franaka. Tom odlukom Carigradska patrijarÅ¡ija oslobadja od svoje vlasti i prisajedinjuje pravoslavnoj srpskoj crkvi eparhije koje su do tada bile pod njenom upravom,dakle TEK 1920 godine srpska pravoslavna crkva se po prvi puta pojavljuje u Bosni !
I nikakve narodne veze nije bilo izmedju Bosnjaka pravoslavaca i Srba pravoslavaca….Bosnjaci pravoslavci (danasnji tzv.”bosanski Srbi”),inace,poticu u ogromnoj vecini od stocarskih plemena pravoslavnih Vlaha,a ostatak od Bosnjaka bogumila i nikakve veze nemaju sa Srbima.

Par Srba je takodjer primjeceno i nadasve ismijano,kako su “ustvrdili” da se u srednjovjekovnoj Bosni pojavljuju imena koja su “specifično srpska” (Vukasin, Radoje, VukÅ¡a, Mitar, Vukan, Milutin, Mrča, Božidar, Dražeta…??? LOOOOOOOOOOL

Sva navedena imena su,u stvari,slavenska imena po porijeklu i nosili su ih i Bosnjaci tokom srednjovjekovne Bosne,dakle ni po cemu nisu specificno srpska,nego su i bosnjacka,takodjer treba napomenuti da su Bosnjaci nosili brojna druga slavenska imena koja nasi zapadni susjedi Hrvati tragicnim slucajem takodjer smatraju specificno “hrvatskim”.

To im sve nije bilo dosta,pa su onda pokusali da “dokazu” da je i Bosanska Crkva bila pravoslavna iako je pravoslavaca u srednjovjekovnoj Bosni bilo koliko i danas pripadnika sekte Hare Krishna,dakle prakticno NIMALO.
Bosanska Crkva,kako joj to i samo ime kaze,bila bosanska narodna vjerska organizacija i kao takva pripadala samo Bosni i Bosnjacima.Tokom cijelog srednjeg vijeka bila je trn u oku kako zapadnom tako i istocnom krscanstvu,koji su je proglasavali heretickom i podizali krstaske ratove protiv nje.Bosanska crkva je bila pravoslavna isto toliko koliko je katolicka ikad bila bogumilska.

Historijski je nepobitno utvrdjeno da su Bizantijski pisci,i istocna pravoslavna crkva koristili naziv “kudugeri” za bogumile. Tako,na upit sionskih monaha pravoslavne vjere,da li smiju primati darove i moliti se za Bosanskog Vojvodu Stjepana Vukcica Kosacu,gospodara Hercegovine,buduci da taj nije pravoslavni,carigradski patrijarh Genadije II Skolarios (1453-1459) im je odgovorio pismeno,”da su se mnogi kudugeri obratili na pravoslavlje i sam Herceg Stjepan da se obratio,ali da se ne smije javno kao takav pokazati radi svoje vlastele.Radi toga darove mogu primiti i za Hercega se privatno moliti,ali ne javno u crkvi”.Bitno je uociti da ovdje,dakle,pravoslavni patrijarh,SREDINOM 15 VIJEKA, sve stanovnike Hercegovine naziva bogumilima….od kojih su neki prelazili i na pravoslavlje,ali je takvih uvijek bilo sasvim minoran broj.

Na podrucju,uze Bosne APSOLUTNO nikakvih tragova pravoslavne vjere nema sve do okupacije Bosne od strane Turaka koji omogucavaju useljavanje u Bosnu brojnim pravoslavcima,vecinom pripadnicima stocarskih plemena pravoslavnih Vlaha,koji su danas poznatiji kao tzv.”bosanski Srbi” ili jednostavno “Vlasi”.

U prvom dijelu spomenutog rada, recimo, obrazlaže se kako je Osmansko Carstvo, krajem XIV i pocetkom XV stoljeca, osvojilo Balkansko poluostrvo. U pitanju je pogrešan navod. Jer, spomenuta se sintagma literarno koristi tek u XVIII stoljecu. Osmanlije su, ustvari, željele da obnove Vizantijsko carstvo, pa su radi tih planova, krajem XIV stoljeca pokorile Bugarsku, zatim, medu despotima podijeljenu državu Rašku itd., a ne Balkansko poluostrvo, kako se tvrdi u HC. Bacanovic u spomenutom tekstu sasvim nekorektno spominje i “kraljeve Srbije”, što ne odgovara materijalnoj istini. Jer, Svištovskim mirovnim ugovorom iz 1791. godine, Smederevski sandžak (Beogradski pašaluk) je prvi put nazvan Srbija (Vojna enciklopedija – Beograd, 555/1). A Konstantin Jirecek je davno obznanio da knezovi nomadske države Raške nisu mogli dobiti, valjda, zbog nomadskog statusa vladarske krune (Istorija Srba, Zmaj, Zemun, 1990., 169, 222). Radi toga je Sv. Sava, 1217. godine, i to kad nije bio arhiepiskop tzv. Srpske pravoslavne crkve (koju nije priznavala Pravoslavna crkva iz Carigrada), krunisao za kralja Raške, koga drugog nego svog brata Stefana. Navedena se država (gdje su živjeli Srbi, Iliri, Tracani, Bugari, Grci itd.) pogrešno u srpskoj literaturi sada poistovjecuje sa Srbijom.

Spomenutu, dakle, lokalnu kraljevsku krunu je nosio i Stefan Uroš IV, realno, veliki župan Raške (1331-1355), kojem srpski povjesnicari (iz milja) daju ime Dušan (Jirecek, 212), a nisu imali pravo da krste ljude. Koliko je tzv. Dušan bio vlastoljubiv, pokazuje i cinjenica da se uz pomoc tzv. SPC, 16. aprila 1346. godine, proglasio cak za “cara Grkljem i Srbljem”! Ali, navedenu carsku krunu, što srpski povjesnicari prešucuju, anatemisala je Vizantija (Jirecek, 223), gdje se nalazilo vrhovno sjedište Pravoslavne crkve. Prema konfesionalnom dogovoru još iz 459., Pravoslavna crkva u Carigradu je mogla davati carske, a katolicka crkva iz Vatikana kraljevske krune (R. Lopez, Radanje Evrope, Zagreb, 1978., 48). Kako ondašnja Srpska pravoslavna crkva nije bila patarenska (otpadnicka), ona je ta pravila morala poštovati.

U drugom dijelu HC se govori o nacijama i državama jugoistocne Evrope, što je dobro. Ali nije dobro što se propušta kazati da je u Bosni “stvorena politicka vlast prije hrvatske i srpske”. O tome je davno pisala Nada Klaic, ugledna povjesnicarka, pa taj važan navod za BiH nije trebalo ignorirati ni u HC. Treci dio HC je posvecen temi tzv. balkanskih ratova, gdje se isticu sasvim pogrešni navodi, a objektivni dokumenti zanemaruju. Evo i kako. Po scenariju tajnog ugovora (zakljucenog 15. januara 1877. godine) izmedu Austro-Ugarske, Rusije i Srbije, tvrdi Grgur Jakšic (Iz novije srpske istorije, Prosveta – Beograd, 1953., 61) planirana je podjela vilajeta Bosne. U navedenom aktu piše, kakva drskost, kako Austro-Ugarska daje suglasnost Rusiji da može anektirati neke teritorije na Kavkazu, a Rusija se suglasila da Austro-Ugarska anektira Bosnu i Hercegovinu, “izuzimajuci zemljište koje se nalazi izmedu Srbije i Crne Gore o kome ce se obe vlade imati da dogovore kad bude došao trenutak da njime mogu raspolagati”. Epilog prethodnog ugovora je vec poznat, pa dalji komentar nije potreban.

U cetvrtom dijelu HC se opravdano polemizira o Drugom svjetskom ratu, gdje se objektivno govori i o fašizmu, a nešto manje loše o boljševizmu. Ali, nigdje se ne kaže i kolika je bila ratna šteta Bosne i Hercegovine, mada je na osnovu popisa utvrdeno da je ona iznosila oko 6 milijardi dolara (Arhiva BiH, Fond Zemaljska komisija za ratnu štetu, 1945. – 1950.). Navedeni iznos ratne štete, najvecim je dijelom kompenziran za ratnu štetu partizana nad Nijemcima Vojvodine, jasno piše Nikola Živkovic (Ratna šteta koju je Njemacka ucinila Jugoslaviji u Drugom svjetskom ratu, Institut za savremenu istoriju Beograd, 1975.). Ni spomenuti dokument, makar se radilo o krunskom aktu, nije u mnogo hvaljenoj HC objavljen. Što li?!

