[Mustafa]

#27967

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
[b]„BUDI NA DUNJALUKU,
KAO STRANAC ILI PUTNIK“[/b](HADIS)

Braćo i sestre u islamu! Danas 17. safera 1432.H., 21. januara 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Budi na dunjaluku, kao stranac ili putnik, a upravo tako glasi hadis Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, koji bilježi imam Buharija.
Ovaj hadis braćo i sestre bi trebao da ima na umu svaki vjernik i bude svjestan dunjalučke prolaznosti i ništavnosti, te da razmišlja o Danu polaganja računa, kada će protiv ljudi svjedočiti dijelovi njihovih tijela!

Govoreći o prolaznosti dunjalučkih dobara, kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 26. i 27. ajetu Sure Er-Rahman:
كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ(26) وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلاَلِ وَالإِكْرَامِ(27)
Sve što je na Zemlji prolazno je,(26) ostaje samo Gospodar tvoj, Veličanstveni i Plemeniti!(27)

Braćo i sestre, jesmo li svjesni ovih Kur’anskih ajeta i znamo li da će sve ovo proći i jednoga dana postati prašina i pepeo, osim našeg Stvoritelja, Allaha, dželle še’nuhu? Ako smo toga svjesni, da li se u skladu sa time i ponašamo ili nas ovaj dunjaluk ipak zavarava i mami, dajući nam lažnu nadu?
Allah, subhanehu ve te’ala, u 16. i 17. ajetu Sure El-A’la, otkriva stremljenje ljudi:
بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (16) وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى(17)
Ali, vi više život na ovom svijetu volite,(16) a onaj svijet je bolji i vječan je.(17)
A u 20. ajetu Sure El-Hadid, Allah, dželle še’nuhu, govori o tome šta je dunjaluk:
اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرّاً ثُمَّ يَكُونُ حُطَاماً وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ
Znajte da život na ovom svijetu nije ništa drugo do igra, razonoda, uljepšavanje, međusobno hvalisanje i nadmetanje imecima i brojem djece! Primjer za to je bilje čiji rast poslije kiše oduševljava nevjernike, ono zatim buja, ali ga poslije vidiš požutjela, da bi se na kraju skršilo. A na onom svijetu je teška patnja i Allahov oprost i zadovoljstvo; život na ovom svijetu je samo varljivo naslađivanje.

U citiranom ajetu, Allah, subhanehu ve te’ala, nas podučava, šta je to dunjaluk i poredi ga sa rastinjem koje poslije kiše nabuja, a potom uvehne i bude uništeno.

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Buharija, a hadis je ujedno i naslov današnje hutbe:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “كُنْ فِي الدُّنْيَا كَأَنَّكَ غَرِيبٌ أَوْ عَابِرُ سَبِيلٍ (البخاري) وَزَادَ التِّرْمِذِي فِي رِوَايَتِهِ: “وِعُدَّ نَفْسَكَ مِنْ أَصْحَابِ الْقُبُورِ” وَكَانَ ابْنُ عُمَرَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ يَقُولُ: إِذَا أَمْسَيْتَ فَلَا تَنْتَظِرِ الصَّبَاحَ وَإِذَا أَصْبَحْتَ فَلَا تَنْتَظِرِ الْمَسَاءَ وَخُذْ مِنْ صِحَّتِكَ لِمَرَضِكَ وَمِنْ حَيَاتِكَ لِمَوْتِكَ (البخاري)
Prenosi Abdullah ibn Omer, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Budi na dunjaluku, kao da si stranac ili putnik!“ (Buharija) Tirmizija još dodaje: „Sebe smatraj od stanovnika kabura!“ Ibn Omer, radijallahu anhu, je govorio: „Kada omrkneš, ne očekuj sabah, kada osvaneš, ne očekuj noć i uzmi od zdravlja za bolest i od života za smrt!“ (Buharija)

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Muslim:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: الدُّنْيَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ وَجَنَّةُ الْكَافِرِ (مسلم)
Prenosi Abdullah ibn Omer, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Dunjaluk je zatvor za mu’mina, a džennet za kafira!“ (Muslim)
Zato braćo i sestre, na dunjaluku vjernici osjećaju tjeskobu, dok nevjernici bezbrižno uživaju i ne prezaju od bilo kojeg grijeha.

Šejh Ibn Usejmin kaže: “Hadis znači, da koliko god na dunjaluku bile mnogobrojne blagodati, bili lijepi dani i mjesta boravka, za mu’mina je to zatvor, jer on stremi onome što je bolje i što je trajno, a za kafira je dunjaluk džennet, jer on ne želi bolje i niječe Ahiret.”

Ibn Hadžer Al-Askalani, je bio vrhovni kadija u Egiptu, pa je jednoga dana sjedio u zaprežnim kolima, a uz njega je bila pratnja, pa mu priđe siromašni Jevrej i reče: “Vaš Poslanik kaže: “Dunjaluk je zatvor za vjernika, a džennet za nevjernika!” Kako to, jer ti uživaš, a ja se patim u siromaštvu?” Reče Ibn Hadžer: “Bez obzira što ja uživam u ovim blagodatima, to je za mene kao zatvor u odnosu na džennet, dok je tvoje siromaštvo u odnosu na vatru koja čeka nevjernike džennet!” Jevreja iznenadi i zadovolji odgovor, pa reče: “Ešhedu en la ilahe illallahu, ve ešhedu enne Muhameden reuslullah!”

Prema slijedećem hadisu, koji bilježi imam Tirmizija, dunjaluk je potpuno bezvrijedan:
عَنْ سَهْلِ بْنِ سَعْدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: لَوْ كَانَتِ الدُّنْيَا تَزِنُ عِنْدَ اللهِ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ، مَا سَقَى كَافِراً مِنْهَا شُرْبَةَ مَاءٍ (الترمذي)
Prenosi Sehl ibn Sa’d, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Da dunjaluk kod Allaha vrijedi kao krilce komarca, ne bi napojio kafira ni jednim pijenjem vode!“ (Tirmizija)

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, podučava Sehla ibn Sa’da, radijallahu anhu, kako da ga zavole Allah, dželle še’nuhu i ljudi:
عَنْ سَهْلِ بْنِ سَعْدٍ السَّاعِدِي رَضِيَ اللهُ عَنْهُ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، دُلَّنِي عَلَى عَمَلٍ إِذَا عَمِلْتُهُ أَحَبَّنِي اللهُ وَأَحَبَّنِي النَّاسُ، فَقَالَ: ازْهُدْ فِي الدُّنْيَا يُحِبُّكَ اللهُ، وَازْهُدْ فِيمَا فِي أَيْدِي النَّاسِ يُحِبُّكَ النَّاسُ (ابن ماجه)
Prenosi Sehl ibn Sa’d Es-Saidi, radijallahu anhu: “Došao je čovjek kod Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, pa je rekao: “Allahov Poslaniče, ukaži mi na djelo, koje ako budem radio, da me zavole Allah i ljudi!” Reče: „Budi skroman u pogledu dunjaluka, Allah će te voljeti i budi skroman u pogledu onoga što je rukama ljudi, voljeće te ljudi!“ (Ibn Madždže)

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Ahmed, u Musnedu:
عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “الدُّنْيَا دَارُ مَنْ لَا دَارَ لَهُ وَمَالُ مَنْ لَا مَالَ لَهُ وَلَهَا يَجْمَعُ مَنْ لَا عَقْلَ لَهُ”. (أحمد)
Prenosi Aiša, radijallahu anha, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Dunjaluk je kuća, onome ko nema kuće, imetak onome, ko nema imetka i za njega sakuplja onaj ko nema pameti!” (Ahmed)

Kaže Hasan, Allah mu se smilovao: “Nema dana koji prođe čovjeku, a da dunjaluk ne kaže: “Čovječe, ja sam novi dan i svjedok tvojih djela! Kada od tebe odem, neću ti se više vraćati, pa radi što god poželiš, sve će biti pred tobom i odloži što hoćeš, ali se to tebi nikada neće vratiti!”

Braćo i sestre, budimo istinski Allahovi, dželle še’nuhu robovi, koji Ahiretu daju prednost nad dunjalukom, volimo se iskreno u ime Allaha, subhanehu ve te’ala, i međusobno se pomažimo, natječimo se u takvaluku (bogobojaznosti) i činjenu dobrih djela i pripremajmo se za Dan polaganja računa!
Gospodaru, učvrsti nas na putu islama, ne iskušavaj nas sa onim što nećemo moći podnijeti, učini nas od onih kojima je Ahiret draži od dunjaluka, uputi našu djecu i naše potomke i učini ih časnim pripadnicima ummeta, budi nam milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u džennetu, društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!

Sarajevo: 17. safer 1432. H.
Hutba: Džamija “Kralj Fahd”

21. januar 2011. god.
Nezim Halilović Muderris
وَالسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكَاتُهُ!

[Mustafa]

#28057

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ
[b]NEVJERNICI NA DUNJALUKU UŽIVAJU,
A NA AHIRETU ĆE BITI KAŽNJENI U DŽEHENNEMU[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 24. safera 1432.H., 28. januara 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Nevjernici na dunjaluku uživaju, a na Ahiretu će biti kažnjeni u džehennemu!
Braćo i sestre, često u svakodnevnom razgovoru ljudi, pa na žalost i vjernika, možemo čuti: “Kako je Allah onome što ga ne vjeruje i čini nasilje dao mnogobrojna dunjalučka dobra, a tog i tog vjernika iskušao sa siromaštvom ili bolešću?” Ili “Kako onom nevjerniku ili dvoličnjaku sve ide kao od šale, a onom tamo mu’minu, stalno neke nevolje?” I još mnogo sličnih pitanja i komentara. Odgovore na ta pitanja nalazimo inša-Allah u današnjoj hutbi, kroz Kur’anske ajete i hadise Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem.

Allah, subhanehu ve te’ala, je iz Svoje sveopće milosti ljudima na Zemlji potčinio razne blagodati. On nikome ne čini nasilje i On bi onima koji Ga niječu dao sva dunjalučka dobra, da ih se na ovom varljivom svijetu nauživaju, ali bi se svi ljudi poveli za tim i postali nevjernici, o čemu govore slijedeći ajeti Sure Ez-Zumer:
وَلَوْلا أَن يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَن يَكْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فِضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ(33) وَلِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِؤُونَ(34) وَزُخْرُفًا وَإِن كُلُّ ذَلِكَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالآخِرَةُ عِندَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ(35)
A da neće svi ljudi postati nevjernici, Mi bismo krovove kuća onih koji ne vjeruju u Milostivog od srebra učinili, a i stepenice uz koje se penju,(33) i vrata kuća njihovih i divane na kojima se odmaraju,(34) i ukrase od zlata bismo im dali, jer sve je to samo uživanje u životu na ovome svijetu, a onaj svijet u Gospodara tvoga biće za one koji budu Njegova naređenja izvršavali, a Njegovih zabrana se klonili.(35)
Allah, subhanehu ve te’ala, u citiranim ajetima govori da bi nevjernicima dao mnogobrojne dunjalučke blagodati, među kojima je i to da bi krovovi njihovih kuća bili od srebra, a dao bi im i stepenice, vrata i divane i sve to bi bilo ukrašeno zlatom, jer su to samo dunjalučki ukrasi, a svi ti ukrasi su prolazni, ali bi u tom slučaju i drugi ljudi pohrlili za bogatstvom i postali nevjernici.

Braćo i sestre, nevjernicima je dato da na dunjaluku uživaju kroz: niske nagone, položaje, jelo, piće, mjesta boravka, prijevozna sredstva i slično, ali će na budućem svijetu ostati bez bilo čega i vječno će biti kažnjeni u džehennemskoj vatri.

Dženneti su braćo i sestre pripremljeni za one koji su pokorni Allahu, subhanehu ve te’ala, kroz izvršavanje naredbi i klonjenje zabrana i sumnjivih stvari.
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellme, nas podučava da ne koristimo zlatno i srebreno posuđe, pa u Muttefek predaji stoji:
عَنْ حُذَيْفَةَ بْنِ الْيَمَانِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: لَا تَشْرَبُوا فِي آنِيَةِ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ، وَلَا تَأْكُلُوا فِي صَحَافِهَا فَإِنَّهَا لَهُمْ فِي الدُّنْيَا، وَلَكُمْ فِي الْآخِرَةِ (متفق عليه)
Prenosi Huzejfe ibn El-Jeman, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Nemojte piti iz zlatnih i srebrenih čaša i ne jedite iz takvih posuda! To je njihovo na dunjaluku, a naše na Ahiretu.” (Muttefek alejhi)
Dalje, Allah, dželle še’nuhu, kaže u 36. i 37. ajetu Sure Ez-Zuhruf:
وَمَن يَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمَنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ(36) وَإِنَّهُمْ لَيَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُم مُّهْتَدُونَ(37)
Onome ko se bude slijepim pravio da ne bi Milostivog veličao, Mi ćemo šejtana natovariti, pa će mu on nerazdvojni drug postati;(36) oni će ih od Pravoga puta odvraćati, a ljudi će misliti da su na Pravome putu.(37)

Kao kaznu nevjernicima, Allah, subhanehu ve te’ala, im tovari prokletog šejtana, koji postaje njihov nerazdvojni drug, koji ih prati, a ružan li je šejtan drug!?
Dalje Allah, subhanehu ve te’ala, kaže u 38. i 39. ajetu Sure Ez-Zuhruf:
حَتَّى إِذَا جَاءَنَا قَالَ يَا لَيْتَ بَيْنِي وَبَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ(38) وَلَن يَنفَعَكُمُ الْيَوْمَ إِذ ظَّلَمْتُمْ أَنَّكُمْ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ(39)
I kada koji dođe pred Nas, reći će: “Kamo sreće da je između mene i tebe bila tolika razdaljina kolika je između istoka i zapada!? Kako si ti bio zao drug!?”(38) Toga dana vam neće biti od koristi to što ćete u muci zajedno biti, kad je jasno da ste druge Allahu ravnim smatrali.(39)

Na Sudnjem danu će nevjernici proklinjati šejtane, ali im to neće biti od koristi, jer će zajedno biti kažnjeni.
Oni koji ne vjeruju su kao stoka, o čemu govori drugi dio 12. ajeta Sure Muhammed:
…وَالَّذِينَ كَفَرُوا يَتَمَتَّعُونَ وَيَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوىً لَهُمْ
…A oni koji ne vjeruju – koji se naslađuju i žderu kao što stoka ždere – njihovo će prebivalište vatra biti!
Braćo i sestre, nevjernici će nakon kušanja vatre zaboraviti na sva dunjalučka uživanja, a vjernici će nakon što okuse džennet, zaboraviti na sve dunjalučke nedaće, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Muslim u Sahihu:
عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: يُؤْتَى بِأَنْعَمِ أَهْلِ الدُّنْيَا مِنْ أَهْلِ النَّارِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَيُصْبَغُ فِي النَّارِ صِبْغَةً ثُمَّ يُقَالُ يَا بْنَ آدَمَ هَلْ رَأَيْتَ خَيْرًا قَطَّ هَلْ مَرَّ بِكَ نَعِيمٌ قَطَّ فَيَقُولُ لَا وَاللهِ يَا رَبِّ وَيُؤْتَى بِأَشّدِّ النَّاسِ بُؤْسًا فِي الدُّنْيَا مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَيُصْبَغُ صِبْغَةً فِي الْجَنَّةِ فَيُقَالُ لَهُ يَا بْنَ آدَمَ هَلْ رَأَيْتَ بُؤْسًا قَطَّ هَلْ مَرَّ بِكَ شِدَّةٌ قَطَّ فَيَقُولُ لَا وَاللهِ يَا رَبِّ مَا مَرَّ بِي بُؤْسٌ قَطَّ وَلَا رَأَيْتُ شِدَّةً قَطَّ (مسلم)
Prenosi Enes ibn Malik, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Biće doveden na Sudnjem danu, onaj ko je naviše uživao na dunjaluku, a od stanovnika je vatre, pa će biti kratko ubačen u vatru i biće mu rečeno: „Čovječe, jesi li ikada vidio dobro i je li te to dobro zadesilo?“ Reći će: „Ne, tako mi Allaha!“ I biće doveden onaj ko je najteže živio na dunjaluku, a od stanovnika je dženneta, pa će biti kratko stavljen u džennet i biće mu rečeno: „Čovječe, jesi li ikada vidio nevolju i je li te zadesila?“ Reći će: „Ne, tako mi Allaha! Nikada nisam imao nevolju, niti me je zadesila!“ (Muslim)