Ako se rezimiraju prethodni redovi ovog komentara, jasno se može zakljuciti da je Bacanovicev spomenuti clanak (ne)korektan prikaz Historijske citanke CDRSEE. Istina, prethodna ocjena, zbog složenosti teme, može biti i stvar subjektivnog shvacanja. Bilo kako bilo, potpisnik ovih redova je iznio svoj stav, bez obzira na druga i drugacija mišljenja.

Leave a Response »

[Dedo]

#25935

Prijavi postCitiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la fazla » sri 4. aug 2010, 23:59

Dragoslav Milosavljević, predsjednik Udruženja srpsko-turskog prijateljstva – INAT iz Beograda
Srbi i Turci – jedan narod s dve vere

Od 2004 godine, kada je osnovano Društvo, Milosavljević i njegove kolege dokazuju da bi Srbi i Turci trebali biti ono što ionaku jesu: vjekovna ”braća” u politici, kulturi, ekonomiji, umjetnosti i neizbježno – u mentalitetu.

Piše: Amir Telibečirović

Internacionalna nevladina asocijacija za toleranciju, skraćeno INAT, naziv je Društva srpsko – turskog prijateljstva. Nije u pitanju slovna greška niti politička crnohumorna šala već pravo pravcato društvo za zbližavanje Srba i Turaka, odnosno Srbije i Turske. I to usred Beograda. Ime ovakvog udruženja u Srbiji može izazvati čuđenje, podsmijeh ili iritaciju, u zavisnosti od ugla gledanja i stepena predrasuda. Ipak, predsjednik ovoga udruženja Dragoslav Milosavljević godinama pokušava ubijediti ljude da tu nema mjesta predrasudama jer se, kako on smatra, radi o sasvim normalnom približavanju dva izuzetno bliska naroda, dvije prilično bliske zemlje. Od 2004. godine, kada je osnovano Društvo, Milosavljević i njegove kolege dokazuju da bi Srbi i Turci trebali biti ono što ionaku jesu: vjekovna ”braća” u politici, kulturi, ekonomiji, umjetnosti i neizbježno – u mentalitetu. Milosavljević o tome govori za Start BiH.

Šta je osnovni cilj osnivanja Društva srpsko – turskog prijateljstva?

– Zbližavanje dveju kultura, dva naroda, maltene istog naroda, sa dve vere koje su isto tako, na neki način, dosta slične. Na primer, ni islam ni pravoslavlje nisu imali lov na veštice, imali su neki stepen tolerancije koji katolicizam nije imao, i tako dalje. A onda, dosta i zabluda, predrasuda, vađenja stvari iz istorijskog konteksta. Trebala je jedna grupa intelektualaca da se uhvati u koštac i da izađe s tim na kraj.

Nedavno ste izjavili da u Turskoj živi oko devet miliona Srba, šta ste sve mislili sa tom izjavom i kako ste došli do tih podataka?

– To su ljudi sa ovih prostora, odnosno da tako kažemo, ljudi kojima je srpski jezik maternji, na neki način, pa bilo kako, da li je to ekavica, ijekavica, štokavica. Mi to nazivamo srpskim, bez pretenzije da to bude neki šovinistički naziv. Tako ga i Turci nazivaju. To su ljudi koji su otišli, koji su često bili primorani da odu. Znate onu pesmu od Alekse Šantića – Ostajte ovde, pa nije ona namenjena srpskom življu nego muslimanskom koji je odlazio. Ti ljudi su bili neverovatno vezani za domovinu.

Uzevši u obzir sve postojeće predrasude, jeste li imali prepreka pri osnivanju Društva?

– Prepreka nije bilo u zakonskoj proceduri. Što se tiče drugih prepreka, pa bile su u smislu: znate, šta ste vi, neki izdajnik, neka poturica, pa ko će vas da štiti, vi znate da su ovi ratovi skoro završeni, ima raznoraznih ludaka ovde, ko će vas da čuva, nemojte, nije sigurno, to je visoki rizik, ovo ono. Međutim, za ovih pet godina mi zaista nismo imali nikakav problem. Na Balkanu, na neki način, Srbija i Turska su imale uvek najveći uticaj, a imaće ga i dalje. Te dve države su možda i odgovorne za sva zbivanja i da je bio neki tata u Beogradu i u Ankari da kaže nemojte vi da se igrate tako životima, verovatno ne bi to tako daleko sve otišlo.

Kakav je bio stav Srpske pravoslavne crkve prema svemu tome?

– Nemaju oni službene stavove, međutim, mi smo im kost u grlu. Negativno gledaju prema svemu tome. Ne ljutim se ja na crkvu, ljutim se na državu što je dozvolila crkvi da se meša. Svako radi svoj poso. I lopovi rade svoj posao, ali ne ljutim se na lopove, ljutim se na miliciju (smijeh).

Uvriježeno je mišljenje da među južnoslavenskim narodima, Srbi imaju ponajviše sličnosti sa Turcima, prvenstveno u mentalitetu. Šta mislite o tome?

– Da, pa mi smo taj mentalitet dobili. Vidite naše pesme i melos. Ono gostoprimstvo koje imamo kod nas, pa poštovanje starijih ljudi, ono – ljubim ruke, i tako dalje, to je sve iz Turske došlo. Možda čak iz Persije preko Turske, kao što je stigla i kafa i čaj.

Po Vašoj ranijoj izjavi u srbijanskim medijima, ukoliko nije izvađena iz konteksta, navodno smatrate da su Bošnjaci izmišljena ili novostvorena nacionalnost?

– Ma, nije to. Vidite, te ljude su bacali od nemila od nedraga, jedni ih svojataju drugi negiraju. To su ljudi koji su jednostavno u jednom momentu prihvatili islam pošto im je bio bliži verovatno u to vreme. Islam je bio progresivniji u odnosu na hrišćanstvo, islam je skinuo okove. Problem je bio u tome što je domaće plemstvo koje je prešlo u islam htelo da zloupotrebi to, pa onda nije ni dozvoljavalo drugima da pređu, da bi imali koga da eksploatišu. Hteli su zadrže klauzule iz Dušanovog zakonika koje su im išle u prilog. Carska moć je bila daleko da spreči mnoge zloupotrebe pa je to bilo tako.

U Srbiji i dalje postoje organizacije, neke političke strukture i pojedinci koji negiraju genocid u Srebrenici. Da li se vaše Društvo odredilo prema tom pitanju?

– Kako možete to drukčije da nazovete nego genocid. Šta sad, ajde kao nećemo da pobijemo žene nego muškarce, pa onda žene neka prave decu, s kim? Znam da država želi da se brani na svaki način i od svega, ali to je katastrofalna stvar.

Šta mislite o šovinističkoj upotrebi termina poturice u Srbiji, ali i drugdje?

– Znate šta, postoji jedno udruženje ovde koje se zove: Udruženje južnoslavenskih Muslimana. Gospodin Safet Hasanagić je sekretar tog udruženja, i razgovarali smo oko toga, kao kakve to veze ima. Pa muslimana ima u sto država na svetu i niko ih nigde ne zove Turcima osim ovde. U tim istorijskim paradoksima, neki ljudi ovde su hteli da iskoriste moć Turske da bi radili nešto na svoju ruku. Koliko je paša i spahija bilo povučeno ili osuđeno zbog nekog neprimerenog postupanja. Ipak, ima razloga za optimizam. Ovo društvo sigurno ne bi moglo da bude osnovano pre dvadeset godina a da prođe bez polupanih prozora. A tu su i neke knjige sada, kao Ovako se nekad živelo, od doktora istorije Fotića, sa Filozofskog fakulteta. Pa ciklus Imperija: Srednji vek, pa Otomansko carstvo, Osmanlije. A tamo piše: – Ono što mi zovemo petovekovno ropstvo je literarni termin koji ne odgovara istorijskim činjenicama. Pa dalje, o hajducima – to su bili ljudi van zakona od kojih su strepili kako Srbi tako i Turci. A ranije, kako je kome šta odgovaralo, tako je pisao istoriju. Postoji u Turskoj jak srpski lobi. U Istanbulu imate Beogradsku kapiju. Tamo je i crkva Beogradske bogorodice, svete Petke, odmah kod te kapije. Crkva je zidana 1450. godine, a 1830. obnovljena. Ako uzmete datum obnove, to je vreme kada su Turci najgore prošli ovdje. A sultan tamo obnavlja Pravoslavnu beogradsku crkvu da bi stavio do znanja manjini srpskoj: Nemojte vi ništa de se sekirate, mi vas ne smatramo odgovornim za ono što rade vaši rođaci tamo. Znači da su se ti ljudi osećali tamo potpuno zaštićeno, kao i svi. Pa Turska imperija ne bi ni opstala da nije bila tolerantna i prema verama i prema narodima i plemenima. Pa dvanaest velikih vezira je odavde, sa ovih prostora.

Vjerujete li da je najviše prelazaka na islam pod Osmanlijama bilo u Bosni zato što su ovdje bili većina bosanski patareni, poznatiji pod narodnim nazivom bogumili, iliti krstjani Crkve bosanske, koje nijedna druga crkva nije priznavala kao takve?

– Pa da, njima je to bilo bliže zbog toga što su, naprimer, upražnjavali i neku vrstu ortodoksije. Znači nema lupanja zvona, nema sjaja, nema kićenja po zidovima. Hrist je izaslanik, profeta, nije svetac ili Bog. Grehota je reći da Bog ima decu, sinove, e to je sve bilo blisko, pa su oni lakše mogli da pređu na islam. Oni su nekako bili i napredniji. Znate, u to vreme, otići u islam značilo je biti levičar, sve do polovine pretprošlog veka. Značilo je to prihvatati jednakost među ljudima. Imate i onaj derviški red koji vas prihvata bilo koje vere da ste, da ste sto puta posrnuli, čak i ako ste nevernik… Takve stvari tada nemate na Zapadu. To su bili ljudi koji su razmišljali svojom glavom, malo pre protestanata, koji su takođe počeli da razmišljaju svojom glavom. I cela ona priča da li sveštenstvo vlada uz pomoć Boga ili u ime Boga, tada je to išlo. Islam je isto rekao – vama nisu potrebne nikakve posebne bogomolje, između čoveka i Boga nema ničega. Hodže su učeni ljudi da vam to malo bolje pojasne i ništa drugo. To je sve bilo primamljivo za mlade duhove koji su hteli neke izmene. To je bilo vreme humanizma i renesanse za ove prostore.

Šta mislite, da li bi se ovakvo udruženje moglo osnovati na primjer u Banjaluci jednog dana?

– Što da ne, već imamo članove i iz Banjaluke. Kad sam osnivao ovo društvo, stigao je komentar iz jednog od srpsko-nemačkih prijateljstava, kojih ima čak dvadeset, a glasio je: – Znate li vi gospodine gde je Ćele-kula i šta je Ćele-kula? Rekao sam mu da vrlo dobro znam gde je i šta je i da takvih kula ima i u Anadoliji. Bilo je to takvo doba. A pre pedeset godina, kad uopšte nije bilo vreme da se takve stvari rade, kad to nije bilo u modi, Nemci su postreljali nekih deset hiljada ljudi, taoce, koji nisu nikakvi ustanici, nikakvi ratnici nego žene i deca. Kako onda, pitao sam ga, vas nije sramota da budete predsednik udruženja srpsko-nemačkog udruženja. O čemu on meni priča. S druge strane, ako je nekome sultan trebao dati nagradu za borbu protiv Srba, trebao ju je dati Karađorđu, pa, od njegove ruke najviše je vojvoda palo. Ima li neko ko može da se pohvali da je ubio više srpskih ustanika od Karađorđa lično (smijeh). Ili na primer, Turci već ukinuli nabijanje na kolac, a Karađorđe ga obnovio 1808. na skupštini u Ostružnici.

[Dedo]

#25989

——————————————————————————–
Prijavi post Citiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la Green Beret » ned 14. jun 2009, 21:22

KO SU TZV.”SRBI” (SLUGE)?

Sustina Srba je u njihovom imenu,koje izvorno znaci Sluge (Robovi),o cemu polovinom X stoljeca govori Konstantin Porfirogenet, u spisu “De Administrando Imperio”,gdje doslovno kaze sljedece: “[…] »Srbi« na jeziku Rimljana je riječ koja označava »robove«, a na tom jeziku obično se riječju »serbula« označava obuću robova, a riječ »tzerboulianoi« označava one koji nose jeftinu, siromašku obuću. Srbi su to ime dobili jer su postali robovi imperatora Rimljana[…]” (Konstantin Porfirogenet,De administrando imperio,Glava trideset i druga,str. 153.)

I u svim historijskim izvorima na latinskom rijec “Srbi” se redovno prevodila kao “Sluge”,a Srbija kao “Sluganija”(Servia),ili “zemlja Sluga”…Kao Sluge su dovedeni na Balkan (od strane rimskog cara Heraklija),kao Sluge su se oformili kao narod i to bezobzirno plagirajuci koga su stigli.Ako se objektivno sagleda njihov razvoj kao naroda vidi se i vise nego jasno,da osim spektakularnog imena “Sluge” nicega originalnog kao narod nemaju.Strani uticaji i uticaji nesrpskog,pardon,nesluganskog starosjedilackog stanovnistva na etnogenezu Sluga su jedino sto imaju,i opet tvrde da je sve pod nebeskom kapom njihovo,slugansko. Cak i danasnje sluge,koje su do juce bili Bosnjaci,Hrvati,Crnogorci…niposto ne zele da se toga sjecaju,jer tako su i nastali kao narod,kao konglomerat razlicitih naroda i nista vise.Tome je nedvojben dokaz cinjenica da u citavoj historiji nisu bili u stanju producirati bilo sta originalno,pa cak ni svoje ime,jer ime “Sluge” je univerzalno i koristi ga svaki narod na svijetu da bi definirao one koje su potcinjeni nekome..Kada se usporede sa npr. Bosnjacima,koji su jedini narod u Evropi sa originalnim kulturnim spomenicima (steccima),kako je lijepo vec odavno zapazio M. Krleza, hvata ih neizljeciva zavist i na sve nacine pokusavaju pokrasti i prisvojiti ono sto nikada nije bilo njihovo,jer to je nacin na koji Sluge mogu jedino opstati,kradjom tudjeg,prijevarama i zlocinom.

Kada bi nekome od danasnjih Sluga dali zadatak da napise knjigu pod naslovom “Moj pradeda nije bio Srbin”,pokusali bi na sve moguce nacine da “dokazu” da to nije istina,da su pecinski ljudi redom bili Srbi (istom revnoscu kojom “dokazuju” to isto za Bosnjake,Hrvate,Crnogorce itd…),jer kako ce biti da Srbi nisu nastali od Srba,nemoguce. I to je upravo tacka iz koje potice njihovo cjelokupno ludilo.Kada jednoga dana shvate da sami Srbi nisu nastali od Srba,uvidjet ce konacno koliko su smijesni,pateticni i nadasve glupi.

Nesrpski (ilirski) naziv “njihove” drzave “Raska”,nesrpska (avarska) titula vladara “zupan”,nesrpska vjera krscanstvo (pokrsteni od strane Nesrbina,vidi pod “Heraklije”),malo poslije toga nesrpska (bizantijska) vjera pravoslavlje,nesrpska (bugarska) ekavica,nesrpsko (bugarsko) pismo cirilica,,nesrpski (slavenski) jezik. Sve sto prakticno imaju originalno kao cinilac u procesu njihovog nastanka jeste njihovo ime “Sluge”,a znamo svi koliko je to originalno !

Citava historija Sluga govori samo o njihovim gospodarima,prvo je to bio Rim,potom Bizantija,pa Bosna,pa Turska,Pa Njemacka… U zadnjih stotinjak godina Sluge su ostavljene bez gospodara,i kao takvi zapali su u masovnu psihozu,samobmanivanje i zlocin.Koliko su samo ogrezli u samoobmanivanju,pokazuju brojne cinjenice navedene ovdje.Npr.Sluge bezocno lazu sami sebe dan i noc da su jedini branili “krscansku Evropu” od Turaka,ali nikada ih necete cuti da govore o bici na Nikopolju gdje je na jednoj strani bila vojska “krscanske Evrope”najjaca do tada ikad skupljena,a sa druge Turci i Srbi (Sluge) i tako Turci i Srbi (Sluge) na celu sa Stefanom Lazarevicem poklase na Nikopolju najjacu vojsku “krscanske Evrope” i to tako zestoko da se u narednih 300 godina nije oporavila.Ili,kada se lazu da je Marko Kraljevic bio “najveci borac protiv Turaka”,a kraljevic Marko u stvari bio turski vezir…
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3216
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku Vrh
——————————————————————————–

[Dedo]

#26021

lazi i prevare
Postao/la Green Beret » ned 14. jun 2009, 21:23

BITKA KOD NIKOPOLJA , 1396.