Vjernici će za dobra djela koja čine dobiti pravu nagradu na budućem svijetu, a nevjernici bivaju nagrađeni na ovom svijetu, tako da na budućem svijetu neće imati ništa, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Muslim u Sahihu:
عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِنَّ اللهَ لَا يَظْلِمُ مُؤْمِنًا حَسَنَةً يُعْطِى بِهَا فِى الدُّنْيَا وَيُجْزَى بِهَا فِى الْآخِرَةِ وَأَمَّا الْكَافِرُ فَيُطْعَمُ بِحَسَنَاتٍ مَا عَمِلَ بِهَا لِلَّهِ فِى الدُّنْيَا حَتَّى إِذَا أَفْضَى إِلَى الْآخِرَةِ لَمْ تَكُنْ لَهُ حَسَنَةٌ يُجْزَى بِهَا (مسلم)
Prenosi Enes ibn Malik, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Allah ne čini nasilje mu’minu, koji čini dobro na dunjaluku, a nagradu će dobiti na Ahiretu, a kafir za ono što čini od dobra, dobija nagradu na dunjaluku, pa kada dođe na Ahiret, neće imati dobrih djela za koja će biti nagrađen!“ (Muslim)

Allah, dželle še’nuhu, ostavlja nasilnike do određenog roka, kao što stoji u predaji koju bilježi imam Buharija u Sahihu:
عَنْ ‏أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:‏ ‏إِنَّ اللهَ لَيُمْلِي لِلظَّالِمِ حَتَّى إِذَا أَخَذَهُ لَمْ يُفْلِتْهُ، ثُمَّ قَرَأَ: ‏و كَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَهِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (البخاري)
Prenosi Ebu Musa, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Uistinu Allah pušta nasilnika, ali kada ga ščepa, ne ostavlja ga!” Pa je proučio: Eto, tako Gospodar tvoj kažnjava kad kažnjava sela i gradove koji su nasilje činili. Kažnjavanje Njegovo je zaista bolno i strašno. (Suretu Hud: 102.) (Buharija)

Braćo i sestre, budimo iskreni Allahovi, subhanehu ve te’ala, robovi, natječimo se u dobru, ne pružajmo poglede prema dunjalučkim ukrasima koji su dati nevjernicima, ne budimo zavidni bogatim mu’minima, koji svoje imetke troše na Allahovu, dželle še’nuhu, putu i budimo prava braća mu’mini, koji žele svojoj braći ono što žele sebi!

Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da od svih nevoljnika odstrani nevolje, a posebno od braće u: Palestini, Kašmiru, Iraku, Avganistanu i Sudanu, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!

Sarajevo: 24. safer 1432. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
28. januar 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#28166

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ

B E R E K E T U Ž I V O T U M U ‘ M I N A

Braćo i sestre u islamu! Danas 01. rebiu-l-evvela 1432.H., 04. februara 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Bereket u životu mu’mina.

Bereket je braćo i sestre riječ koju često izgovaramo našim jezicima i u svakom vremenu i prilici ga tražimo, pa šta je to bereket i kako ga obezbijediti u našim imecima, porodicama i poslovima? Bereket jezički znači višak nečega i njegovo povećanje, a u vjerskom smislu znači prisutnost dobra u svemu, što podrazumijeva korištenje nečega radi postizanja Allahovog, dželle še’nuhu, zadovoljstva. Bereket u imetku znači njegovo uvećavanje, u kući-stanu njihovu prostranost, mirnoću i sigurnost, u hrani njeno obilje i ispravnost, u potomstvu brojnost i ahlak (lijep odgoj), u porodici njenu harmoniju i međusobnu ljubav, u vremenu širinu i izvršavanje svih postavljenih zadataka, u zdravlju fizičku i mentalnu sposobnost, u životu njegovu dužinu i dostojanstvo i u znanju spoznaju i prenošenje drugima. Jednom rečenicom, bereket označava dobro u najširem smislu!

Ljudi općenito na dunjaluku hrle za: imetkom, djecom i drugim dunjalučkim blagodatima i misle da je u tome sva sreća, a mu’mini mole Allaha, dželle še’nuhu, da im da bereket u svemu. Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je molio Allaha, subhanehu ve te’ala, da njemu i ummetu podari bereket u onome što je halal.

Braćo i sestre, mu’mini imaju bereketa u svemu, tako da u onome što posjeduju od imetaka osjećaju zadovoljstvo, jer ih troše na halal način, djeca su im poslušna, imaju bereket u vremenu, pa za isto vrijeme urade mnogo više posla od ostalih ljudi i oni su uvijek zadovoljni Allahovom, subhanehu ve te’ala, odredbom. Na drugoj strani ima onih koji su bogati, ali u onome što imaju, nemaju zadovoljstva, te zbog toga ne mogu da spavaju noćima, razmišljajući kako da povećaju imetak, imaju djecu, koja rasipaju njihovu imovinu i koja su im neposlušna i slično.

Braćo i sestre, postavlja se pitanje: Kako ćemo postići bereket u našim životima? Odgovor je sadržan u nekoliko stvari, koje inša-Allah potkrijepljujem ajetima, hadisima i mišljenjem uleme:

1. Takvalukom (bogobojaznošću), jer je takvaluk ključ svakog dobra. Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u u 2. i 3. ajetu Sure Et-Talak:
… وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا(2) وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا(3)
…A onome koji se Allaha boji, On će izlaz dati(2) i opskrbiće ga odakle se i ne nada; onome koji se u Allaha uzda, On mu je dovoljan. Allah će, zaista, ispuniti ono što je odlučio; Allah je svemu već rok odredio.(3)

2. Tevekkulom (oslanjanjem na Allaha, subhanehu ve te’ala), o čemu govori hadis koji bilježi imam Ahmed:
عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: لَوْ أَنَّكُمْ تَوَكَّلْتُمْ عَلَى اللهِ حَقَّ تَوَكُّلِهِ لَرَزَقَكُمْ كَمَا يُرْزَقُ الطَّيْرُ، تَغْدُو خَمَاصًا وَتَرُوحُ بِطَانًا (أحمد)
Prenosi Omer ibn El-Hattab, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem rekao: “Da se vi oslanjate na Allaha, istinskim tevekkulom, On bi vas opskrbljivao, kao što opskrbljuje ptice, koje osvanu gladne, a omrknu site!” (Ahmed)

3. Šukrom (zahvalom Allahu, subhanehu ve te’ala), na Njegovim blagodatima, kao što stoji u 144. ajetu Sure Alu Imran: وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ Allah će sigurno nagraditi zahvalne!

4. Naređivanjem ukućanima i klanjanjem propisanih namaza, kao što Allah, dželle še’nuhu, kaže u 132. ajetu Sure Taha:
وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَّحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى
Naredi porodici svojoj da obavlja namaz i istraj u tome! Mi ne tražimo od tebe opskrbu, Mi ćemo te opskrbiti! A samo one koji se budu Allaha bojali i grijeha klonili čeka lijep svršetak.

5. Učenjem Kur’ana, jer je on mubarek Knjiga i lijek za dušu i tijelo. Kaže Allah, dželle še’nuhu, u 29. ajetu Sure Sad: كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الأَلْبَابِ Knjiga koju ti objavljujemo blagoslovljena je, da bi oni o riječima njezinim razmislili i da bi oni koji su razumom obdareni pouku primili.

6. Slijeđenjem sunneta, Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, u svakoj prilici, jer to uvijek donosi dobro. Jedna od tih stvari je i jelo ispred sebe, kao što stoji u hadisu, koji bilježi imam Muslim:
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: إِنَّ الْبَرَكَةَ تَنْزِلُ وَسَطَ الطَّعَامِ فُكُلُوا مِنْ حَافِتَيِهِ، وَلَا تَأْكُلُوا مِنْ وَسَطِهِ. إِنَّكُمْ لَا تَدْرُونَ فِي أَىِّ طَعَامِكُمُ الْبَرَكَةُ (مسلم)
Prenosi Džabir ibn Abdullah, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem rekao: “Zaista se bereket spušta na sredinu hrane, pa jedite sa strana, a ne iz sredine! Vi zaista ne znate u kojem dijelu hrane je bereket!” (Muslim)
Pored velikog broja sunneta Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, koje trebamo primijeniti, neki Bošnjaci i općenito muslimani, započinju primjenu sunneta višeženstvom, a moramo priznati da ima mnogo prečih sunneta, kojih kada bi se pridržavali, ne bi nam često naumpadale ni žene sa kojima smo u braku, a kamoli da ženimo druge. Zato zapamtimo riječi Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem:
عَنْ أَبيِ ذَرٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: وَاللهِ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا اَعْلَمُ لَضَحِكْتُمْ قَلِيلًا ,وَلَبَكَيْتُمْ كَثِيرًا , وَمَا تَلَذَّذْتُمْ بِالنِّسَاءِ عَلَى الْفُرُشِ , وَلَخَرَجْتُمْ اِلَى الصُّعُدَاتِ تَجْأَرُونَ اِلَى اللهِ .لَوَدَدْتُ اَنِّى شَجَرَةٌ تُعْضَدُ (البخاري)
Prenosi Ebu Zerr, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Tako mi Allaha, da znate ono što ja znam, malo biste se smijali, a mnogo bi plakali i ne biste se naslađivali sa svojim ženama u posteljama, već bi se penjali na uzvišenja, da se približite Allahu?! Poželio bih da sam poduporanj (kolac – drvo kojim se nešto podupire)!” (Buharija)

7. Dovom i istigfarom (traženjem oprosta od Allaha, subhanehu ve te’ala), a Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je učio dove u raznim prilikama i činio je istigfar po stotinu puta na dan.

8. Istiharom u raznim prilikama, kao što je to činio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, jer je prepuštanje stvari Allahu, subhanehu ve te’ala, bolje i sigurnije od našeg vlastitog izbora. O tome govori predaja, koju bilježi imam Tirmizija:
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُعَلِّمُنَا الْاِسْتِخَارَةَ فِي الْأُمُورِ كُلِّهَا كَمَا يُعَلِّمُنَا السُّورَةَ مِنَ الْقُرْآنِ ، يَقُولُ: إِذَا هَمَّ أَحَدُكُمُ بِالْأَمْرِ فلْيَرْكَعْ رَكْعَتَيْنِ مِنْ غَيْرِ الْفَرِيضَةِ ثُمَّ لْيَقُلْ…(الترمذي)
Prenosi Džabir ibn Abdullah, radijallahu anhu: „Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas je podučavao istihari, kao što nas je podučavao Suri iz Kur’ana. Govorio nam je: „Kada neko od vas želi nešto, neka klanja dva rekata, mimo farz namaza i neka kaže: (pa je proučio Istihara dovu)“ (Tirmizija)

9. Udaljavanjem od haram imetka, u bilo kojem obliku, a posebno od kamate, kao što stoji u 276. ajetu Sure El-Bekare: يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبَا وَيُرْبِي الصَّدَقَاتِ…… Allah uništava kamatu, a unaprijeđuje sadaku…

10. Davanjem sadake i pomaganjem, kao što stoji u Kudsi hadisu;
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: يَا ابْنَ آدَمَ إِنْفِقْ، أُنْفِقُ عَلَيْكَ (مسلم)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Rekao je Allah, azze ve dželle: “Čovječe, daj i Ja ću ti dati!” (Muslim)

11. Iskrenošću pri kupoprodaji, a Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je rekao:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَارِثَ رضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: الْبَيْعَانِ بِالْخِيَارِ مَا لَمْ يَتَفَرَّقَا، فَإِنْ صَدَقَا وَبَيَّنَا بُورِكَ لَهُمَا فِي بَيْعِهِمَا، وَإِنْ كَتَمَا وَكَذَبَا مُحَقَتْ بَرَكَةٌ بَيْعَهُمَا (البخاري)
Prenosi Abdullah ibn Haris, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Prodavac i kupac su u dobru, dok se ne raziđu. Ako su bili iskreni, biće im dat bereket u kupoprodaji, a ako su sakrili nešto ili slagali, od njih je otišao bereket!” (Muslim)

12. Izvršavanjem obaveza u prvom dijelu dana, u skladu sa praksom i dovom Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Prema tome, mu’mini ranije liježu, odmaraju dio noći, a onda ustaju u zadnjoj trećini noći klanjati Noćni namaz (Salatul-lejl) i Vitr-namaz, klanjaju u džamiji u džematu sabah-namaz i poslije slijede zikr, učenje Kur’ana i halal poslovi i obaveze. Za takve je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem učio dovu: “‏اللَّهُمَّ بَارِكْ لِأُمَّتِي فِي‏‏ بُكُورِهَا “Allahu, Ti učini bereket mome ummetu u ranim jutarnjim satima!” (Ahmed)
Iz ove Poslanikove, sallallahu alejhi ve sellem, dove (hadisa) se zaključuje da je najbereketnije vrijeme za rad i sticanje nafake u ranim jutarnjim satima.

Neko do selefa je kazao: “Čudno je stanje onoga ko klanja sabah, nakon izlaska Sunca, kako može postići opskrbu?”
Braćo i sestre, trudimo se da u svim našim poslovima postignemo bereket, izvršavajmo sve naše obaveze na vrijeme i kako se od nas traži, natječimo se u dobru i pripremajmo se za Dan polaganja računa, kada će se gledati samo dobra djela!
Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da bude na pomoći našoj braći u: Palestini, Kašmiru, Afganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nas učini od onih koji slijede sunnet Poslanikov, sallallahu ‘alejhi ve sellem, da nam podari bereket u svemu, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi! Amin!

Sarajevo: 01. rebiu-l-evvel 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
04. februar 2011. godine Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#28170

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ

B E R E K E T U Ž I V O T U M U ‘ M I N A

Braćo i sestre u islamu! Danas 01. rebiu-l-evvela 1432.H., 04. februara 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Bereket u životu mu’mina.

Bereket je braćo i sestre riječ koju često izgovaramo našim jezicima i u svakom vremenu i prilici ga tražimo, pa šta je to bereket i kako ga obezbijediti u našim imecima, porodicama i poslovima? Bereket jezički znači višak nečega i njegovo povećanje, a u vjerskom smislu znači prisutnost dobra u svemu, što podrazumijeva korištenje nečega radi postizanja Allahovog, dželle še’nuhu, zadovoljstva. Bereket u imetku znači njegovo uvećavanje, u kući-stanu njihovu prostranost, mirnoću i sigurnost, u hrani njeno obilje i ispravnost, u potomstvu brojnost i ahlak (lijep odgoj), u porodici njenu harmoniju i međusobnu ljubav, u vremenu širinu i izvršavanje svih postavljenih zadataka, u zdravlju fizičku i mentalnu sposobnost, u životu njegovu dužinu i dostojanstvo i u znanju spoznaju i prenošenje drugima. Jednom rečenicom, bereket označava dobro u najširem smislu!