Krajnje je jasno da su Srbi narod patoloskih psihopata koji lazu sami sebe da su pobijedili na Kosovu,a redom poklani bili,da je kraljevic Marko bio najveci borac protiv Turaka,a kraljevic Marko bio turski vezir,da su “pravoslavci” branili “krscansku Evropu” ,a ti isti “pravoslavci” za Turke ratovali 500 godina.U tu svrhu kao najbolji primjer treba uzeti “Bitku kod Nikopolja” koja se odigrala sedam godina poslije Kosovske bitke…Sa jedne strane krscanska evropska vojska,a sa druge Turci i Srbi.

Cuveni južnoslovenski historičar i intelektualac Ivan Lovrenović u eseju Lament nad Beogradom piše o bitci kod Nikopolja, na bugarskoj obali Dunava, godine 1396. Ta bitka, iako za evropsku povijest kudikamo bitnija od one Kosovske, kod Srba je sistematski prešutkivana. Lovrenović piše kako je boj na Kosovu, kojim su Srbi (i svi drugi u bivsoj Jugoslaviji) bombardovani iz svih izvora saznanja, od školskih udžbenika, preko televizije do usmenog predanja, “realno, tek jedna od etapnih bitaka u silnom nadiranju osmanslijske vojske i ekspanziji osmanlijske države u jugoistočnoj Evropi, koja je u opštoj istoriji tog vremena zabilježena tek kao oveća fusnota”.

Bitka kod Nikopolja, o kojoj Srbi nisu učili ništa, dešava se dakle sedam godina nakon Kosovskog boja. Do tog trenutka sultan Bajazit (ili, kako bi bilo tačnije izgovarati, Bajazid) pokorio je Srbiju i Bugarsku, i sada ga historija zatiče kako nadire na vrata Ugarske. Sigismund, ugarski kralj, okuplja vojnu alijansu sastavljenu od francuskih, njemačkih i engleskih vitezova. To je NATO tog vremena, i Sigismund je pun nade pred moćnom vojskom od 120 000 ljudi. Dok čitava kršćanska Evropa gleda u njega i moli se da njegova snaga bude dostatna da zaustavi nadiranje Turaka, Sigismund se u Nikopolju priprema za krvavu bitku.

Naša predstava o srednjovjekovnim bitkama uveliko je stvorena filmskim prikazima tih klanica. Objektivna slika bila je još surovija. Stotine hiljada tijela u sudaru za sobom su ostavljale rijeke krvi, koje su se kod Nikopolja ulile u plavi Dunav, raskomadana ljudska tijela po poljima i smrt, dokle god je, kroz dim spaljenih kuća i krike unesrećenih, dosezao ljudski pogled.

Na trenutak se činilo da će kršćani, vođeni hrabrošću, prije svega francuskih vitezova, ostvariti veliku pobjedu protiv Bajazita, zvanog Jildirim – Munja i tako odbraniti “kršćansku Evropu”. Ali sultan je bio briljantan strateg, koji je u odsudnom trenutku potegao svoje skriveno, a najmoćnije oružje. Na vrhuncu bitke on na kršćane pušta svoju “elitnu vojsku” – pet hiljada srpskih vitezova na čelu sa Stefanom Lazarevićem. Srpskim despotom,a njegovim vazalom”. Hroničar dalje piše: “Dio kršćanske vojske koji uteče pokolju, potopi se u Dunavu, a dio dopade Turskoga ropstva”. Pozivajući se na američku historičarku Barbaru Tuchman i njenu knjigu Daleko ogledalo, Lovrenović ovako opisuje posljedice trijumfa srpskog oružja kod Nikopolja: “Cijela tri vijeka od tada, sve do Jana Sobieskoga i bitke pod Bečom 1683, neće Zapad uspjeti sakupiti snage ni sloge da se odupre Osmanlijama”.

Eto,kako su Srbi branili “krscansku Evropu”.
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3286
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#26023

KRALJEVIC MARKO JE KRVAVO DOSAO DO SVOJE TITULE TURSKOG VEZIRA

Koliko su Srbi samo zamlaceni sopstvenim lazima o samima sebi,najbolje govori cinjenica da redom vjeruju da je njihov mitski “junak” Kraljevic Marko,najveci borac protiv Turaka,dok je stvarnost upravo suprotna. Kraljevic Marko se je borio na strani Turaka,a ne protiv njih.Kraljevic Marko se tako zestoko borio za Turke da je dogurao i do titule turskog vezira.

VIDI OPSIRNIJE O TOME NA SLJEDECEM LINKU:

http://www.znanje.org/lektire/i22/02/02…icnost.htm

Marko Kraljevic rodjen je sredinom XIV vijeka kao sin kralja Vukasina, gospodara Prilepa, i velikog dijela Makedonije, i majke Jevrosime. Otac, kao vladar tog dijela Makedonije, opremio je vojsku sa bratom despotom Ugljesom. Ta vojska trebala je da sprijeci dalju najezdu Turaka na Balkansko poluostrvo i porobljavanje Srbije. Dok su bili utaboreni na obalama rijeke Marice, u noci 1371. godine, Turci su ih bez najave napali i napravili pravi masakr. U bici na Marici poginuo je Vukasin i njegov brat a njegova zemlja pala pod tursku vlast. Marko, kao prestolonasljednik,postaje turski vazal. To je podrazumjevalo i njegovo angazovanje u vojnim operacijama turske vojske. Ubrzo se dokazao kao snazan i sposoban borac pa je dosao do titule turskog vezira, sto je prestavljalo visok polozaj u turskom drustvu. Njegovo omiljeno oruzje je, bas kao i u narodnim pjesmama, bio topuz kojim je vjesto baratao. Sudbina mu je odredila da izgubi zivot u bici na Rovinama i to na strani vojske koja je pogubila njegovog oca i okupirala njegovu zemlju. Dakle, njegova prava istina o njegovom zivotu je dosta surova i daleka od prica iz narodnih pjesama, koje su ga velicale kao “najveceg srpskog junaka”.U stvarnosti,kraljevic Marko je bio turski vezir.
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3286
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#26071

Prijavi post Citiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la Green Beret » čet 18. jun 2009, 17:19

SRBIJANSKE LAZI, MITOLOGIJA I IZMISLJENA HISTORIJA

Clanak koji slijedi, prvi puta je objavljen u Washington Report on Middle East Affairs, izdanje Jan/Feb. 1995 godine, str.16. pod naslovom Peace Proposal Provides Serbs Disproportionate Share of Bosnia.

Autor: Dr. Amira Dzirlo
(arhitektonska inzinjerka i historicar iz Washington-a, SAD)

Medju mnogim laznim srbijanskim tvrdnjama u konekciji sa mirovnim pregovorima (1992-1995) bila je i izjava da “prema dokumentima Srbi posjeduju 64 posto zemljista Bosne i Hercegovine, ali su spremni da vrate 15 posto svoga teritorija Bosnjacima od sveukupnih 70 posto koje su zauzeli.”

Znacajna fabrikacija

Ovo zasigurno nije njihova jedina fabrikacija, nego usprkos vrlo znacajna. Moze se vrlo jednostavno i brzo dokazati da je lazna, provjerom bilo koje zemljopisne knjige izdate prije II Svjetskog rata. Ovim ce biti dokazano da je 51 procenat teritorija Bosne i Hercegovine klasificirano kao sumsko zemljiste, a preostalih 49 posto koristeno za agrikulturu i stocarstvo. Od sumske povrsine, 95 procenata je bilo u vlasnistvu drzave – sto znaci drustveno vlasnistvo svih gradjana – dok je samo 31 procenat zemljista klasificiranog kao agrikulturno bilo u privatnom vlasnistvu Bosnjaka, Hrvata i Srba. Stoga, samo 15 procenata zemljistva Bosne i Hercegovine je bilo u privatnim rukama, sto nikako ne moze opravdati srpske tvrdnje o posjedovanju nad 64% zemljista, osim kroz mitologiju i izmisljenu istoriju.

“Popis Stanovnistva i Zemljisnog Vlasnistva iz 1910” – inace, zadnji cenzus sproveden vrlo pazljivo i vjerodostojno od Austro-Ugarske administracije – biljezi da je od privatnog vlasnistva zemljista u Bosni i Hercegovini pravoslavnim Srbima pripadalo samo 6 procenata, katolickim Hrvatima 2.6 procenata, muslimanima Bosnjacima 91.1 procenat i ostalima 0.3 procenta zemljista.

Medjutim, nakon pobjede Saveznickih sila – koje su podrzavale Srbe – nad Austro-Ugarskim Carstvom, novo-stvoreno i Srbima-dominirajuce Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, zapocelo je “Prvu Agrarnu Reformu” u periodu 1918 i 1919. Tom reformom je Bosnjacima sveukupno oduzeto 2.66 miliona jutara (1,076,675 hektara) zemlje. Kao posljedica, ogroman broj Bosnjaka je ostavljen bez imanja i prisiljen da trazi ekonomski azil, vecinom u Turskoj.

U slicnoj sceni, Hrvati i Katolicka Crkva su ostali bez svojih imanja, a time i bez svojih mogucnosti za prosperitet. Dr. Stjepan Radic, Hrvatski vodja, bio je ubijen u Skupstini od strane Srbijanskog poslanika Punise Racica, iz razloga sto je izjavio da su Bosanci opljackani od svoga pravednog nasljedja.

Sve dosadasnje lazne tvrdnju mogu i moraju biti dokazane kao takve

Konacno, u periodu 1936-1937, vecinom zahvaljujuci pisanjima Radica i nekih muslimanskih clanova Hrvatske stranke, vlada je priznala da bi Bosnjaci morali biti kompenzirani za svoje gubitke u “pogresnom rukovodjenju” agrarnih reformi 1918.

Odluceno je da se Bosnjacima izdaju certificati za vrijednost oduzete zemlje, koji bi bili placeni u 36 vladinih isplata, sa prvom retroaktivnom isplatom 1935. Medjutim, samo 4 isplate su napravljene.

Kao posljedica, zemljiste koje je oduzeto od Bosnjaka 1918-1919 ne moze se pripisati kao zemljiste koje “pripada” Srbima, niti se moze zakonski trasferisati njihovim potomcima. Mi isto mozemo dodati da je vrijednost zemljista otetog od Bosnjaka sracunata 60 procenata nize od svoje stvarne vrijednosti tog vremena. Jasno je da je ovo slucaj “ulicne pljacke” kojima su bili pogodjeni muslimanski i katolicki Bosanci, premda su katolici u Bosni posjedovali mnogo manju proporciju zemljista.

Primjer kako ovo afektuje sadasnje realnosti je agrikulturna dolina Lijevce u blizini Banja Luke, jedno od najplodnijih zemljista u cijeloj Bosanskoj Krajini. Sve do 1918, u tom okrugu nije zivio niti jedan jedini Srbin. Ta povrsina je bila kompletno nastanjena Bosnjacima i Hrvatima.

Poslije 1918, Bosansku Krajinu su poceli nastanjiva Srbi iz Srbije i iz Like, vecinom “Solunasi” (Srbi originalno iz Salonike i sjeverno-istocnog dijela Grcke) i njihovi potomci. Bosanska Krajina je danas postala “Srpska regija”, iz koje su svi ne-Srbi protjerani.

U “Drugoj Agrarnoj Reformi”, koja je trajala u periodu 1945-1946, ponovo, oni koji su najgore prosli su bili ne-Srpski vlasnici zemlje u Bosni, Vojvodini i Slavoniji. Nikakva kompenzacija nije placenu za otetu zemlju iz razloga sto su navedeni zemljovlasnici bili proglaseni “neprijateljima naroda” i “ratnim bogatasima”. Sva zemlja koju je vlada Josipa Broza Tita odlucila da oduzme je bila “prema odluci narodne skupstine” i mocnih sluzbenika, gotovo ekskluzivno Srba. Ovo je postignuto bez ikakvih sluzbenih registrija ili validnih sudskih odluka.

Cesus 1991: Muslimani, Hrvati i “Jugosloveni”

Zato, sve dosadanje lazne tvrdnje mogu i moraju biti dokazane kao takve. Prema zadnjem popisu stanovnistva iz 1991 godine, Bosnjaci i Hrvati su cinili 61 procenat stanovnistva Bosne i Hercegovine. Ako se uzme u obzir cinjenica da je bio i razumljivo veliki broj Bosnjaka i Hrvata koji su se izjasnili kao “Jugosloveni” (reflektirajuci njihov status kao pripadnika mijesanih brakova ili njihov prigovor slamanju bivse Jugoslavije u zasebne republike), sveukupni procenat Bosnjacke i Hrvatske populacije je vjerovatno blizi ka 66%.

Na drugoj strani, od 31.3 procenta populacije Bosne i Hercegovine koji su se izjasnili kao Srbi u censusu 1991 godine, od tog broja, oko 10 procenata su bili vojni oficiri i njihove familije koji su dosli u Bosnu i Hercegovinu vecinom iz Srbije i Crne Gore. Od pocetka rata, oni su se vecim dijelom vratili u Srbiju i Crnu Goru.

Stoga, realni procenat Srba u Bosni i Hercegovini je u prosjeku 28%, ili znacajno manje nego jedna trecina sveukupne populacije stanovnistva 1991.

http://www.geocities.com/famous_bosniak … zirlo.html
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3216
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#26101

Etrurci su bili SRBI

Etrurci su se nazivali Rasenima. Ras je drevni srbski grad, a Rasina ili Raška su reke koje protiču tim krajem. Oblast u Italiji gde su nekad živeli Raseni danas se zove Toskana (pleme Toske se danas većinom izjašnjavaju kao Albanci, a svi su potomci Srba, a uz samu reku Rasinu, žive i dan danas Srbi koji se prezivaju Toskići).

Istočno od Toskane nalazi se predeo nazvan “Arezzo” gde i danas postoji gradić koji se zove “Rassina”, isto kao i naša reka. Samo 40km istočnije može se pronaći gradić koji se zove Sorbano, a takođe, 70km istočno od Rima, se nalazi gradić po imenu Sorbo.

Nijedno od tih naziva naselja ne znače ništa na italijanskom jeziku!

Slovački arheolog, naučnik i pesnik, Jan Kollar (1793-1852), u svojoj knjizi navodi:
“Jméno Raseni, Rascia nepochybně do Etrurie tak se děděním od ohňoctivých praotců dostalo, jako i do Illyricum a do Serbie, kde též království a krajina Rascia, Rasciana a řeka Rasa Raska. Dosti na tom, že nejen kořen raz ras, ale i všecky formy, ve kterých se toto jméno v Etrurii i v Alpech ukazuje, čistě slavjanské jsou, jmenovitě koncovky en ena ka, Razen, Razena, Raska, a s předložkou po Po-rsena.”

Ili u prevodu na Srbski jezik:

„Ime Rasen, Rašja nesumljivo je iz Etrurije, i baštini se od praotaca od kojih je nasleđeno, kao i u Iliriku, i u Srbiji, gde je kraljevstvo i zemlja Raška, Rasiana, i reka Ras, Raska. Ali nije tu samo taj jedan koren reči „raz, ras“, ima ih i u svim oblicima, u kojima se ova imena u Etruriji i na Alpima prikazuju, koja su čisto slovenska, naime, nastavci „en, ena, ka“ – Razen, Razena, Raska, kao i sa predlozima „po“ – Po-r’sena.“

Staroitalia slavjanská, Císařská královská dvorská a státná tiskárna, 1853., str. 209-212

Sve ovo se dodatno potvrđuje knjigama:

“Dalimilova hronika” i
“Srbi do Rima”

[Dedo]

#26131

Vrh
——————————————————————————–

Prijavi postCitiraj (i odgovori) Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la Green Beret » sri 6. okt 2010, 01:36

Jos malo vijesti:

Obilić i Karađorđevići su bili Albanci

Knjiga Ane Di Lelio “Boj na Kosovu, albanski ep” koja treba uskoro da bude objavljena, uzburkala je duhove u Srbiji.