Ljudi općenito na dunjaluku hrle za: imetkom, djecom i drugim dunjalučkim blagodatima i misle da je u tome sva sreća, a mu’mini mole Allaha, dželle še’nuhu, da im da bereket u svemu. Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je molio Allaha, subhanehu ve te’ala, da njemu i ummetu podari bereket u onome što je halal.

Braćo i sestre, mu’mini imaju bereketa u svemu, tako da u onome što posjeduju od imetaka osjećaju zadovoljstvo, jer ih troše na halal način, djeca su im poslušna, imaju bereket u vremenu, pa za isto vrijeme urade mnogo više posla od ostalih ljudi i oni su uvijek zadovoljni Allahovom, subhanehu ve te’ala, odredbom. Na drugoj strani ima onih koji su bogati, ali u onome što imaju, nemaju zadovoljstva, te zbog toga ne mogu da spavaju noćima, razmišljajući kako da povećaju imetak, imaju djecu, koja rasipaju njihovu imovinu i koja su im neposlušna i slično.

Braćo i sestre, postavlja se pitanje: Kako ćemo postići bereket u našim životima? Odgovor je sadržan u nekoliko stvari, koje inša-Allah potkrijepljujem ajetima, hadisima i mišljenjem uleme:

1. Takvalukom (bogobojaznošću), jer je takvaluk ključ svakog dobra. Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u u 2. i 3. ajetu Sure Et-Talak:
… وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا(2) وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا(3)
…A onome koji se Allaha boji, On će izlaz dati(2) i opskrbiće ga odakle se i ne nada; onome koji se u Allaha uzda, On mu je dovoljan. Allah će, zaista, ispuniti ono što je odlučio; Allah je svemu već rok odredio.(3)

2. Tevekkulom (oslanjanjem na Allaha, subhanehu ve te’ala), o čemu govori hadis koji bilježi imam Ahmed:
عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: لَوْ أَنَّكُمْ تَوَكَّلْتُمْ عَلَى اللهِ حَقَّ تَوَكُّلِهِ لَرَزَقَكُمْ كَمَا يُرْزَقُ الطَّيْرُ، تَغْدُو خَمَاصًا وَتَرُوحُ بِطَانًا (أحمد)
Prenosi Omer ibn El-Hattab, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem rekao: “Da se vi oslanjate na Allaha, istinskim tevekkulom, On bi vas opskrbljivao, kao što opskrbljuje ptice, koje osvanu gladne, a omrknu site!” (Ahmed)

3. Šukrom (zahvalom Allahu, subhanehu ve te’ala), na Njegovim blagodatima, kao što stoji u 144. ajetu Sure Alu Imran: وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ Allah će sigurno nagraditi zahvalne!

4. Naređivanjem ukućanima i klanjanjem propisanih namaza, kao što Allah, dželle še’nuhu, kaže u 132. ajetu Sure Taha:
وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَّحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى
Naredi porodici svojoj da obavlja namaz i istraj u tome! Mi ne tražimo od tebe opskrbu, Mi ćemo te opskrbiti! A samo one koji se budu Allaha bojali i grijeha klonili čeka lijep svršetak.

5. Učenjem Kur’ana, jer je on mubarek Knjiga i lijek za dušu i tijelo. Kaže Allah, dželle še’nuhu, u 29. ajetu Sure Sad: كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الأَلْبَابِ Knjiga koju ti objavljujemo blagoslovljena je, da bi oni o riječima njezinim razmislili i da bi oni koji su razumom obdareni pouku primili.

6. Slijeđenjem sunneta, Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, u svakoj prilici, jer to uvijek donosi dobro. Jedna od tih stvari je i jelo ispred sebe, kao što stoji u hadisu, koji bilježi imam Muslim:
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: إِنَّ الْبَرَكَةَ تَنْزِلُ وَسَطَ الطَّعَامِ فُكُلُوا مِنْ حَافِتَيِهِ، وَلَا تَأْكُلُوا مِنْ وَسَطِهِ. إِنَّكُمْ لَا تَدْرُونَ فِي أَىِّ طَعَامِكُمُ الْبَرَكَةُ (مسلم)
Prenosi Džabir ibn Abdullah, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem rekao: “Zaista se bereket spušta na sredinu hrane, pa jedite sa strana, a ne iz sredine! Vi zaista ne znate u kojem dijelu hrane je bereket!” (Muslim)
Pored velikog broja sunneta Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, koje trebamo primijeniti, neki Bošnjaci i općenito muslimani, započinju primjenu sunneta višeženstvom, a moramo priznati da ima mnogo prečih sunneta, kojih kada bi se pridržavali, ne bi nam često naumpadale ni žene sa kojima smo u braku, a kamoli da ženimo druge. Zato zapamtimo riječi Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem:
عَنْ أَبيِ ذَرٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: وَاللهِ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا اَعْلَمُ لَضَحِكْتُمْ قَلِيلًا ,وَلَبَكَيْتُمْ كَثِيرًا , وَمَا تَلَذَّذْتُمْ بِالنِّسَاءِ عَلَى الْفُرُشِ , وَلَخَرَجْتُمْ اِلَى الصُّعُدَاتِ تَجْأَرُونَ اِلَى اللهِ .لَوَدَدْتُ اَنِّى شَجَرَةٌ تُعْضَدُ (البخاري)
Prenosi Ebu Zerr, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Tako mi Allaha, da znate ono što ja znam, malo biste se smijali, a mnogo bi plakali i ne biste se naslađivali sa svojim ženama u posteljama, već bi se penjali na uzvišenja, da se približite Allahu?! Poželio bih da sam poduporanj (kolac – drvo kojim se nešto podupire)!” (Buharija)

7. Dovom i istigfarom (traženjem oprosta od Allaha, subhanehu ve te’ala), a Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je učio dove u raznim prilikama i činio je istigfar po stotinu puta na dan.

8. Istiharom u raznim prilikama, kao što je to činio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, jer je prepuštanje stvari Allahu, subhanehu ve te’ala, bolje i sigurnije od našeg vlastitog izbora. O tome govori predaja, koju bilježi imam Tirmizija:
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُعَلِّمُنَا الْاِسْتِخَارَةَ فِي الْأُمُورِ كُلِّهَا كَمَا يُعَلِّمُنَا السُّورَةَ مِنَ الْقُرْآنِ ، يَقُولُ: إِذَا هَمَّ أَحَدُكُمُ بِالْأَمْرِ فلْيَرْكَعْ رَكْعَتَيْنِ مِنْ غَيْرِ الْفَرِيضَةِ ثُمَّ لْيَقُلْ…(الترمذي)
Prenosi Džabir ibn Abdullah, radijallahu anhu: „Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas je podučavao istihari, kao što nas je podučavao Suri iz Kur’ana. Govorio nam je: „Kada neko od vas želi nešto, neka klanja dva rekata, mimo farz namaza i neka kaže: (pa je proučio Istihara dovu)“ (Tirmizija)

9. Udaljavanjem od haram imetka, u bilo kojem obliku, a posebno od kamate, kao što stoji u 276. ajetu Sure El-Bekare: يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبَا وَيُرْبِي الصَّدَقَاتِ…… Allah uništava kamatu, a unaprijeđuje sadaku…

10. Davanjem sadake i pomaganjem, kao što stoji u Kudsi hadisu;
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: يَا ابْنَ آدَمَ إِنْفِقْ، أُنْفِقُ عَلَيْكَ (مسلم)
Prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Rekao je Allah, azze ve dželle: “Čovječe, daj i Ja ću ti dati!” (Muslim)

11. Iskrenošću pri kupoprodaji, a Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je rekao:
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَارِثَ رضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: الْبَيْعَانِ بِالْخِيَارِ مَا لَمْ يَتَفَرَّقَا، فَإِنْ صَدَقَا وَبَيَّنَا بُورِكَ لَهُمَا فِي بَيْعِهِمَا، وَإِنْ كَتَمَا وَكَذَبَا مُحَقَتْ بَرَكَةٌ بَيْعَهُمَا (البخاري)
Prenosi Abdullah ibn Haris, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Prodavac i kupac su u dobru, dok se ne raziđu. Ako su bili iskreni, biće im dat bereket u kupoprodaji, a ako su sakrili nešto ili slagali, od njih je otišao bereket!” (Muslim)

12. Izvršavanjem obaveza u prvom dijelu dana, u skladu sa praksom i dovom Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Prema tome, mu’mini ranije liježu, odmaraju dio noći, a onda ustaju u zadnjoj trećini noći klanjati Noćni namaz (Salatul-lejl) i Vitr-namaz, klanjaju u džamiji u džematu sabah-namaz i poslije slijede zikr, učenje Kur’ana i halal poslovi i obaveze. Za takve je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem učio dovu: “‏اللَّهُمَّ بَارِكْ لِأُمَّتِي فِي‏‏ بُكُورِهَا “Allahu, Ti učini bereket mome ummetu u ranim jutarnjim satima!” (Ahmed)
Iz ove Poslanikove, sallallahu alejhi ve sellem, dove (hadisa) se zaključuje da je najbereketnije vrijeme za rad i sticanje nafake u ranim jutarnjim satima.

Neko do selefa je kazao: “Čudno je stanje onoga ko klanja sabah, nakon izlaska Sunca, kako može postići opskrbu?”
Braćo i sestre, trudimo se da u svim našim poslovima postignemo bereket, izvršavajmo sve naše obaveze na vrijeme i kako se od nas traži, natječimo se u dobru i pripremajmo se za Dan polaganja računa, kada će se gledati samo dobra djela!
Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da bude na pomoći našoj braći u: Palestini, Kašmiru, Afganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu i na svakom drugom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nas učini od onih koji slijede sunnet Poslanikov, sallallahu ‘alejhi ve sellem, da nam podari bereket u svemu, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi! Amin!

Sarajevo: 01. rebiu-l-evvel 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
04. februar 2011. godine Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#28861

MUHAMMED, SALLALLAHU ‘ALEJHI VE SELLEM, NAŠ NAJBOLJI UZOR

Braćo i sestre u islamu! Danas 22. rebiu-l-evvela 1432.H., 25. februara 2011. godine, uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć govorim na temu Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, naš najbolji uzor.

Želja mi je da inša-Allah u ovoj hutbi pobudim naše osjećaje i želju u pogledu slijeđenja sunneta našeg Poslanka, sallallahu ‘alejhi ve sellem, kao najboljeg uzora, kako bi na taj način zaslužili Allahovu, dželle še’nuhu, milost.
U Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, mu’mini (vjernici) imaju najljepši uzor, a njegova djela i riječi nikada nisu dolazila u kontradikciju. U tom pogledu kaže Allah, dželle še’nuhu, u 21. ajetu Sure Al-Ahzab:
لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا
Vi u Allahovu Poslaniku imate nejljepši uzor, za onoga koji se nada Allahovoj milosti i nagradi na onom svijetu i koji često Allaha spominje.

Prema tome, oni koji žude za susretom sa svojim Gospodarem i koji se raduju Sudnjem danu i koji mnogo spominju Allaha, dželle še’nuhu, slijede sunnet Allahova Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i to je jedan od načina postizanja Allahovog, subhanehu ve te’ala, zadovoljstva, a šta bi to trebalo da nam bude preče od toga i šta je uostalom smisao našeg života?! Da li i mi slijedimo sunnet Muhammeda, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i da li se nadamo Allahovoj, subhanehu ve te’ala, milosti i nagradi? Kako smo uredili naše živote i da li je islam naš put ili smo sebi uzeli druge puteve za smisao života na dunjaluku?

Zašto se oni koji slijede sunnet u vremenu u kojem živimo, osporavaju i žele se prikazati kao, zaostali tradicionalisti ili tvrdokorni fundamentalisti? Hoćemo li se promijeniti i približiti svome Gospodaru i provoditi svoj život u pokornosti Njemu? Zar svojim ponašanjem ne izazivamo Allahovu, subhanehu ve te’ala, srdžbu i ne približavamo se džehennemoskoj provaliji? Zar ne preživljavamo predznake Sudnjeg dana u svojim kućama, komšiluku, poslu itd.?

Ima li harama koji u Bosni i Hercegovini nije našao sebi pogodno tlo i ima li koji od njih da ga Bošnjaci nisu kušali? Narod koji je najprostije rečeno, izmasakriran i izbezumljen se ponaša kao da su mu svi problemi riješeni i kao da se i dalje ne vodi bitka za puki opstanak?!

Allah, dželle še’nuhu, u posljednja dva ajeta Sure Et-Tevbe, govori o nekim od osobina našeg Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, pa kaže:
لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ(128) فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِي اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ(129)
Došao vam je Poslanik, jedan od vas, teško mu je što ćete na muke udarati, jedva čeka da pravim putem pođete, a prema vjernicima je blag i milostiv.(128) A ako oni glave okrenu, ti reci: “Meni je dovoljan Allah, nema boga osim Njega; samo se uzdam u Njega, On je Gospodar svemira velikog.(129)

Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, su teško padale nevolje koje su snalazile njegove ashabe i ummet i od srca je želio da što prije prihvate put islama. Bio je vrlo blag i milostiv prema svojim ashabima i na taj način je plijenio srca ljudi, koji bi da je bio prema njima grub, od njega se razbježali, kao što Allah, dželle še’nuhu, o tome govori u 159. ajetu Sure Ali Imran:
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنْ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ
Samo Allahovom mološću ti si blag prema njima; a da si osoran i grub, razbježali bi se od tebe. Zato im praštaj i moli da im bude oprošteno i dogovaraj se s’ njima! A kada se odlučiš, onda se pouzdaj u Allaha, jer Allah zaista voli one koji se uzdaju u Njega!

Napuštanje islama i udovoljavanje svojim prohtjevima, nije moglo naškoditi niti Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, niti ummetu, jer se Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, oslanjao isključivo na Allaha, dželle še’nuhu, koji upravlja velikim Svemirom. Ničije odmetanje od islama neće naškoditi islamu, nego samo dotičnom odmetniku, koji će na dunjaluku doživiti poniženje, a na Ahiretu bolnu kaznu u džehennemskoj vatri.
Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, za razliku od ostalih Allahovih poslanika je bio počašćen sa pet stvari, o kojima on u hadisu koji bilježi imam Buharija, kaže:
عن جَابِرِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “أُعْطِيتُ خَمْسًا لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلِي: نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ مَسِيرَةَ شَهْرٍ وَجُعِلَتْ لِيَ الْأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا فَأَيُّمَا رَجُلٍ مِنْ أُمَّتِي أَدْرَكَتْهُ الصَّلَاةُ فَلْيُصَلِّ وَأُحِلَّتْ لِيَ الْمَغَانِمُ وَلَمْ تَحِلَّ لِأَحَدٍ قَبْلِي وَأُعْطِيتُ الشَّفَاعَةَ وَكَانَ النَّبِيُّ يُبْعَثُ إِلَى قَوْمِهِ خَاصَّةً وَبُعِثْتُ إِلَى النَّاسِ عَامَّة.” (بخارى)
Prenosi Džabir ibn Abdullah da je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, rekao: “Dato mi je pet stvari, koje nisu date nikome prije mene: Potpomognut sam strahom (neprijatelja od mene) na udaljenosti mjesec (hoda), Zemlja mi je data mjestom za sedždu i čistom, pa gdje god nekog čovjeka od moga ummeta zadesi namaz neka klanja, dozvoljen mi je ratni plijen koji nije bio dozvoljen nikome (od poslanika) prije mene, dat mi je šefa’at (mogućnost zalaganja za vjernike) i svi poslanici su slati samo svome narodu, a ja sam poslat svim ljudima!” (Buharija)

Ovih pet stvari je počast za Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, ali i za ummet. Neprijatelji islama su se njega bojali na udaljenosti mjesec hoda, jer je bio potpomognut sa ulijevanjem straha u njihova srca. I njegovi ashabi, kao i časni i dosljedni sljedbenici njegova sunneta su ulijevali strah u neprijateljska srca na velikim udaljenostima i to je trajalo sve dok muslimani nisu uzeli sebi za Gospodara nekoga drugog mimo Allaha, subhanehu ve te’ala, dok nisu počeli slijediti negoga drugog mimo Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i dok nisu uzeli sebi za kiblu nešto drugo mimo Ka’be.

Allahovu Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i ummetu je učinjena Zemlja čistom za klanjanje, tako da mu’mini ma gdje da se zadese moraju izvršiti obavezu namaza. Prema tome, namaz označava stalnu vezu roba sa Gospodarem i ta se veza ne smije prekinuti, jer prekidanjem te veze musliman gubi orjentaciju i ruši svoju građevinu islama.

Jedna od počasti koja je data Muhammedu, sallallahu ‘alejhi ve sellem, je i ta da kao jedan od dunjalučkih plodova džihada bude i ratni plijen, čiju podjelu je odredio Kur’an i oko čega se ne može raspravljati.

Šefa’atom je odlikovan naš Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i njegov ummet će biti počašćen time što će se on za njih zauzimati na Sudnjem danu, kao i što poslanička misija cijelom čovječanstvu takođe spada u jednu od odlika Muhammeda, sallallahu ‘alejhi ve sellem, u odnosu na druge poslanike.
Braćo i sestre, slijedimo sunnet našeg Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, volimo ga istinskom ljubavlju i žudimo za njegovim šefa’atom!

Gospodaru, pomozi nam da sačuvamo svjetlo islama, pomozi svim ugroženim i obespravljenim muslimanima, učini nas od onih čiji je uzor Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, sačuvaj nas iskušenja, koja ne možemo podnijeti, uputi našu djecu i naše potomke i učini ih radostima naših očiju i srca, oprosti nam grijehe, budi nam milostiv na Sudnjem danu i uvedi nas u džennete u društvu poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!

Sarajevo: 22. rebiul-l-evvel 1432.H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
25. februar 2011. g. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#28872

MUHAMMED, SALLALLAHU ‘ALEJHI VE SELLEM, NAŠ NAJBOLJI UZOR

Braćo i sestre u islamu! Danas 22. rebiu-l-evvela 1432.H., 25. februara 2011. godine, uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć govorim na temu Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, naš najbolji uzor.

Želja mi je da inša-Allah u ovoj hutbi pobudim naše osjećaje i želju u pogledu slijeđenja sunneta našeg Poslanka, sallallahu ‘alejhi ve sellem, kao najboljeg uzora, kako bi na taj način zaslužili Allahovu, dželle še’nuhu, milost.
U Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, mu’mini (vjernici) imaju najljepši uzor, a njegova djela i riječi nikada nisu dolazila u kontradikciju. U tom pogledu kaže Allah, dželle še’nuhu, u 21. ajetu Sure Al-Ahzab:
لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا
Vi u Allahovu Poslaniku imate nejljepši uzor, za onoga koji se nada Allahovoj milosti i nagradi na onom svijetu i koji često Allaha spominje.

Prema tome, oni koji žude za susretom sa svojim Gospodarem i koji se raduju Sudnjem danu i koji mnogo spominju Allaha, dželle še’nuhu, slijede sunnet Allahova Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i to je jedan od načina postizanja Allahovog, subhanehu ve te’ala, zadovoljstva, a šta bi to trebalo da nam bude preče od toga i šta je uostalom smisao našeg života?! Da li i mi slijedimo sunnet Muhammeda, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i da li se nadamo Allahovoj, subhanehu ve te’ala, milosti i nagradi? Kako smo uredili naše živote i da li je islam naš put ili smo sebi uzeli druge puteve za smisao života na dunjaluku?

Zašto se oni koji slijede sunnet u vremenu u kojem živimo, osporavaju i žele se prikazati kao, zaostali tradicionalisti ili tvrdokorni fundamentalisti? Hoćemo li se promijeniti i približiti svome Gospodaru i provoditi svoj život u pokornosti Njemu? Zar svojim ponašanjem ne izazivamo Allahovu, subhanehu ve te’ala, srdžbu i ne približavamo se džehennemoskoj provaliji? Zar ne preživljavamo predznake Sudnjeg dana u svojim kućama, komšiluku, poslu itd.?

Ima li harama koji u Bosni i Hercegovini nije našao sebi pogodno tlo i ima li koji od njih da ga Bošnjaci nisu kušali? Narod koji je najprostije rečeno, izmasakriran i izbezumljen se ponaša kao da su mu svi problemi riješeni i kao da se i dalje ne vodi bitka za puki opstanak?!

Allah, dželle še’nuhu, u posljednja dva ajeta Sure Et-Tevbe, govori o nekim od osobina našeg Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, pa kaže:
لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ(128) فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِي اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ(129)
Došao vam je Poslanik, jedan od vas, teško mu je što ćete na muke udarati, jedva čeka da pravim putem pođete, a prema vjernicima je blag i milostiv.(128) A ako oni glave okrenu, ti reci: “Meni je dovoljan Allah, nema boga osim Njega; samo se uzdam u Njega, On je Gospodar svemira velikog.(129)

Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, su teško padale nevolje koje su snalazile njegove ashabe i ummet i od srca je želio da što prije prihvate put islama. Bio je vrlo blag i milostiv prema svojim ashabima i na taj način je plijenio srca ljudi, koji bi da je bio prema njima grub, od njega se razbježali, kao što Allah, dželle še’nuhu, o tome govori u 159. ajetu Sure Ali Imran:
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنْ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ
Samo Allahovom mološću ti si blag prema njima; a da si osoran i grub, razbježali bi se od tebe. Zato im praštaj i moli da im bude oprošteno i dogovaraj se s’ njima! A kada se odlučiš, onda se pouzdaj u Allaha, jer Allah zaista voli one koji se uzdaju u Njega!

Napuštanje islama i udovoljavanje svojim prohtjevima, nije moglo naškoditi niti Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, niti ummetu, jer se Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, oslanjao isključivo na Allaha, dželle še’nuhu, koji upravlja velikim Svemirom. Ničije odmetanje od islama neće naškoditi islamu, nego samo dotičnom odmetniku, koji će na dunjaluku doživiti poniženje, a na Ahiretu bolnu kaznu u džehennemskoj vatri.
Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, za razliku od ostalih Allahovih poslanika je bio počašćen sa pet stvari, o kojima on u hadisu koji bilježi imam Buharija, kaže:
عن جَابِرِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: “أُعْطِيتُ خَمْسًا لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلِي: نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ مَسِيرَةَ شَهْرٍ وَجُعِلَتْ لِيَ الْأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا فَأَيُّمَا رَجُلٍ مِنْ أُمَّتِي أَدْرَكَتْهُ الصَّلَاةُ فَلْيُصَلِّ وَأُحِلَّتْ لِيَ الْمَغَانِمُ وَلَمْ تَحِلَّ لِأَحَدٍ قَبْلِي وَأُعْطِيتُ الشَّفَاعَةَ وَكَانَ النَّبِيُّ يُبْعَثُ إِلَى قَوْمِهِ خَاصَّةً وَبُعِثْتُ إِلَى النَّاسِ عَامَّة.” (بخارى)
Prenosi Džabir ibn Abdullah da je Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, rekao: “Dato mi je pet stvari, koje nisu date nikome prije mene: Potpomognut sam strahom (neprijatelja od mene) na udaljenosti mjesec (hoda), Zemlja mi je data mjestom za sedždu i čistom, pa gdje god nekog čovjeka od moga ummeta zadesi namaz neka klanja, dozvoljen mi je ratni plijen koji nije bio dozvoljen nikome (od poslanika) prije mene, dat mi je šefa’at (mogućnost zalaganja za vjernike) i svi poslanici su slati samo svome narodu, a ja sam poslat svim ljudima!” (Buharija)

Ovih pet stvari je počast za Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, ali i za ummet. Neprijatelji islama su se njega bojali na udaljenosti mjesec hoda, jer je bio potpomognut sa ulijevanjem straha u njihova srca. I njegovi ashabi, kao i časni i dosljedni sljedbenici njegova sunneta su ulijevali strah u neprijateljska srca na velikim udaljenostima i to je trajalo sve dok muslimani nisu uzeli sebi za Gospodara nekoga drugog mimo Allaha, subhanehu ve te’ala, dok nisu počeli slijediti negoga drugog mimo Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i dok nisu uzeli sebi za kiblu nešto drugo mimo Ka’be.

Allahovu Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i ummetu je učinjena Zemlja čistom za klanjanje, tako da mu’mini ma gdje da se zadese moraju izvršiti obavezu namaza. Prema tome, namaz označava stalnu vezu roba sa Gospodarem i ta se veza ne smije prekinuti, jer prekidanjem te veze musliman gubi orjentaciju i ruši svoju građevinu islama.

Jedna od počasti koja je data Muhammedu, sallallahu ‘alejhi ve sellem, je i ta da kao jedan od dunjalučkih plodova džihada bude i ratni plijen, čiju podjelu je odredio Kur’an i oko čega se ne može raspravljati.

Šefa’atom je odlikovan naš Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i njegov ummet će biti počašćen time što će se on za njih zauzimati na Sudnjem danu, kao i što poslanička misija cijelom čovječanstvu takođe spada u jednu od odlika Muhammeda, sallallahu ‘alejhi ve sellem, u odnosu na druge poslanike.
Braćo i sestre, slijedimo sunnet našeg Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, volimo ga istinskom ljubavlju i žudimo za njegovim šefa’atom!

Gospodaru, pomozi nam da sačuvamo svjetlo islama, pomozi svim ugroženim i obespravljenim muslimanima, učini nas od onih čiji je uzor Muhammed, sallallahu ‘alejhi ve sellem, sačuvaj nas iskušenja, koja ne možemo podnijeti, uputi našu djecu i naše potomke i učini ih radostima naših očiju i srca, oprosti nam grijehe, budi nam milostiv na Sudnjem danu i uvedi nas u džennete u društvu poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!

Sarajevo: 22. rebiul-l-evvel 1432.H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
25. februar 2011. g. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#29126

ZULUM (NASILJE) I ZULUMĆARI (NASILNICI) MODERNOG DOBA

Braćo i sestre u islamu! Danas 29. rebiu-l-evvela 1432.H., 04. marta 2011. godine, uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć govorim na temu Zulum (nasilje) i zulumćari (nasilnici) modernog doba.

Zulum je braćo i sestre jedan od velikih grijeha, koji je prisutan u različitim oblicima, vremenu i prostoru, a svojstven je samo zlim pojedincima i grupama. Zulum (nasilje) možemo podijeliti u tri vrste: 1. Prema Allahu, subhanehu ve te’ala, kroz širk (pripisivanje druga), što je najteži oblik nasilja, 2) Prema samome sebi, kroz slijeđenje strasti i činjenje grijeha i 3) Prema drugim ljudima, kroz nasilje u raznim oblicima.

Naša današnja tema je inša-Allah vezana za ovaj treći oblik nasilja, a posebno za zulum vladara. Kada se rasprostrani nasilje u jednom društvu, onda se podiže bereket i umanjuje dobro, a rasprostranjuju bolesti i kazne. Nasilje je, braćo i sestre, odvratno i štetno, a poseno kada dolazi od onih koji su odgovorni i koji su na vlasti, jer bi oni trebali da štite svoje potčinjene od nasilja, a ne da ga provode.

Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 42. i 43. ajetu Sure Ibrahim:

وَلاَ تَحْسَبَنَّ اللّهَ غَافِلاً عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الأَبْصَارُ(42 (مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لاَ يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءُ(43)

A ti nikako ne misli da Allah ne motri na ono što rade zulumćari! On im samo pušta do Dana kada će im oči ostati otvorene,(42) i kada će žureći uzdignutih glava, netremice gledati; a srca će im prazna biti.(43)

Allah, subhanehu ve te’ala, motri nasilnike i ostavlja ih do određenog roka, a na Sudnjem danu, će dobiti zasluženu kaznu, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Buharija:

عَنْ أَبِي مُوسَى الْأَشْعَرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “إِنَّ اللهَ لَيُمْلِي لِلظَّالِمِ حَتَّى إِذَا أَخَذَهُ لَمْ يُفْلِتْهُ”، ثُمَّ قَرَأَ: وَكَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَهِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (البخاري)

Prenosi Ebu Musa El-Eš’ari, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Allah uistinu pušta nasilnika, ali kada ga zgrabi, ne ostavlja ga!” Pa je proučio: Eto, tako Gospodar tvoj kažnjava kad kažnjava sela i gradove koji su nasilje činili. Kažnjavanje Njegovo je zaista bolno i strašno. (Suretu Hud: 102) (Buharija)

Braćo i sestre!

Svjedoci smo u posljednjih dva mjeseca dvije velike narodne revolucije u Tunisu i Egiptu, dvije zemlje u kojima je decenijama vladala klasična diktatura i iste su smatrane tipičnim policijskim režimima. Narodi te dvije arapske zemlje su u tom periodu iskusili sve oblike nasilja vlasti i kada je taj zulum doživio kulminaciju, obični ljudi, a na prvom mjestu omladina su podigli svoj glas kroz mirne demonstracije, koje su kao dokaz okrutnosti tih režima donijele i desetine šehida, ali je na kraju došlo do pada ta dva okrutna režima.

Sedamanesti dan zaredom se u Libiji, još jednom od simbola diktature vodi borba za slobodu libijskog naroda, ali ta borba odnosi mnogo više žrtava, jer je libijski režim jedan od najokrutnijih, tako da je do sada po podacima Human Rightsa ubijeno preko 6000 libijaca. Predsjednik Libije Muamer El-Gadafi i njegovi sinovi koriste sve raspložive snage i materijala dobra sa ciljem ostanka na vlasti. Veći dio zemlje je elhamdu lillah pod kontrolom naroda i očekivati je skori pad tog stravičnog libijskog režima.

O kakvom diktatoru, zločincu i monstrumu se radi svjedoči i to da je Gadafi osamdesetih godina prošloga stoljeća, omladinu koja mu se usprotivila sakupio na trg i u toku ramazana na očigled naroda povješao, a one koji su uspjeli pobjeći van Libije je ubijao, jednog po jednog, rukama plaćenika, koji su po povratku u zemlju zauzimali visoke položaje.

Gadafi je ukinuo sunnet Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, a umjesto toga je napisao “Zelenu knjigu”, koja je bila obavezno štivo za Libijce. Uveo je socijalizam i ograničio privatno vlasništvo na jednu kuću i jedno auto, a strogo je zabranio trgovinu. Donosio je zakone po vlastitom hiru i u svoju ličnu korist. Muslimane koji praktikuju islam i drže se džemata je nazivao otpadnicima, dok je sve one koji su imali ikakve veze sa islamom zatvarao. Tako je 28./29. juni 1996. godine, na zahtjev jedne grupe islamskih zatvorenika da im se poboljšaju uslovi u zatvrou, poslao bližeg rođaka da ih “prevaspita”, a on je nakon što ih je okupio u zatvorsko prostoru naredio da se njih 1200 poubija i ovaj zločin je poznat pod imenom “Krvoproliće u zatovru Ebu Selim” u Tripoliju.