Amerikanka italijanskog porekla, iznoseći albansku priču o Kosovskom boju, tvrdi da su znamenite srpske istorijske ličnosti Miloš Obilić i Karađorđe Petrović zapravo bili Albanci. Ona to tvrdi na osnovu narodnog predanja Albanaca sa Kosova, piše dnevni list “Borba”.

Uprkos navodima Vladimira Ćorovića, jednog od najpoznatijih srpskih istoričara, koji je napisao da je Karađorđe preko plemena Vasojevića bio poreklom Albanac, te izjavi kralja Petra I, koju su svojevremeno prenele beogradske novine, da porodica Karađorđević potiče iz “znamenitog albanskog plemena Keljmendi”, srpski istoričari smatraju da se ne može sa sigurnošću tvrditi kojeg su porekla Obilić i Karađorđevići. Istoričar Radoš Ljušić, koji je pisao biografiju Karađorđa, kaže za “Borbu” da se ne može tačno utvrditi kojeg su porekla Karađorđevići.

“Postoji nekoliko varijanti. Pretpostavlja se da su Karađorđevići poreklom iz Vasojevića, ta varijanta je najverovatnija, ali se ne može dokazati. Druga je da su albanskog porekla, a treća da su došli iz Francuske. Ove dve tvrdnje su manje verovatne, tako da se ne može sa sigurnošću tvrditi odakle potiču Karađorđevići”, objasnio je Ljušić. On dodaje da, kada su u pitanju poznate ličnosti, svi se takmiče da dokažu da su upravo oni njihovog porekla.

“Tako je i sa Karađorđem, međutim, još jednom kažem da se tačno ne zna njegovo poreklo”, rekao je Ljušić. Književnik i predsednik Dukljanske akademije nauka i umetnosti Jevrem Brković kaže da je tačno da su Miloš Obilić i Karađorđe bili Albanci. “Miloš Obilić je bio poreklom Albanac u službi srpskog kneza Lazara, dok je Karađorđu otac bio Albanac sa severa Albanije, a majka iz plemena Vasojevića, iz jednog sela u okolini Andrijevice.

To je, bez sumnje, tačno, a postoji i knjiga koju je objavila SANU koja to povrđuje. Istoričari mogu da pričaju da Karađorđe i Miloš Obilić nisu Albanci, ali to ne mogu dokazati”, rekao je Brković.

On dodaje da je veliku misteriju oko Miloša Obilića uneo Njegoš. “U Srbiji do polovine 19. veka niko nije znao za Miloša Kobilića, kako mu je bilo pravo ime, a onda ga je upravo Njegoš uveo kao Obilića i stvorio mit o njemu. Zanimljivo je da je čitav Kosovski ciklus, koji je najlepši u srpskoj, a delimično i crnogorskoj književnosti, nastao u predelu Dalmacije i Crne Gore jer je Srbija tada bila pod turskom vlašću”, objasnio je Brković.

Ali najsmijesnije od svega je sto srbi govore da ne znaju njegovo porijeklo, ali znaju da sigurno znaju da nije Albanac. Kakva smijurija od historijskih mitova ovog plemena. “Vojno je pravilo da snage koje izvode okruzenje moraju ostaviti prolaz okruzenim trupama. Tako ce im pokazati da postoji izlaz pa ovi nece biti spremni da se bore na smrt.” – Sun Cu
Green Beret
PL BiH

Postovi: 3289
Pridružen/a: pet 12. okt 2007, 18:45
Lokacija: Bosna
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#26164

Utorak, nov 21 2006
Srpska istorija shmajser 3:59 am

Gospodo,
prikazacu vam neka spektakularna dokumenta, mislim da ce ih na ovom forumu lako razumjeti ali moram da napisem mali uvod,
red je,
jer ima i onih kojima nista nece biti jasno.

U 19. vijeku da bi konstruisao i napravio srPsku naciju Vuk Karadzic je morao da konstruise jezik, da napravi novi vjestacki jezik, da bi se mogli razumjeti i pravoslavni u Dalmaciji i pravoslavni u Nisu.
Kad je to uradio tadasnja srpska i tadasnja hrvatska elita su prihvatile taj jezicki model da se uci u skolama.
Zatim je Vuk Karadzic proglasio manje-vise sve Balkance za Srbe, to jest izmislio je Srbe preko Drine, u Crnoj Gori itd…
Vuk Karadzic je Srbe posvuda po Balkanu promovisao u tekstu “Srbi, svi i svuda” da bi taj tekst razradio Ilija Garasanin u tekstu “Nacertanije”.
To su u stvari dva programa po kojima je konstruisana srPska nacija.

Evo ta dva programa, po kojima je napravljena nova srpska nacija.