Malo Bošnjaka zna da je Libija cijelo vrijeme oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu podržavala Srbiju, koju je bez obzira na embargo, snabdijevala sa naftom, pod izgovorom da Srbi vode pravednu borbu protiv Bosne i Hercegovine, koja se odcijepila od Jugoslavije. Libija je među posljednjima poslije Dejtona priznala Bosnu i Hercegovinu, a u redovima njegove vojske i policije ima veliki broj Srba, u ovom slučaju plaćenih ubica. Kada su 17. februara 2011. godine, u Bengaziju, drugom po veličini libijskom gradu započele demonstracije, Gadafi je naredio da se protiv demonstranata upotrijebi sva raspoloživa vojna sila, tako da je samo za dva dana ubijeno preko 1000 ljudi, a prošle nedjelje je samo u Tripoliju ubijeno još 2000 ljudi.

Gadafi je sa 27 godina života došao na čelo Libije i cijelo vrijeme je finansirao ratove širom svijeta, ali na račun vlastitog naroda kojeg je ugnjetavao.

Ono što možemo i trebamo kao muslimani je da damo otvorenu podršku libijskom narodu, da budemo zahvalni libijskim mladićima, koji su u toku oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, zajedno s nama se borili u redovima Armije Republike Bosne i Hercegovine, da upućujemo iskrene dove Allahu, subhanehu ve te’ela, da im da skoru pobjedu i slobodu i da ako bude potrebno, pružimo im i finansijsku pomoć!

Kaže Allah, dželle še’nuhu, u Kudsi hadisu:

عَنْ أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: “يَا عِبَادِي إِنِّي حَرَّمْتُ الظُّلْمَ عَلَى نَفْسِي، وَجَعَلْتُهُ بَيْنَكُمْ مُحَرَّمًاً، فَلَا تَظَالَمُوا…” (مسلم)

Prenosi Ebu Zerr El-Gifari, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Rekao je Allah, dželle še’nuhu: “Moji robovi, Ja sam zaista zabranio sebi zulum i učinio Sam ga zabranjenim među vama, pa ne činite nasilje!…” (Muslim)

Kada je Omer ibn Abdu-l-Aziz, unuk Omera ibn El-Hattaba i po mišljenju velikog broja uleme 5. halifa Hulefair-rašidina, izabran šurom za halifu, ustao je i kazao: “Ljudi, ja sam iskušan sa ovim, bez moga mišljenja i traženja i bez konsultacije sa muslimanima, pa se ja odričem toga i zato izaberite nekoga za halifu, sa kime ćete biti zadovoljni!” Povikaše muslimani svi u jedan glas: “Mi smo te izabrali Halifo muslimana i zadovoljni smo sa tobom!” Omer zadrhta zbog velikog emaneta i ode kući, sav potišten, kao da mu je neko umro. Upita ga supruga: “Šta ti je Omere?” Reče: “Plači Fatima, jer je tvoj muž preuzeo brigu o muslimanima!” Omer je kada je ovo kazao imao na umu riječi Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, upućene Ebu Zerru El-Gifariju, radijallahu anhu, kada je tražio od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da mu povjeri namjesništvo:

“يَا أَبَا ذَرٍّ إِنِّي أَرَاكَ ضَعِيفًا، إِنَّهَا أَمَانَةٌ وَإِنَّهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ، خِزْيٌ وَنَدَامَةٌ إِلَّا مَنْ أَخَذَهَا بِحَقِّهَا وَأَدَّى الَّذِي عَلَيْهِ فِيهَا” (مسلم)

“Ebu Zerre, vidim te slabim (za to), to je uistinu emanet i na Kijametu poniženje i kajanje, osim onoga ko ga istinski prihvati i ispuni obaveze!” (Muslim)

I zbog toga je Omer ibn Abdu-l-Aziz plakao kada je imamio muslimanima, a kada je učio Suru Es-Saffat, od početka, pa kada je došao do ajeta: وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ i zaustavite ih, oni će biti pitani!(24), zaplakao je i ponavljao je ovaj ajet, dok nije izgubio svijest.

Ebu Bekr, radijallahu anhu, je kazao: “Slabić od vas je kod mene jak sve dok ne postigne svoje pravo, a snažan od vas je kod mene slab, dok od njega ne povratim ono što mu ne pripada!”

Pisao je namjesnik jedne pokrajine halifi Omeru Ibn Abdu-l-Azizu: “Našem gradu je potrebno da promijenimo ogradu (zidine)!” Halifa Omer mu je odgovorio: “Zaštiti svoj grad sa pravednošću i očisti njegove puteve od nasilja!”

Kaže imam Ibn Tejmije: “Allah će sačuvati pravednu nevjerničku državu, a neće sačuvati nepravednu muslimansku državu!”

A šta je onda sa vladarima ummeta, koji se žele dograbiti vlasti po svaku cijenu, a kada do nje dođu, ni po koju cijenu je se ne žele odreći, dok im ne dođe Melek smrti?

Braćo i sestre, budimo iskreni Allahovi, subhanehu ve te’ala, robovi, natječimo se u dobru i čuvajmo se zuluma!

Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da pomogne našoj braći u: Palestini, Čečeniji, Avganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu, Libiji, Jemenu i na svakom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!

Sarajevo: 29. rebiu-l-evvel 1432. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”

04. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris

[Mustafa]

#29138

ZULUM (NASILJE) I ZULUMĆARI (NASILNICI) MODERNOG DOBA

Braćo i sestre u islamu! Danas 29. rebiu-l-evvela 1432.H., 04. marta 2011. godine, uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć govorim na temu Zulum (nasilje) i zulumćari (nasilnici) modernog doba.

Zulum je braćo i sestre jedan od velikih grijeha, koji je prisutan u različitim oblicima, vremenu i prostoru, a svojstven je samo zlim pojedincima i grupama. Zulum (nasilje) možemo podijeliti u tri vrste: 1. Prema Allahu, subhanehu ve te’ala, kroz širk (pripisivanje druga), što je najteži oblik nasilja, 2) Prema samome sebi, kroz slijeđenje strasti i činjenje grijeha i 3) Prema drugim ljudima, kroz nasilje u raznim oblicima.

Naša današnja tema je inša-Allah vezana za ovaj treći oblik nasilja, a posebno za zulum vladara. Kada se rasprostrani nasilje u jednom društvu, onda se podiže bereket i umanjuje dobro, a rasprostranjuju bolesti i kazne. Nasilje je, braćo i sestre, odvratno i štetno, a poseno kada dolazi od onih koji su odgovorni i koji su na vlasti, jer bi oni trebali da štite svoje potčinjene od nasilja, a ne da ga provode.

Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 42. i 43. ajetu Sure Ibrahim:

وَلاَ تَحْسَبَنَّ اللّهَ غَافِلاً عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الأَبْصَارُ(42 (مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لاَ يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءُ(43)

A ti nikako ne misli da Allah ne motri na ono što rade zulumćari! On im samo pušta do Dana kada će im oči ostati otvorene,(42) i kada će žureći uzdignutih glava, netremice gledati; a srca će im prazna biti.(43)

Allah, subhanehu ve te’ala, motri nasilnike i ostavlja ih do određenog roka, a na Sudnjem danu, će dobiti zasluženu kaznu, kao što stoji u hadisu koji bilježi imam Buharija:

عَنْ أَبِي مُوسَى الْأَشْعَرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “إِنَّ اللهَ لَيُمْلِي لِلظَّالِمِ حَتَّى إِذَا أَخَذَهُ لَمْ يُفْلِتْهُ”، ثُمَّ قَرَأَ: وَكَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَهِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (البخاري)

Prenosi Ebu Musa El-Eš’ari, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Allah uistinu pušta nasilnika, ali kada ga zgrabi, ne ostavlja ga!” Pa je proučio: Eto, tako Gospodar tvoj kažnjava kad kažnjava sela i gradove koji su nasilje činili. Kažnjavanje Njegovo je zaista bolno i strašno. (Suretu Hud: 102) (Buharija)

Braćo i sestre!

Svjedoci smo u posljednjih dva mjeseca dvije velike narodne revolucije u Tunisu i Egiptu, dvije zemlje u kojima je decenijama vladala klasična diktatura i iste su smatrane tipičnim policijskim režimima. Narodi te dvije arapske zemlje su u tom periodu iskusili sve oblike nasilja vlasti i kada je taj zulum doživio kulminaciju, obični ljudi, a na prvom mjestu omladina su podigli svoj glas kroz mirne demonstracije, koje su kao dokaz okrutnosti tih režima donijele i desetine šehida, ali je na kraju došlo do pada ta dva okrutna režima.

Sedamanesti dan zaredom se u Libiji, još jednom od simbola diktature vodi borba za slobodu libijskog naroda, ali ta borba odnosi mnogo više žrtava, jer je libijski režim jedan od najokrutnijih, tako da je do sada po podacima Human Rightsa ubijeno preko 6000 libijaca. Predsjednik Libije Muamer El-Gadafi i njegovi sinovi koriste sve raspložive snage i materijala dobra sa ciljem ostanka na vlasti. Veći dio zemlje je elhamdu lillah pod kontrolom naroda i očekivati je skori pad tog stravičnog libijskog režima.

O kakvom diktatoru, zločincu i monstrumu se radi svjedoči i to da je Gadafi osamdesetih godina prošloga stoljeća, omladinu koja mu se usprotivila sakupio na trg i u toku ramazana na očigled naroda povješao, a one koji su uspjeli pobjeći van Libije je ubijao, jednog po jednog, rukama plaćenika, koji su po povratku u zemlju zauzimali visoke položaje.

Gadafi je ukinuo sunnet Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, a umjesto toga je napisao “Zelenu knjigu”, koja je bila obavezno štivo za Libijce. Uveo je socijalizam i ograničio privatno vlasništvo na jednu kuću i jedno auto, a strogo je zabranio trgovinu. Donosio je zakone po vlastitom hiru i u svoju ličnu korist. Muslimane koji praktikuju islam i drže se džemata je nazivao otpadnicima, dok je sve one koji su imali ikakve veze sa islamom zatvarao. Tako je 28./29. juni 1996. godine, na zahtjev jedne grupe islamskih zatvorenika da im se poboljšaju uslovi u zatvrou, poslao bližeg rođaka da ih “prevaspita”, a on je nakon što ih je okupio u zatvorsko prostoru naredio da se njih 1200 poubija i ovaj zločin je poznat pod imenom “Krvoproliće u zatovru Ebu Selim” u Tripoliju.

Malo Bošnjaka zna da je Libija cijelo vrijeme oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu podržavala Srbiju, koju je bez obzira na embargo, snabdijevala sa naftom, pod izgovorom da Srbi vode pravednu borbu protiv Bosne i Hercegovine, koja se odcijepila od Jugoslavije. Libija je među posljednjima poslije Dejtona priznala Bosnu i Hercegovinu, a u redovima njegove vojske i policije ima veliki broj Srba, u ovom slučaju plaćenih ubica. Kada su 17. februara 2011. godine, u Bengaziju, drugom po veličini libijskom gradu započele demonstracije, Gadafi je naredio da se protiv demonstranata upotrijebi sva raspoloživa vojna sila, tako da je samo za dva dana ubijeno preko 1000 ljudi, a prošle nedjelje je samo u Tripoliju ubijeno još 2000 ljudi.

Gadafi je sa 27 godina života došao na čelo Libije i cijelo vrijeme je finansirao ratove širom svijeta, ali na račun vlastitog naroda kojeg je ugnjetavao.

Ono što možemo i trebamo kao muslimani je da damo otvorenu podršku libijskom narodu, da budemo zahvalni libijskim mladićima, koji su u toku oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, zajedno s nama se borili u redovima Armije Republike Bosne i Hercegovine, da upućujemo iskrene dove Allahu, subhanehu ve te’ela, da im da skoru pobjedu i slobodu i da ako bude potrebno, pružimo im i finansijsku pomoć!

Kaže Allah, dželle še’nuhu, u Kudsi hadisu:

عَنْ أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: “يَا عِبَادِي إِنِّي حَرَّمْتُ الظُّلْمَ عَلَى نَفْسِي، وَجَعَلْتُهُ بَيْنَكُمْ مُحَرَّمًاً، فَلَا تَظَالَمُوا…” (مسلم)

Prenosi Ebu Zerr El-Gifari, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Rekao je Allah, dželle še’nuhu: “Moji robovi, Ja sam zaista zabranio sebi zulum i učinio Sam ga zabranjenim među vama, pa ne činite nasilje!…” (Muslim)

Kada je Omer ibn Abdu-l-Aziz, unuk Omera ibn El-Hattaba i po mišljenju velikog broja uleme 5. halifa Hulefair-rašidina, izabran šurom za halifu, ustao je i kazao: “Ljudi, ja sam iskušan sa ovim, bez moga mišljenja i traženja i bez konsultacije sa muslimanima, pa se ja odričem toga i zato izaberite nekoga za halifu, sa kime ćete biti zadovoljni!” Povikaše muslimani svi u jedan glas: “Mi smo te izabrali Halifo muslimana i zadovoljni smo sa tobom!” Omer zadrhta zbog velikog emaneta i ode kući, sav potišten, kao da mu je neko umro. Upita ga supruga: “Šta ti je Omere?” Reče: “Plači Fatima, jer je tvoj muž preuzeo brigu o muslimanima!” Omer je kada je ovo kazao imao na umu riječi Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, upućene Ebu Zerru El-Gifariju, radijallahu anhu, kada je tražio od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da mu povjeri namjesništvo:

“يَا أَبَا ذَرٍّ إِنِّي أَرَاكَ ضَعِيفًا، إِنَّهَا أَمَانَةٌ وَإِنَّهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ، خِزْيٌ وَنَدَامَةٌ إِلَّا مَنْ أَخَذَهَا بِحَقِّهَا وَأَدَّى الَّذِي عَلَيْهِ فِيهَا” (مسلم)

“Ebu Zerre, vidim te slabim (za to), to je uistinu emanet i na Kijametu poniženje i kajanje, osim onoga ko ga istinski prihvati i ispuni obaveze!” (Muslim)

I zbog toga je Omer ibn Abdu-l-Aziz plakao kada je imamio muslimanima, a kada je učio Suru Es-Saffat, od početka, pa kada je došao do ajeta: وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ i zaustavite ih, oni će biti pitani!(24), zaplakao je i ponavljao je ovaj ajet, dok nije izgubio svijest.

Ebu Bekr, radijallahu anhu, je kazao: “Slabić od vas je kod mene jak sve dok ne postigne svoje pravo, a snažan od vas je kod mene slab, dok od njega ne povratim ono što mu ne pripada!”

Pisao je namjesnik jedne pokrajine halifi Omeru Ibn Abdu-l-Azizu: “Našem gradu je potrebno da promijenimo ogradu (zidine)!” Halifa Omer mu je odgovorio: “Zaštiti svoj grad sa pravednošću i očisti njegove puteve od nasilja!”

Kaže imam Ibn Tejmije: “Allah će sačuvati pravednu nevjerničku državu, a neće sačuvati nepravednu muslimansku državu!”

A šta je onda sa vladarima ummeta, koji se žele dograbiti vlasti po svaku cijenu, a kada do nje dođu, ni po koju cijenu je se ne žele odreći, dok im ne dođe Melek smrti?