SRBI, SVI I SVUDA! i Načertanije

Ova nacija je uzela ime po nekakvim srednjevjekovnim Srbljima sa kojima barem 85% danasnjih “Srba” nema nikakve veze.
Te srednjevjekovne Srblje su Turci davno zbrisali, i oni su se jos 1690. odselili u poznatoj seobi Srbalja za danasnju Vojvodinu.
Uza Srbija je tada ostala prazna o cemu nam svjedoci poznati srPski istoricar Vladimir Corovic evo i teksta sa zestokog velikosrpskog sajta
http://www.srpsko-nasledje.co.yu…le-07.html
Takodje o tome kako je poslije 1690. naseljavana uza Srbija vrlo cinjenicno pise Mile Nedeljkovic, uz obilje njegovih budalastih-nebuloznih opservacija. Taj feljton sam skinuo i postavio na ovom mjestu.
http://www.montecafe.com/users/f…php?t=1225
Kljucne su stvari.
U 19. vijeku su izmisljena dva termina: SRPSTVO i SRPSKE ZEMLJE.
Ja nikada u zivotu nijesam cuo za Bosnjastvo, Hrvatstvo, Bugarstvo, Madjarstvo, Njemstvo…
Termin SRPSTVO je termin za osvajanje tudjih krajeva.
Nikada, prije 19. vijeka ni teoretski, a prakticno prije 20. vijeka, nijesu postojale SRPSKE ZEMLJE, sto ce reci nijesu postojali:
Srbi Dalmatinci, Srbi Krajisnici, Srbi Makedonci, Srbi Bosnjaci, Srbi Hercegovci, Srbi Crnogorci…
Postojali su i tada i danas jedino Srblji – Srbi. Ovi koje sam naveo prije su jednostavno izmisljeni.
Nemojmo zaboraviti da se Lazar Hrebeljanovic koji je poginuo 1389. na Kosovu, potpisivao na svim dokumentima kao >GOSPODAR VSEM SRBLJEM<, a nije imao nikakvu vlast u Zeti i u Bosni! Prema tome moze neko izmisliti termine poput Hrvati Njemci, Hrvati Madjari, Hrvati Pakistanci ali u sustini to ne znaci nista. Moze neko izmisliti termine Bosnjaci Makedonci, Bosnjaci Rumuni, Bosnjaci Srbi ali ni to ne znaci puno. Nemojte medjutim zaboraviti da su termini Hercegovacki Srbi, Bosanski Srbi, Dalmatinski Srbi, Crnogorski Srbi ponovljeni barem 1 milion puta i da su nam jako usli u svijest ti termini. A sad cu vam pokazati americka imigraciona dokumenta koja su sastavljali Americki sluzbenici na ELLIS ostrvu ispred Nju Jorka. Dokumenta su sadrzavala rubriku o drzavi iz koje imigrant dolazi i rubriku sto je po narodnosti-etnicitetu. Americki sluzbenik je te rubrike popunjavao na osnovu SVOJEVOLjNOG izjasnjavanja imigranata. Ja sam ta dokumenta dugo gledao, i nemojte ni za trenutak da pomislite da postoje neka jaca istorijska dokumenta od tih dokumenta. To su smrtno ozbiljna dokumenta, na osnovu takvih dokumenta se pise istorija, a nemam nikakve sumnje da ce tim dokumentima biti posveceno puno radova u buducnosti, puno radova ex-yu istoricara. Sada cete da vidite kako je DIOCLEANO ovim topicom kao $ekirom po$ekao sve srpske bajke. Bojim se da neki koji postuju na ovom forumu ne izvrse samoubistvo kad pogledaju kako im se đed izjasnjavao. Crying or Very sad Tesla Petar iz Vojnica izjasnio se kao Hrvat u horizontalnoj rubrici pod rednim brojem 9 race or people, izjasnio se da je Hrvat po narodnosti! Prezime Tesla vam zvuci poznato? img483.imageshack.us/img4…vat5zj.gif Skinuo sam i dva dokumenta iz vremena kad nije postojala jasna i nedvosmislena rubrika race or people. Ovdje imamo Tesla Petar iz Vukmanica img483.imageshack.us/img4…vat6zz.gif Evo originalnog dokumenta u kojem se nalazi Tesla Mile img483.imageshack.us/img4…vat6tl.gif Postoji jos Tesla koji su imigrirali u Ameriku i svi se prije 1918. izjasnjavaju, koliko sam ja vidio, kao Hrvati. Prema tome u sustini nije ni vazni kako se Niikola Tesla izjasnjavao, ako su mu se svi rodjaci izjasnjavali kao Hrvati. Ako je on prihvatio ideologiju SRPSTVA ne znaci da je bio etnicki i porijeklom Srbin. Ovdje imamo jedno unikatno prezime koje je nosio i predsjednik skupstine “drzave” SAO Krajine, prezime Paspalj. U istom ovom dokumentu imamo i neke ljude koji su se izjasnili kao Hrvati a zovu se Jovan i Jovo sto ne bih rekao da su hrvatska imena, po sadasnjem razumijevanju Hrvata i Srba u vezi tih imena. Neki Paspaljev rodjak ne tako davno izjasnio se da je drzavljanin Madjarske, a da je Hrvat po narodnosti-etnicitetu! img505.imageshack.us/img5…ati9kf.gif Imamo ovdje i takodje prezime za koje bih rekao da nije cesto, prezime Martic, jedan takav koji je Hrvatskoj dosta jada zadao, a neki rodjak Jovan mu se fino ovdje izjasnio kao Hrvat! Ima tu jos dosta pravoslavaca koji se izjasnjavaju kao Hrvati. Cak su u ovom dokumentu naveli drzavljanstvo nepostojece-Hrvatsko, izgleda da su bili ponosni Hrvati, cim nijesu stavili Austria ili Madjarska kao drzavljanstvo. img505.imageshack.us/img5…vat8qf.gif Ovdje imamo dokument o nekom Pupinu? img361.imageshack.us/img3…pin6hj.gif Srbi su proglasili za svog pisca, za Srbina, pisca Vladana Desnicu, sa cim se njegovi preci sigurno ne bi slozili, te tako imamo Desnicu Jovana, iz, ni manje ni vise sela Srb, koji se izjasnio da je Hrvat! Takodje u istom dokumentu ako dobro citam su i druga vrlo poznata ‘’srpska” prezimena Rašković i Dubaić svi iz Srba, upisali drzavljanstvo Mađarsko, a narodnost-etnicitet Hrvati! img505.imageshack.us/img5…vat6gx.gif Neki Rašković iz Benkovca rođak onog Jovana Raškovića političara, državljanstvo Mađarsko, narodnost Hrvat. img451.imageshack.us/img4…vac2it.gif Ovdje imamo Desnicu Stojana, Davidovic Jovana, Škrbića i druge koji su upisali da su državljani Austrije, a da su Hrvati po narodnosti. img505.imageshack.us/img5…vat4gd.gif Ovdje imamo pravoslavce: Tišma Jovo, Uzelac, Rađenović, Desnica, Dragićević, Delić, svi po narodnosti Hrvati, državljanstvo mađarsko. Ispod njih Vukadinović Mile iz dryave Bosne, narodnost Hrvat. img505.imageshack.us/img5…vukadi.gif Ovdje imamo nekog rođaka od poznatog ratnog huskača Velikosrbina, pisca i slikara Moma Kapora. Rođak mu se u ovom dokumentu izjasnio kao Bošnjak/Bosanac iz Mostara! img505.imageshack.us/img5…nac8wv.gif Evo ga i Kapor Milan po narodnosti Hercegovac img505.imageshack.us/img5…vac1wu.gif Našao sam i rođaka najvećeg balkanskog zlikovca, neki Božo Mladić koji se popisao kao državljanin Austrije, a po narodnosti da je Hercegovac! Tako se isto izjasnio i neki Buha u ovom istom dokumentu, a mislim da je bio do nedavno na političkoj sceni neki “srpski” političar Buha. img505.imageshack.us/img5…herceg.gif Nasao sam i rođaka poznatog “srpskog” pisca Petra Kočića, neki Kočić Sava, on međutim nije smatrao da je Srbin, već je smatrao da je Hrvat! Imamo tu jos neke očigledno pravoslavce koji su se izjasnili kao Hrvati img505.imageshack.us/img5…ati0kv.gif Evo jos jedno dobro znano, jedinstveno prezime – Šantić, ova dvojica međutim nijesu znala su Srbi, kao onaj pjesnik Aleksa, ovi su se smatrali Hercegovcima. Šantić Ivan i Luka – Hercegovci po narodnosti, državljanstvo austrijsko. img505.imageshack.us/img5…usovic.gif Evo ga i Šantić Ćirilo(!!), država Austria, izjasnio se kao Dalmatinac! img505.imageshack.us/img5…ian4cj.gif Jednom poznatom mrzitelju Hrvata i svega nesrpskog, rođaci se međutim nijesu izjašnjavali kao Srbi. Neki rođak pisca Dučića, Risto Dučić se izjasnio da je Hercegovac, a državljanstvo austrijsko. img505.imageshack.us/img5…vac1ud.gif Dučić Janko, koliko shvatam iz Žumberka izjasnio se kao Sloven po narodnosti! img505.imageshack.us/img5…ven4gq.gif Ovđe imamo prezime istovjetno koje nosi jedan poznati mrzitelj, ultramrzitelj Hrvata – Dokić otac od teniserke Jelene, međutim neki Dokić Milan iz Dalja se izjasnio ne tako davno, kao Hrvat! img505.imageshack.us/img5…vat5ek.gif Ovđe imamo Dokića Marka koji se izjasnio američkom službeniku kao Hrvat, sad ovaj Dokić ili onaj iz Dalja neki jeste rođak ovom Dokiću Damiru koji svaki intervju koristi da popljuje Hrvate. Kad ono, gle čuda na ludom Balkanu, đed mu se izjašnjavao kao Hrvat! Možda ne bi trebalo da se zove Balkansko nego poluostrvo Kretena! img505.imageshack.us/img5…vat9cf.gif Koliko sam shvatio jedan poznati Velikosrpski istoričar – Vladimir Ćorović, nije porijeklom iz Srbije, pa sam mu ukucao prezime, kad ono, njemu koji je proglasio Srbe posvuda po Balkanu da postoje evo preko hiljadu godina, njemu se rođaci do nedavno nijesu izjašnjavali kao Srbi ! Ćorović Vaso zajedno sa grupom Hercegovaca, upisali da su po narodnosti Sloveni, pa prekrižili, pa stavili da su Hercegovci! Samo se nijesu dosjetili da su Srbi! img505.imageshack.us/img5…vci9or.gif Evo i Ćorovića iz Sarajeva izjasnio se kao Hrvat! Imamo tu i nekog Vukana Bukvića i nekog Mićića, takođe se izjasnili kao Hrvati! img505.imageshack.us/img5…ovci9o.gif Takođe ima ovih dokumenata sa Ćorovićima koji su zivjeli u Crnoj Gori i izjašnjavali se kao Montenegrini! editovao i dodao…. Ovlaš sam gledao još neka prezimena, nađoh državljane Austije, a po narodnosti Bosance/Bošnjake: Banjac Mirko, Stojaković Lazo, Banjac Ostoja. img420.imageshack.us/img4…vic8gr.gif Stojakovic Jovica, Novakovic Nikola, Todić Vid, Vojinović Mile, Drljača Marko, Baždar Damjan, Kesić Janko, Šević Obrad…, državljani Austrije po narodnosti Bosanci/Bošnjaci. Ušli su u Ameriku 1912. šest godina prije nego što su proglašeni dekretom za Srbe. img420.imageshack.us/img4…ian4wx.gif Tesla Janko, državljanin Austrije, izjasnio se da je po narodnosti Hrvat iz Medaka, ušao u Ameriku 1914, četiri godine prije nego što će političkom odlukom postati Srbin. img276.imageshack.us/img2…dak7tf.gif Imamo poznato hercegovačko prezime Vukalović, ovdje je neki Božo, izjasnio se kao Hercegovac. img276.imageshack.us/img2…vci4ah.gif ”””’ Dakle, preko Drine do 1918. niko se praktično nije smatrao Srbinom, ili vrlo, vrlo malo ljudi, kod koji je već tada upalila ideologija SRPSTVA. Svi znamo da je 1918. nastala država SRBA, HRVATA, SLOVENACA, što će reći dekretom je naređeno da postoje samo tri narodnosti. Tako je 1918. zvanično proglašena formula PRAVOSLANI=SRBIN, iako se ljudi preko Drine do tada nijesu izjašnjavali, niti su imali svijest da su Srbi! Poslušajmo riječi Ilije Garašanina koje su sprovedene u stvarnost, uz rijeke krvi i ogromne patnje Balkana, u zadnjih 150 godina. —– “…Na istočnog veroispovedanija Bošnjake veći upliv imati neće biti za Srbiju težak zadatak…” Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.) —— “…Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore reč dati napisati črez čoveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajućeg”… Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.) —— Nijesam gledao ima li rođaka ovog nesrećnog Ramba te piskara idiotluke ovuda i na SC, izmišlja Srbe prije 1000-2000-3000 godina a preko Drine nijesu postojali ni prije stotinu. Kako se preziva Rambo? Vukoslavljevic? Mozda ima i rodjaka onog visokog funkcionera SRS-a Aleksandra Vučića, dosta puta je rekao da je od preko Drine. Takođe nijesam gledao ima li rođaka fudbalera Siniše Mihajlovića i NBA košarkaša Predraga Stojakovića, oni su valjda iz Slavonije, kako su im se preci izjašnjavali? Možda će sada srpska istoriografija doći do najnovijeg zaključka, da nije važno samoizjašnjavanje čitavog naroda!!! Predlažem da neko proslijedi ove podatke povodom godišnjice Nikole Tesle, kao i da proslijedi ove podatke tribunalu u Hagu u vezi Martića jer Srbi uvijek dovedu u Haški tribunal nekog poznavaoca mitova i bajki, koji se predstavlja da je istoričar, i koji mudro izvodi mitove i bajke, kako su svi po Balkanu i uvijek bili Srbi! To navodi na osnovu dva dokumenta za 1500 godina i pomoću zezalica oko slova S: Srbin, Servian, Serbian, Sluga, Sloven, Slovenac, Slovak, Sirijac, Sorab, Surb, Sijuks, Sorbona… Ovo je prvi forum đe sam postavio ovaj topic nijesam htio ni na srpski, ni hrvatski, ni crnogorski. Moderator, ako ovaj topic ne stavis sticky, ne znam koji ćeš? Ako sam ja neđe dao pogrešan komentar, ova dokumenta su FANTASTIČNA. Volio bi da neko izvuče jos dokumenata i napravi neke analize da vidimo kakva je bila svijest ljudi prije 100 godina. Ja kad sam vidio ova dokumenta, ja sam bio zaprepašćen! I na moju svijest su uticale velikosrpska paklena propaganda, nijesam znao da se ljudi preko Drine do prije 90 godina nijesu izjašnjavali kao Srbi. Mislio sam da su se u 19. vijeku pravoslavni preko Drine počeli izjašnjavati kao Srbi. Ova dokumenta sam našao na ovom sjajnom sajtu. Da bi se gledala originalna dokumenta, kakva sam vam prikazao, morate se registrovati, što je vrlo jednostavno. http://www.ellisisland.org/