Braćo i sestre, budimo iskreni Allahovi, subhanehu ve te’ala, robovi, natječimo se u dobru i čuvajmo se zuluma!

Molim Allaha, subhanehu ve te’ala, da nas učvrsti na putu islama, da pomogne našoj braći u: Palestini, Čečeniji, Avganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu, Libiji, Jemenu i na svakom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da nam oprosti grijehe i uvede nas u obećani džennet, u društvu sa poslanicima, iskrenim, šehidima i dobrim ljudima!

Sarajevo: 29. rebiu-l-evvel 1432. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”

04. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris

[Mustafa]

#29409

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ
EMANET VLASTI – PRETEŠKO BREME

Braćo i sestre, u islamu! Danas 06. rebiu-l-ahira 1432.H., 11. marta 2011. godine, hutbu sam nalovio sa Emanet vlasti – preteško breme.

I dalje se, braćo i sestre u Libiji vode žestoke borbe za slobodu libijskog naroda, koji je odlučan na putu svrgavanja višedecenijskog diktatora Muamera El-Gadafija, koji posljednje tri sedmice sije smrt i prolijeva krv vlastitog naroda, u želji da po svaku cijenu sačuva vlast. Demonstracije se nastavljaju i u Jemenu, a predsjednik Jemena, Ali Abdullah Salih, takođe ne odustaje od položaja. Naša obaveza u ovom trenutku je iskrena dova Allahu, subhanehu ve te’ala, da našoj braći u Libiji, Jemenu i na svakom drugom mjestu podari skoru pobjedu i istinsku slobodu!

Braćo i sestre, podsjećam sebe i vas na 113. ajet Sure Hud, u kojem Allah, dželle še’nuhu, zabranjuje pomaganje zalima:
وَلاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاء ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ
I ne držite stranu zulumćara (nasilnika), pa da vas vatra prži; vi nemate drugih zaštitnika osim Allaha, inače, nema vam pomoći!
Prema citiranom ajetu, vjernici ne smiju podržavati nasilnike, jer će za to biti kažnjeni u džehennemskoj vatri.
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas podučava, u hadisu koji bilježi imam Ebu Davud:
عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: أَفْضَلُ الْجِهَادِ كَلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ سُلْطَانٍ جَائِرٍ (أبو داود)
Prenosi Ebu Seid El-Hudri, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Najbolji džihad je riječ istine nasilnom vladaru!” (Ebu Davud)

Narod Libije i Jemena, a prije njih Tunisa i Egipta svojim diktatorima su kazali: “Ne više tiraniji i nasilju i ne poniženju i bijedi!” i na taj način postižu najveći stupanj džihada i inša-Allah posebne nagrade za to. Predsjednici Tunisa i Egipta su se odazvali pozivu svoga naroda za smjenu, dok predsjednici Libije i Jemena to odbijaju i odlučni su u upotrebi sile u cilju očuvanja svojih predsjedničkih položaja i na taj način još više srljaju u grijehu.

A kako se naš dobri selef odnosio prema vlasti, vidimo iz primjera halife Omera ibn Abdu-l-Aziza, koji se nakon preuzimanja hilafeta, popeo na minber i kazao: „O ljudi! Iskušan sam ovom stvari bez moga pitanja, moje želje za njom i bez dogovora s ostalim muslimanima. Ja odbacujem vašu prisegu datu meni, pa potražite nekoga boljeg za svog halifu!”
Prisutni povikaše u jedan glas: „Mi smo tebe izabrali, vođo vjernika i zadovoljni smo tobom, pa prihvati se vođstva s Allahovim blagoslovom!” Omer nastavi: „Onda, znajte da nema vjerovjesnika poslije vašeg Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, i da nema knjige nakon Knjige koja je njemu objavljena! Uistinu, ono što je Allah dozvolio, to ostaje dozvoljeno do Sudnjeg dana. Zaista, ja nisam sudija, već samo onaj koji sprovodi. Uistinu, ja nisam onaj koji uvodi novine, već sam onaj koji slijedi. Nikome se ne pokorava u griješenju prema Allahu, subhanehu ve te’ala. Doista, ja nisam najbolji od vas, već sam jedan od vas, s tim da mi je Allah odredio da nosim najveći teret. O ljudi! Ko se bude družio s nama, neka se druži radi pet stvari, a ako ne može radi njih, neka nam se onda ne primiče:
1) da nas upozna o potrebi onoga koji nije u stanju, da nas upozna sa svojom potrebom;
2) da nas svojim zalaganjem potpomogne u dobru;
3) da nas uputi na dobro kako bismo se poveli za njim;
4) da ne ogovara pred nama nikoga od muslimana i
5) da ne zalazi u stvari koje ga se ne tiču!

Oporučujem vam bogobojaznost, jer je bogobojaznost iza svake stvari, dok ničega nema iza bogobojaznosti. Radite za svoj Ahiret! Doista, ko bude radio za svoj Ahiret, Allah će ga sačuvati dunjaluka! Popravite svoju unutrašnjost, Allah će popraviti vašu spoljašnjost! Često se sjećajte smrti i dobro se pripremite za nju prije nego li vam dođe! Doista, smrt prekida sve slasti. Zaista, ovaj ummet nikada se nije razilazio oko svoga Gospodara, niti svoga Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, niti Knjige koja im je dostavljena, već su se razišli oko dinara i dirhema. Zaista neću dati nikome pravo koje ne zaslužuje, niti ću uskratiti nekome njegovo pravo, ako ga zaslužuje!”

Zatim je povisivši glas kako bi ga svi ljudi čuli, rekao:

„O ljudi! Ko se bude pokoravao Allahu i njemu je obavezno pokoravati se, dok onaj koji bude griješio prema Allahu, ni njemu se ne pokorava. Pokoravajte mi se sve dok se budem pokoravao Allahu, pa ukoliko budem nepokoran i vi se nemojte pokoravati meni! Ako oni koji su oko vas, iz naselja i gradova, budu se pokoravali meni kao što se i vi pokoravate, onda ću biti vaš vođa, ali ako prekinu prisegu i ja ću prestati biti vaš vođa.” Zatim je sišao s minbera.

Prenosi imam Bejheki, od ibn Abbasa, radijallahu anhu: “Jedan od vladar je odlučio da prođe kroz svoje carstvo prerušen, da ga ljudi ne prepoznaju, pa je došao kod čovjeka koji je imao krave i tu noć je vidio da je jedna krava dala mlijeka kao trideset krava, pa se začudio, tako da je odlučio da je kupi. Slijedeći dan je krava pasla sa ostalim kravama, ali je uveče dala pola od onoga što je dala prvi dan. Vladar pozva vlasnika i upita: “Obavijesti me zbog čega je tvoja krava dala danas duplo manje mlijeka! Zar ona i danas nije imala istu ispašu?” Ovaj reče: “Mislim da je vladar nanio zulum nekim građanima, pa je krava dala manje mlijeka, jer kada vladar učini nasilje ili ima namjeru učiniti nasilje, uskraćuje se bereket!” Vladar odluči da ne uzima kravu i da neće činiti nasilje. Krava drugi dan ode na pašu, nahrani se i dade mlijeka kao i prvi dan. Vladar izvuče pouku i reče: “Vladar kada učini nasilje ili ga odluči učiniti, uskraćuje se bereket! Nema sumnje, biću pravedan i truditi se da budem što bolji!”

Kada su kroz historiju pravedno postupali neki neislamski vladari, kakva bi bila tek obaveza muslimanskih vladara da to čine, a u tome imaju najljepše primjere u Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, pravednim halifama i drugim dobrim halifama poslije njih?!

Njihova pravda se nije odnosila samo na muslimane, već i na nemuslimane koji su bili pod njihovom vlašću i onima sa kojima su muslimani bili pod ugovorom o primirju. Žalosno je da danas neki vladari ne dozvoljavaju muslimanima da normalno žive, već ih protjeruju u neislamske zemlje ili muče u zatvorima u svoji zemljama i to samo zato što su mu’mini.

Bilježi Et-Tartuši u djelu “Siradžu-l-muluk”: “U Saidu, u Egiptu je bila palma, koja je svake godine nosila deset velikih grozdova hurmi, a u to vrijeme nije bilo niti jedne hurme koja je imala ni pola od toga. Vladar je prisvoji sebi, tako da te godine uopće nije ni rodila.”

Zato se pazi brate moj i sestro, bio vladar ili potčinjeni, od nasilja i uzurpiranja prava drugih i znaj da se na Sudnjem danu nećemo moći pomjeriti sa svoga mjesta dok ne izmirimo njihove hakove (prava), pa ako smo danas u prilici da nekome nenesemo zlo, sjetimo se Sudnjega dana, kada će sva moć i snaga pripadati samo Allahu, subhanehu ve te’ala i znajmo da je naveći zulum nakon širka neposlušnost roditeljima i uznemiravanje iskrenih Allahovih, dželle še’nuhu, robova!

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Muslim:
عَنْ أَبِي ثَعْلَبَةَ الْحَارِثِي رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “مَنِ اقْتَطَعَ حَقَّ امْرِىءٍ مُسْلِمٍ بِيَمِينِهِ، فَقَدْ أَوْجَبَ اللهُ لَهُ النَّارَ، وَحَرَّمَ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ” فَقَالَ رَجُلٌ: “وَإِنْ كَانَ شَيْـئًا يَسِيرًاً يَا رَسُولَ اللهِ؟” فَقَالَ: “وَإِنْ قَضِيبًاً مِنْ أَرَاكٍ” (مسلم)
Prenosi Ebu Sa’leba El-Harisi, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko uzurpira pravo muslimana, Allah mu je odredio vatru i zabranio džennet!” Reče čovjek: “Ako je nešto neznatno, Allahov Poslaniče?” Reče: “Makar bila grančica eraka (misvaka)!” (Muslim)

Braćo i sestre, ne žudimo za vlašću i položajima, jer su oni odgovornost prije privilegije, ukazujmo na islamski način odgovornima na njihove obaveze i propuste, u cilju njihova popravljanja, ispunjavajmo sve preuzete obaveze, natječimo se u dobru i pripremajmo se za Dan polaganja računa, kada će se gledati samo dobra djela!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da pomogne na[u bra’u u: Palestini, Čečeniji, Avganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu, Libiji, Jemenu i na svakom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nam da vladare koji će biti svjesni svoje odgovornosti i koji će se Njega bojati i razmišljati o Kijametu i onome što dolazi poslije njega, da nas učini od onih koji izvršavaju preuzete obaveze, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi! Amin!
Sarajevo: 06. rebiu-l-ahir 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
11. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#29413

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ
EMANET VLASTI – PRETEŠKO BREME

Braćo i sestre, u islamu! Danas 06. rebiu-l-ahira 1432.H., 11. marta 2011. godine, hutbu sam nalovio sa Emanet vlasti – preteško breme.

I dalje se, braćo i sestre u Libiji vode žestoke borbe za slobodu libijskog naroda, koji je odlučan na putu svrgavanja višedecenijskog diktatora Muamera El-Gadafija, koji posljednje tri sedmice sije smrt i prolijeva krv vlastitog naroda, u želji da po svaku cijenu sačuva vlast. Demonstracije se nastavljaju i u Jemenu, a predsjednik Jemena, Ali Abdullah Salih, takođe ne odustaje od položaja. Naša obaveza u ovom trenutku je iskrena dova Allahu, subhanehu ve te’ala, da našoj braći u Libiji, Jemenu i na svakom drugom mjestu podari skoru pobjedu i istinsku slobodu!

Braćo i sestre, podsjećam sebe i vas na 113. ajet Sure Hud, u kojem Allah, dželle še’nuhu, zabranjuje pomaganje zalima:
وَلاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاء ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ
I ne držite stranu zulumćara (nasilnika), pa da vas vatra prži; vi nemate drugih zaštitnika osim Allaha, inače, nema vam pomoći!
Prema citiranom ajetu, vjernici ne smiju podržavati nasilnike, jer će za to biti kažnjeni u džehennemskoj vatri.
Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nas podučava, u hadisu koji bilježi imam Ebu Davud:
عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: أَفْضَلُ الْجِهَادِ كَلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ سُلْطَانٍ جَائِرٍ (أبو داود)
Prenosi Ebu Seid El-Hudri, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Najbolji džihad je riječ istine nasilnom vladaru!” (Ebu Davud)

Narod Libije i Jemena, a prije njih Tunisa i Egipta svojim diktatorima su kazali: “Ne više tiraniji i nasilju i ne poniženju i bijedi!” i na taj način postižu najveći stupanj džihada i inša-Allah posebne nagrade za to. Predsjednici Tunisa i Egipta su se odazvali pozivu svoga naroda za smjenu, dok predsjednici Libije i Jemena to odbijaju i odlučni su u upotrebi sile u cilju očuvanja svojih predsjedničkih položaja i na taj način još više srljaju u grijehu.

A kako se naš dobri selef odnosio prema vlasti, vidimo iz primjera halife Omera ibn Abdu-l-Aziza, koji se nakon preuzimanja hilafeta, popeo na minber i kazao: „O ljudi! Iskušan sam ovom stvari bez moga pitanja, moje želje za njom i bez dogovora s ostalim muslimanima. Ja odbacujem vašu prisegu datu meni, pa potražite nekoga boljeg za svog halifu!”
Prisutni povikaše u jedan glas: „Mi smo tebe izabrali, vođo vjernika i zadovoljni smo tobom, pa prihvati se vođstva s Allahovim blagoslovom!” Omer nastavi: „Onda, znajte da nema vjerovjesnika poslije vašeg Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, i da nema knjige nakon Knjige koja je njemu objavljena! Uistinu, ono što je Allah dozvolio, to ostaje dozvoljeno do Sudnjeg dana. Zaista, ja nisam sudija, već samo onaj koji sprovodi. Uistinu, ja nisam onaj koji uvodi novine, već sam onaj koji slijedi. Nikome se ne pokorava u griješenju prema Allahu, subhanehu ve te’ala. Doista, ja nisam najbolji od vas, već sam jedan od vas, s tim da mi je Allah odredio da nosim najveći teret. O ljudi! Ko se bude družio s nama, neka se druži radi pet stvari, a ako ne može radi njih, neka nam se onda ne primiče:
1) da nas upozna o potrebi onoga koji nije u stanju, da nas upozna sa svojom potrebom;
2) da nas svojim zalaganjem potpomogne u dobru;
3) da nas uputi na dobro kako bismo se poveli za njim;
4) da ne ogovara pred nama nikoga od muslimana i
5) da ne zalazi u stvari koje ga se ne tiču!

Oporučujem vam bogobojaznost, jer je bogobojaznost iza svake stvari, dok ničega nema iza bogobojaznosti. Radite za svoj Ahiret! Doista, ko bude radio za svoj Ahiret, Allah će ga sačuvati dunjaluka! Popravite svoju unutrašnjost, Allah će popraviti vašu spoljašnjost! Često se sjećajte smrti i dobro se pripremite za nju prije nego li vam dođe! Doista, smrt prekida sve slasti. Zaista, ovaj ummet nikada se nije razilazio oko svoga Gospodara, niti svoga Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, niti Knjige koja im je dostavljena, već su se razišli oko dinara i dirhema. Zaista neću dati nikome pravo koje ne zaslužuje, niti ću uskratiti nekome njegovo pravo, ako ga zaslužuje!”

Zatim je povisivši glas kako bi ga svi ljudi čuli, rekao:

„O ljudi! Ko se bude pokoravao Allahu i njemu je obavezno pokoravati se, dok onaj koji bude griješio prema Allahu, ni njemu se ne pokorava. Pokoravajte mi se sve dok se budem pokoravao Allahu, pa ukoliko budem nepokoran i vi se nemojte pokoravati meni! Ako oni koji su oko vas, iz naselja i gradova, budu se pokoravali meni kao što se i vi pokoravate, onda ću biti vaš vođa, ali ako prekinu prisegu i ja ću prestati biti vaš vođa.” Zatim je sišao s minbera.

Prenosi imam Bejheki, od ibn Abbasa, radijallahu anhu: “Jedan od vladar je odlučio da prođe kroz svoje carstvo prerušen, da ga ljudi ne prepoznaju, pa je došao kod čovjeka koji je imao krave i tu noć je vidio da je jedna krava dala mlijeka kao trideset krava, pa se začudio, tako da je odlučio da je kupi. Slijedeći dan je krava pasla sa ostalim kravama, ali je uveče dala pola od onoga što je dala prvi dan. Vladar pozva vlasnika i upita: “Obavijesti me zbog čega je tvoja krava dala danas duplo manje mlijeka! Zar ona i danas nije imala istu ispašu?” Ovaj reče: “Mislim da je vladar nanio zulum nekim građanima, pa je krava dala manje mlijeka, jer kada vladar učini nasilje ili ima namjeru učiniti nasilje, uskraćuje se bereket!” Vladar odluči da ne uzima kravu i da neće činiti nasilje. Krava drugi dan ode na pašu, nahrani se i dade mlijeka kao i prvi dan. Vladar izvuče pouku i reče: “Vladar kada učini nasilje ili ga odluči učiniti, uskraćuje se bereket! Nema sumnje, biću pravedan i truditi se da budem što bolji!”

Kada su kroz historiju pravedno postupali neki neislamski vladari, kakva bi bila tek obaveza muslimanskih vladara da to čine, a u tome imaju najljepše primjere u Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, pravednim halifama i drugim dobrim halifama poslije njih?!

Njihova pravda se nije odnosila samo na muslimane, već i na nemuslimane koji su bili pod njihovom vlašću i onima sa kojima su muslimani bili pod ugovorom o primirju. Žalosno je da danas neki vladari ne dozvoljavaju muslimanima da normalno žive, već ih protjeruju u neislamske zemlje ili muče u zatvorima u svoji zemljama i to samo zato što su mu’mini.

Bilježi Et-Tartuši u djelu “Siradžu-l-muluk”: “U Saidu, u Egiptu je bila palma, koja je svake godine nosila deset velikih grozdova hurmi, a u to vrijeme nije bilo niti jedne hurme koja je imala ni pola od toga. Vladar je prisvoji sebi, tako da te godine uopće nije ni rodila.”

Zato se pazi brate moj i sestro, bio vladar ili potčinjeni, od nasilja i uzurpiranja prava drugih i znaj da se na Sudnjem danu nećemo moći pomjeriti sa svoga mjesta dok ne izmirimo njihove hakove (prava), pa ako smo danas u prilici da nekome nenesemo zlo, sjetimo se Sudnjega dana, kada će sva moć i snaga pripadati samo Allahu, subhanehu ve te’ala i znajmo da je naveći zulum nakon širka neposlušnost roditeljima i uznemiravanje iskrenih Allahovih, dželle še’nuhu, robova!

Kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu koji bilježi imam Muslim:
عَنْ أَبِي ثَعْلَبَةَ الْحَارِثِي رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ قَالَ: “مَنِ اقْتَطَعَ حَقَّ امْرِىءٍ مُسْلِمٍ بِيَمِينِهِ، فَقَدْ أَوْجَبَ اللهُ لَهُ النَّارَ، وَحَرَّمَ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ” فَقَالَ رَجُلٌ: “وَإِنْ كَانَ شَيْـئًا يَسِيرًاً يَا رَسُولَ اللهِ؟” فَقَالَ: “وَإِنْ قَضِيبًاً مِنْ أَرَاكٍ” (مسلم)
Prenosi Ebu Sa’leba El-Harisi, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko uzurpira pravo muslimana, Allah mu je odredio vatru i zabranio džennet!” Reče čovjek: “Ako je nešto neznatno, Allahov Poslaniče?” Reče: “Makar bila grančica eraka (misvaka)!” (Muslim)

Braćo i sestre, ne žudimo za vlašću i položajima, jer su oni odgovornost prije privilegije, ukazujmo na islamski način odgovornima na njihove obaveze i propuste, u cilju njihova popravljanja, ispunjavajmo sve preuzete obaveze, natječimo se u dobru i pripremajmo se za Dan polaganja računa, kada će se gledati samo dobra djela!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da pomogne na[u bra’u u: Palestini, Čečeniji, Avganistanu, Iraku, Sudanu, Tunisu, Egiptu, Libiji, Jemenu i na svakom mjestu gdje su ugrožena prava muslimana, da nam da vladare koji će biti svjesni svoje odgovornosti i koji će se Njega bojati i razmišljati o Kijametu i onome što dolazi poslije njega, da nas učini od onih koji izvršavaju preuzete obaveze, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi! Amin!
Sarajevo: 06. rebiu-l-ahir 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
11. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#29621

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ

BITKA NA HUNEJNU

Braćo i sestre u islamu! Danas 13. rebiu-l-ahira 1432.H., 18. marta 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Bitka na Hunejnu, a ona je jedno od najtežih iskušenja i lekcija ummetu, u historiji islama.

Poslije oslobođenja Meke, Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, ostaje u Meki 18 dana, tj. do 6. ševvala 8. godine po Hidžri, da uredi vjerske i društvene prilike u gradu. Trebalo je one koji su prihvatili islam uputiti u glavne propise islama, razmrsiti i riješiti teška pitanja krvne osvete, odlučiti o na smrt osuđenim krivcima, nekadašnje plemenske razmirice izgladiti i posvađana plemena izmiriti, grad i okolinu očistiti od kipova i uspostaviti novu upravu, administraciju i organizaciju grada. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je tada kazao: “Krvna osveta mora jednom zauvijek da prestane, jer ko vjeruje u Allaha i Sudnji dan, ne smije iz osvete ubijati ljude, ni uništavati njihova dobra! Meka treba da bude što je oduvijek bila: za svakog časnog čovjeka i da bude sveta!”

Svi krvnici koji su se iskreno pokajali i islam primili, pomilovani su, a među njima i Vahši, koji je na Uhudu iz zasjede ubio Muhammedovog, sallallahu alejhi ve sellem, amidžu Hamzu ibn Abdu-l-Muttaliba, kao I Hinda, koja je Hamzino mubarek tijelo kidala i zubima grizla džigericu. Svi predislamski obredi, izuzev časti čuvanja Ka’be i napajanja sa vrela Zemzem, stavljeni su van snage.

Dva najveća i najodvažnija arapska plemena Benu Hevazin i Benu Sekif nisu htjela ni da čuju o Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, i islamu i smatrali su da su Kurejšije kukavički izdali časni grad. Zato su odlučili da sa svojim mnogobrojnim savezničkim plemenima, razbacanim po Nedždu, a među njima i pleme Benu Sa’d, pleme Halime Es-S’adije, dojilje Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, druge njegove majke, navale na Meku i iz tog časnog grada protjeraju, kako su oni govorili, “čarobnjaka koji ruši vjeru predaka”. Početkom mjeseca ševvala krenula je prema Meki silna beduinska vojska pod komandom Malika ibn Avfa. Starci, žene i djeca pratili su beduine, goneći sa sobom svo svoje blago. Govorio je Malik na polasku vojsci: “Ako nas pobijedi Muhammed, sve naše žene, djeca i starci, biće roblje njegovo, a naše blago plijen muslimana!” Bila je to odluka vođenja totalnog rata, na sve ili ništa.

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je saznao za njihove namjere i odluči da im krene u susret prije nego oni dođu do Meke i povrijede njenu svetost. Dvanaest hiljada muslimana je krenulo u susret neprijatelju; 10 000 ashaba koji su sa Poslanikom, sallallahu alejhi ve sellem, oslobodili Meku i 2000 stanovnika Meke, koji su nakon oslobođenja Meke prihvatili islam. Muslimani su se zanijeli svojim brojem, tako da su polazeći iz Meke, govorili: “Mi smo snaga koju niko od ljudi ne može pobijediti!” Ovim riječima iskazivano je prvenstveno pouzdanje u broj boraca i fizičku spremnost, a zanemaren je takvaluk (bogobojaznost). Brojnost i samopouzdanje im nisu ništa pomogli, jer snaga nije u broju, fizičkoj spremnosti i oružju, već u moralnom duhu vojske i u imanu sa kojim se bore na Allahovom, dželle še’nuhu, putu.

Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 25. i 26. ajetu Sure Et-Tevbe, govoreći o bici na Hunejnu:
لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٍ وَيَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنكُمْ شَيْئًا وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُم مُّدْبِرِينَ (25) ثُمَّ أَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَنزَلَ جُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِينَ كَفَرُواْ وَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ(26)
Allah vas je na mnogim mjestima borbe pomagao, a i onoga dana na Hunejnu kad vas je mnoštvo vaše zanijelo, ali vam ono ni od kakve koristi nije bilo, nego vam je Zemlja, koliko god da je bila prostrana, tijesna postala, pa ste se u bijeg dali.(25) Zatim je Allah na Poslanika Svoga i na vjernike milost Svoju spustio i vojske koje vi niste vidjeli poslao i one koji nisu vjerovali na muke stavio; i to je bila kazna za nevjernike.(26)

Na oko petnaest kilometara od Meke, u pravcu Taifa, u tijesnoj dolini Hunejn, mušrici su muslimanima napravili zasjedu, iz koje su ih dočekali strijelama kojima su gađali konje, koji su poklekli, a potom su na muslimane navalili sa svih strana. Među ashabima je zavladala panika i razbježali su se.

Ebu Sufjan, musliman čiji se iman još nije učvrstio, gledajući uspaničene muslimane, ironično uskliknu: “Kako junački bježe!? Mora da se skoro neće zaustaviti!?” A Kiledet, drugi mekanski prvak je dodao: “Danas je kraj Muhammedovim čarolijama!”

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, koji nikad nije gubio prisebnost i koji je uvijek više volio, a i ashabima preopručivao časnu smrt, a odvraćao od kukavičkog i sramotnog poraza, stao je na najizloženije mjesto i sa nekoliko ashaba; u predaji Ibn Ishaka 9 ashaba, u predaji imama Nevevija 12 ashaba, a u predaji Ibn Mes’uda, radijallahu anhu, 80 ashaba, junački se odupro neprijatelju.

Braćo i sestre, na Hunejnu se nisu razbježali muslimani koje smo mi podučavali islamu, oni za koje kažemo da su muslimani, samo zato što plaćaju članarinu IZ-e i dođu ili ne dođu na bajrame i džumu, nisu to bili oni koji se hvale da su im preci bili ulema, hadžije i pobožnjaci, dok oni tvrde da je islam u srcu i da od njih nema boljih i iskrenijih muslimana, nisu to bili oni koji svoj islam pokazuju zlatnim lančićima sa mjesecom i zvijezdom ili tetovažom istih, nisu to bili ni oni što piju pive iz zelenih flaša, već ashabi, koje je podučavao Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, među kojima je bilo 10 000 ashaba, oslobodioca Meke i opet se većina razbježala!

Pa zašto smo se i mi čudili bježanju i kukavičluku nekih Bošnjaka, zašto se čudimo političarima, beskičmenjacima i poltronima, koji su spremni prodati sve za neznatnu dunjalučku korist i samo jedan mandat, za nekoliko paušala ili za mito od nekoliko hiljada maraka, skupocjeno odijelo, sat ili čak samo jednu obimnu večeru, zašto se čudimo onima koji su zaboravili 200 000 šehida Bosne i Hercegovine, koji su zaboravili tri puta više ranjenih i izmasakriranih Bošnjaka, koji su zaboravili cijelu armiju jetima, majki, očeva i supruga šehida, koji su zaboravili da neki neprijatelji Bosne i Hercegovine rade u državnim, entitetskim, kantonalnim i općinskim organima, dok borci za nju nemaju posla ili se protjeruju, kao što je slučaj sa arapskim dobrovoljcima?…

Kada se na Hunejnu razbježala većina ashaba Allah, subhanehu ve te’ala, šalje vojsku meleka, vojsku koja se ne plaši smrti i On, dželle dželaluhu, ulijeva sigurnost u srca pokolebanih ashaba, koji se postiđeni vraćaju na bojno polje. Muhammed, sallallahu aljehi ve sellem, povika: “Muhadžiri, ensarije, ovamo, ovamo svi koji su u El-Merraru položili zakletvu vjernosti. Ovamo muslimani, Allah je s nama, ja sam Njegov Poslanik, Muhammed, sin Abdullahov!”

Njegov se glas u toj silnoj gužvi i buci nije čuo, a tek kada je njegov amidža Abbas ibn Abdu-l-Muttalib, radijallahu anhu, svojim prodornim glasom ponovio njegove riječi, situacija se izmijenila. Sa svih strana pojurili su ashabi prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, dovikujući: “Evo nas, mi ćemo krvlju oprati sramotu našeg straha!”

I tek tada je počela bitka strašna i krvava i ona se veoma brzo završila porazom mušrika, tako da mnogi muslimani koji su se bili udaljili sa bojnog polja, nisu u borbu ni prispjeli.

Plijen je bio velik i bogat. Sve žene, djeca, starci i blago beduina palo je u ruke muslimana. Među zarobljenicima se nalazila i Hajma, kćerka Halimina, iz plemena Benu Sad, Muhammedova, sallallahu alejhi ve sellem, sestra po mlijeku, koju je on odmah prepoznato jer ga je u naramku nosila i tetošila. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je odmah oslobodio Hajmu i ponudio joj da s njim ode u Medinu ili da se vrati svome plemenu u pustinju. Hajma se odlučila na povratak u pustinju svome plemenu. Uz bogate poklone Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, se teška srca rastao od svoje sestre Hajme.

Oni koji su tek primili islam od Kurejšija osjetili su Allahovu, subhanehu ve te’ala, podršku muslimanima i oni su svoje mišljenje promijenili. Iman je ušao u njihova srca i uljepšali su svoj islam. U samom početku oni su se borili samo zbog plijena i bilo im je svejedno da li muslimani pobijedili ili izgubili. Njihov broj je bio mali, ali su oni bili povod napuštanju bojnog polja, jer nisu bili jaki u svom vjerovanju. Zbog toga nije ispravno da u muslimanske redove uđe mali broj onih koji ne vjeruju u Allaha, dželle še’nuhu, i zbog toga se u islamskoj državi Ehlu-kitabije ne bore u muslimanskim redovima, već plaćaju džizju naspram zaštite koju im muslimani osiguravaju.

Mušrici su se razbježali, a jedan broj ih je pobjegao za Taif, među kojima je bio i Malik b. Avf En-Nesari, poglavar plemena. Ostali su se nastanili u Nahli, a jedan dio u dolini zvanoj Evtas.

Resulullah, sallallahu ‘alejhi wesellem, je poslao izvidnicu sa Ebu-Amirom El-Eš’arijem da se suprotstavi onima koji su u Evtasu. Tu je neprijatelj uništen, a komandant Ebu-Amir je postigao šehadet, nakon čega komandu preuzima njegov bratić Ebu-Musa El-Eš’ari.