Ne zaboravite da je ova dokumenta Balkanu prvi predstavio (MISLIM DA JE OVDJE TREBALO DA STOJI "ne zaboravite KO JE ova dokumenta Balkanu prvi predstavio)

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum Bosnian-Balkan forum.
fazla
Istinski patriota

Postovi: 609
Pridružen/a: čet 24. jan 2008, 17:50
Pošalji privatnu poruku

[Dedo]

#26234

Re: Srpske lazi i prevare
Postao/la *Bosanac* » uto 2. mar 2010, 15:28

Danasnji Srbi politikom velikosrbijanse ideologije pokusavaju svrstati sve stanovnike balkana u Srbe.
Nego u to vrijeme kao i u vrijeme dolaska osmanlija na Balkan.Sirenje religija je bilo misionarstvom.
Sto znaci od X st. konkretno na podrucije danasnje BiH dolaze misionari pojedinci da sire religiju.
Medju prvima su bili katolici-kasnije franjevci.Tako vjerovatno i pravoslavlje u dijelovima Huma i podrinja.
Sto znaci da nisu se naselili neki leteci narodi zajedno sa misionarima.Oni su vrsili misionarstvo na autohtonom stanovnistvu.Znaci ako su dosli franjevci iz rima ili madjarske u Bosnu nisu tada ti stanovnici
postajali madjari il talijani.Tako sa dolaskom osmanlija sirilo se pravoslavlje misionarstvom iz Grcke,
Kosova,…i nije to stanovnistvo u BiH postajalo Grci il Kosovari il Rasljani..Takodje misionari iz reda
turaka ako su sirili misionarstvo islam na stanovnistvo u BiH nisu tada postajali stanovnici turci…
Sve do kraja XIX st. u bosni su bili bosnjani poslije bosnjaci u tri vjere:islama,pravoslavlja i katolicanstva.

Jer prikazujete pravoslavlje koje se sirilo na podruciju danasnje BiH od misionara iz srbije na
stanovnistvom u Bosni na Bosnjacima i pokusavate reci da ti Bosnjaci(a prije Bosnjani) postaju Srbi
kada su primili pravoslavlje.Znaci sada neki iz Srbije misionari odu u Afriku da sire misionarstvo SPC i ti ljudi tamo prihvate pravoslavlje naprave iste crkve i manastire kao po Srbiji tada bi neki
pametnjakovic rekao to su sada Srbi narod u Africi.
To su pigmeji pravoslavci a ne Srbi.Tako i u Bosni nisu to Srbi to su Bosnjaci pravoslavci.
SPC konstantno svojim sirenjem i od Garasanina,Stefanovica,Pelagica..do Dobrice pokusava svi koji stanovnici prihvate pravoslavlje na balkanu prikazati Srbima.Tako u dijelovima danasnje Hrvatske vlasi
koji su naseljavali i dr.autohtoni stanovnicikada su primili pravoslavlje nisu imali veze sa dijelovima
Srbije i SPC da bi postali Srbi.To je samo jedna u nizu lazi i prevara SPC i Srbije tj.velikosrbske ideologije
da su svi pravoslavci u BiH i Hrvatskoj Srbi.
Bosnjaci su narod u Bosni i Hercegovini autohtoni stanovnici u vise vjerskih zajednica(I,P,K) kao i ostali
ubjedjenja.Tako se zovu stanovnici Bosne i Huma od X st do XIX st. a danas jedino Bosnjaci su u BiH ispravnog naziva autohtonog izvora stanovnika BiH.Gdje nema farbanja i ideologija …bilo bi da se
Bosnjaci islamske vjere proglase Turcima kao sto se danas proglasuju Srbi i Hrvati izmisljenim
nazivima i povezuju se sa narodima koji su susjedi i nemaju veze sa stvarnom istinom svog autohtonog
korijena Bosnjackog.*Hvaljen neka je Onaj koji je u jednom času noći preveo Svoga roba iz Hrama časnog u Hram daleki, čiju smo okolinu blagoslovili kako bismo mu neka znamenja Naša pokazali.* – On, uistinu, sve čuje i sve vidi.
*Bosanac*
Istinski patriota

Postovi: 762
Pridružen/a: sub 19. sep 2009, 21:50
Pošalji privatnu porukuPošalji e-mail korisniku/ci *Bosanac*

[Dedo]

#26442

Thursday, 21. October Mit o Kravici – 7.1.1993

“Mi Srbi lažemo da bi smo obmanuli sebe, da utešimo drugog; lažemo iz samilosti, da nas nije strah, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju i tudju bedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo zbog slobode. Laž je vid našeg patriotizma i potvrda
Prenijeto sa pl.bih.srpske lazi i prevare.
Pored svega sto prenesoh sa drugog bloga mislim da je dobro da nastavim i dalje.Moja zelja bi bila da ima vise ovako postenih Srba i da priznaju da su majstori u izvrtanju historije.

A ovo niko drugi nije napisao nego kreator velike smrdije valjda ga ubio stid sto su ga generacije upamtile kao djecijeg pisca
Dobrica Cosic.

[Author]

Posts