Bitka na Hunejnu predstavlja lekciju iz akide koja je poput one koja je bila na Bedru i ona je dopunjuje. Bitka na Bedru je pokazala da malom broju ne može naštetiti veliki broj neprijatelja, ukoliko su borci strpljivi i bogobojazni, dok bitka na Hunejnu potvrđuje da muslimanima ne koristi njihovo mnoštvo ukoliko oni nisu strpljivi i bogobojazni.
Braćo i sestre budimo iskreni u našem vjerovanju i neka svaka naša bitka bude Bedr, a nikako Uhud i Hunejn!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da od ummeta otkloni sve nedaće i oslobodi ih nasilnih vladara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
Sarajevo: 13. rebiu-l-ahir 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
18. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#29636

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ

BITKA NA HUNEJNU

Braćo i sestre u islamu! Danas 13. rebiu-l-ahira 1432.H., 18. marta 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Bitka na Hunejnu, a ona je jedno od najtežih iskušenja i lekcija ummetu, u historiji islama.

Poslije oslobođenja Meke, Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, ostaje u Meki 18 dana, tj. do 6. ševvala 8. godine po Hidžri, da uredi vjerske i društvene prilike u gradu. Trebalo je one koji su prihvatili islam uputiti u glavne propise islama, razmrsiti i riješiti teška pitanja krvne osvete, odlučiti o na smrt osuđenim krivcima, nekadašnje plemenske razmirice izgladiti i posvađana plemena izmiriti, grad i okolinu očistiti od kipova i uspostaviti novu upravu, administraciju i organizaciju grada. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je tada kazao: “Krvna osveta mora jednom zauvijek da prestane, jer ko vjeruje u Allaha i Sudnji dan, ne smije iz osvete ubijati ljude, ni uništavati njihova dobra! Meka treba da bude što je oduvijek bila: za svakog časnog čovjeka i da bude sveta!”

Svi krvnici koji su se iskreno pokajali i islam primili, pomilovani su, a među njima i Vahši, koji je na Uhudu iz zasjede ubio Muhammedovog, sallallahu alejhi ve sellem, amidžu Hamzu ibn Abdu-l-Muttaliba, kao I Hinda, koja je Hamzino mubarek tijelo kidala i zubima grizla džigericu. Svi predislamski obredi, izuzev časti čuvanja Ka’be i napajanja sa vrela Zemzem, stavljeni su van snage.

Dva najveća i najodvažnija arapska plemena Benu Hevazin i Benu Sekif nisu htjela ni da čuju o Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, i islamu i smatrali su da su Kurejšije kukavički izdali časni grad. Zato su odlučili da sa svojim mnogobrojnim savezničkim plemenima, razbacanim po Nedždu, a među njima i pleme Benu Sa’d, pleme Halime Es-S’adije, dojilje Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, druge njegove majke, navale na Meku i iz tog časnog grada protjeraju, kako su oni govorili, “čarobnjaka koji ruši vjeru predaka”. Početkom mjeseca ševvala krenula je prema Meki silna beduinska vojska pod komandom Malika ibn Avfa. Starci, žene i djeca pratili su beduine, goneći sa sobom svo svoje blago. Govorio je Malik na polasku vojsci: “Ako nas pobijedi Muhammed, sve naše žene, djeca i starci, biće roblje njegovo, a naše blago plijen muslimana!” Bila je to odluka vođenja totalnog rata, na sve ili ništa.

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je saznao za njihove namjere i odluči da im krene u susret prije nego oni dođu do Meke i povrijede njenu svetost. Dvanaest hiljada muslimana je krenulo u susret neprijatelju; 10 000 ashaba koji su sa Poslanikom, sallallahu alejhi ve sellem, oslobodili Meku i 2000 stanovnika Meke, koji su nakon oslobođenja Meke prihvatili islam. Muslimani su se zanijeli svojim brojem, tako da su polazeći iz Meke, govorili: “Mi smo snaga koju niko od ljudi ne može pobijediti!” Ovim riječima iskazivano je prvenstveno pouzdanje u broj boraca i fizičku spremnost, a zanemaren je takvaluk (bogobojaznost). Brojnost i samopouzdanje im nisu ništa pomogli, jer snaga nije u broju, fizičkoj spremnosti i oružju, već u moralnom duhu vojske i u imanu sa kojim se bore na Allahovom, dželle še’nuhu, putu.

Kaže Allah, subhanehu ve te’ala, u 25. i 26. ajetu Sure Et-Tevbe, govoreći o bici na Hunejnu:
لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٍ وَيَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنكُمْ شَيْئًا وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُم مُّدْبِرِينَ (25) ثُمَّ أَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَنزَلَ جُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِينَ كَفَرُواْ وَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ(26)
Allah vas je na mnogim mjestima borbe pomagao, a i onoga dana na Hunejnu kad vas je mnoštvo vaše zanijelo, ali vam ono ni od kakve koristi nije bilo, nego vam je Zemlja, koliko god da je bila prostrana, tijesna postala, pa ste se u bijeg dali.(25) Zatim je Allah na Poslanika Svoga i na vjernike milost Svoju spustio i vojske koje vi niste vidjeli poslao i one koji nisu vjerovali na muke stavio; i to je bila kazna za nevjernike.(26)

Na oko petnaest kilometara od Meke, u pravcu Taifa, u tijesnoj dolini Hunejn, mušrici su muslimanima napravili zasjedu, iz koje su ih dočekali strijelama kojima su gađali konje, koji su poklekli, a potom su na muslimane navalili sa svih strana. Među ashabima je zavladala panika i razbježali su se.

Ebu Sufjan, musliman čiji se iman još nije učvrstio, gledajući uspaničene muslimane, ironično uskliknu: “Kako junački bježe!? Mora da se skoro neće zaustaviti!?” A Kiledet, drugi mekanski prvak je dodao: “Danas je kraj Muhammedovim čarolijama!”

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, koji nikad nije gubio prisebnost i koji je uvijek više volio, a i ashabima preopručivao časnu smrt, a odvraćao od kukavičkog i sramotnog poraza, stao je na najizloženije mjesto i sa nekoliko ashaba; u predaji Ibn Ishaka 9 ashaba, u predaji imama Nevevija 12 ashaba, a u predaji Ibn Mes’uda, radijallahu anhu, 80 ashaba, junački se odupro neprijatelju.

Braćo i sestre, na Hunejnu se nisu razbježali muslimani koje smo mi podučavali islamu, oni za koje kažemo da su muslimani, samo zato što plaćaju članarinu IZ-e i dođu ili ne dođu na bajrame i džumu, nisu to bili oni koji se hvale da su im preci bili ulema, hadžije i pobožnjaci, dok oni tvrde da je islam u srcu i da od njih nema boljih i iskrenijih muslimana, nisu to bili oni koji svoj islam pokazuju zlatnim lančićima sa mjesecom i zvijezdom ili tetovažom istih, nisu to bili ni oni što piju pive iz zelenih flaša, već ashabi, koje je podučavao Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, među kojima je bilo 10 000 ashaba, oslobodioca Meke i opet se većina razbježala!

Pa zašto smo se i mi čudili bježanju i kukavičluku nekih Bošnjaka, zašto se čudimo političarima, beskičmenjacima i poltronima, koji su spremni prodati sve za neznatnu dunjalučku korist i samo jedan mandat, za nekoliko paušala ili za mito od nekoliko hiljada maraka, skupocjeno odijelo, sat ili čak samo jednu obimnu večeru, zašto se čudimo onima koji su zaboravili 200 000 šehida Bosne i Hercegovine, koji su zaboravili tri puta više ranjenih i izmasakriranih Bošnjaka, koji su zaboravili cijelu armiju jetima, majki, očeva i supruga šehida, koji su zaboravili da neki neprijatelji Bosne i Hercegovine rade u državnim, entitetskim, kantonalnim i općinskim organima, dok borci za nju nemaju posla ili se protjeruju, kao što je slučaj sa arapskim dobrovoljcima?…

Kada se na Hunejnu razbježala većina ashaba Allah, subhanehu ve te’ala, šalje vojsku meleka, vojsku koja se ne plaši smrti i On, dželle dželaluhu, ulijeva sigurnost u srca pokolebanih ashaba, koji se postiđeni vraćaju na bojno polje. Muhammed, sallallahu aljehi ve sellem, povika: “Muhadžiri, ensarije, ovamo, ovamo svi koji su u El-Merraru položili zakletvu vjernosti. Ovamo muslimani, Allah je s nama, ja sam Njegov Poslanik, Muhammed, sin Abdullahov!”

Njegov se glas u toj silnoj gužvi i buci nije čuo, a tek kada je njegov amidža Abbas ibn Abdu-l-Muttalib, radijallahu anhu, svojim prodornim glasom ponovio njegove riječi, situacija se izmijenila. Sa svih strana pojurili su ashabi prema Muhammedu, sallallahu alejhi ve sellem, dovikujući: “Evo nas, mi ćemo krvlju oprati sramotu našeg straha!”

I tek tada je počela bitka strašna i krvava i ona se veoma brzo završila porazom mušrika, tako da mnogi muslimani koji su se bili udaljili sa bojnog polja, nisu u borbu ni prispjeli.

Plijen je bio velik i bogat. Sve žene, djeca, starci i blago beduina palo je u ruke muslimana. Među zarobljenicima se nalazila i Hajma, kćerka Halimina, iz plemena Benu Sad, Muhammedova, sallallahu alejhi ve sellem, sestra po mlijeku, koju je on odmah prepoznato jer ga je u naramku nosila i tetošila. Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, je odmah oslobodio Hajmu i ponudio joj da s njim ode u Medinu ili da se vrati svome plemenu u pustinju. Hajma se odlučila na povratak u pustinju svome plemenu. Uz bogate poklone Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, se teška srca rastao od svoje sestre Hajme.

Oni koji su tek primili islam od Kurejšija osjetili su Allahovu, subhanehu ve te’ala, podršku muslimanima i oni su svoje mišljenje promijenili. Iman je ušao u njihova srca i uljepšali su svoj islam. U samom početku oni su se borili samo zbog plijena i bilo im je svejedno da li muslimani pobijedili ili izgubili. Njihov broj je bio mali, ali su oni bili povod napuštanju bojnog polja, jer nisu bili jaki u svom vjerovanju. Zbog toga nije ispravno da u muslimanske redove uđe mali broj onih koji ne vjeruju u Allaha, dželle še’nuhu, i zbog toga se u islamskoj državi Ehlu-kitabije ne bore u muslimanskim redovima, već plaćaju džizju naspram zaštite koju im muslimani osiguravaju.

Mušrici su se razbježali, a jedan broj ih je pobjegao za Taif, među kojima je bio i Malik b. Avf En-Nesari, poglavar plemena. Ostali su se nastanili u Nahli, a jedan dio u dolini zvanoj Evtas.

Resulullah, sallallahu ‘alejhi wesellem, je poslao izvidnicu sa Ebu-Amirom El-Eš’arijem da se suprotstavi onima koji su u Evtasu. Tu je neprijatelj uništen, a komandant Ebu-Amir je postigao šehadet, nakon čega komandu preuzima njegov bratić Ebu-Musa El-Eš’ari.

Bitka na Hunejnu predstavlja lekciju iz akide koja je poput one koja je bila na Bedru i ona je dopunjuje. Bitka na Bedru je pokazala da malom broju ne može naštetiti veliki broj neprijatelja, ukoliko su borci strpljivi i bogobojazni, dok bitka na Hunejnu potvrđuje da muslimanima ne koristi njihovo mnoštvo ukoliko oni nisu strpljivi i bogobojazni.
Braćo i sestre budimo iskreni u našem vjerovanju i neka svaka naša bitka bude Bedr, a nikako Uhud i Hunejn!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da od ummeta otkloni sve nedaće i oslobodi ih nasilnih vladara, da nas sačuva iskušenja koja ne možemo podnijeti, da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i u Džennetu nas počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
Sarajevo: 13. rebiu-l-ahir 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
18. mart 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#30049

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ
DESET GENOCIDA NAD MUSLIMANIMA BALKANA

Braćo i sestre u islamu! Danas, 05. džumade-l-ula 1432. god po H., 08. aprila 2011. godine, hutbu sam naslovio sa Deset genocida nad muslimanima Balkana. Pomenuta tema mi se uklapa između dvije hutbe, koje govore o devetnaest godina od početka oružane agresije i genocida u Republici Bosni i Hercegovini i Danu Armije Republike Bosne i Hercegovine, a veoma je važna, da nas podsjeti na teško stradanje muslimana Balkana, a posebno Bošnjaka.
Braćo i sestre, podsjećam sebe i vas na dio 217. ajeta Sure El-Bekare:
…وَلاَ يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىَ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ…
…Oni će se neprestano boriti protiv vas, dok vas ne odvrate od vjere vaše, ako budu mogli…

Pa izvucimo braćo i sestre, pouke iz ovog Kur’anskog ajeta, kako nam se genocidi ne bi ponavljali!
Braćo i sestre, kada historičari sa naučnog aspekta govore i pišu o stradanju muslimana Balkana, svi navode deset genocida, koje trebamo i moramo zapamtiti, kako nam se nikada više inša-Allah ne bi desilo nešto slično.

Prvi genocid nad balkanskim muslimanima izvršen je u periodu 1683.-1699. godina i to je prva prava velika kolektivna tragedija muslimana Balkana, koja se događa tokom i poslije velikog Bečkog rata između Turskog carstva i Austrije. Pošto su Turci u tom ratu izgubili teritorije i vlast u Mađarskoj, Slavoniji, Lici, Krbavi, Dalmaciji i Boki Kotorskoj, svi muslimani koji se iz ovih zemalja i krajeva nisu uspjeli pravovremeno povući u Bosnu i druge krajeve južno od Save i Dunava, bili su vrlo brzo kao muslimani Španije prije dva stoljeća, pobijeni, protjerani, asimilirani i prevedeni u katoličku vjeru. Organizator ovog genocida bila je Katolička crkva. Svi pomenuti krajevi bili su puni spomenika islamske civilizacije: džamija, bezistana, hanova, biblioteka, karavan saraja, tekija, turbeta i medresa i svi su porušeni i uništeni. Važno je napomenuti da za 160 godina vladavine muslimana u ovim krajevima nije porušena niti jedna crkva i katedrala, a kršćani katolici uživali su sva ljudska, vjerska, kulturna i imovinska prava. Umjesto zahvalnosti i tolerancije prema muslimanima, kršćani tih krajeva u ime njihove religije primjenjuju staro pagansko-faraonsko pravilo: Čija država, njegova je u njoj i religija, kao da su oni stvoritelji Zemlje, a ne Allah, subhanehu ve te’ala. Za prvi genocid nad muslimanima najbitnije je reći da su ratovali Turska i Austrija, a da su žrtve bili balkanski muslimani.

Drugi genocid nad muslimanima Balkana izvršen je na prijelazu iz XVII u XVIII vijek, tačnije 1711. godine uoči Badnje večeri. Te noći izvršena je takozvana “istraga poturica”, kada je 1 000 muslimana bilo pobijeno, a jedan mali dio izbjegao je u Nikšić, u selo Tudemile, kod Bara. Organizator ovog genocida koji se dogodio na prostoru stare Crne Gore bila je Crkva, ali ne katolička, već pravoslavna. Svi ti motivi opjevani su u Njegoševom “Gorskom vijencu”.

Treći genocid nad muslimanima Balkana izvršen je na prostoru Srbije, u periodu 1804.-1820. godina, kao posljedica I i II Srpskog ustanka. Ključnu ulogu u trećem genocidu nad muslimanima odigrali su: Pravoslavna crkva, srpski istoričari, političari i pjesnici, poput Njegoša. Karađorđevi ustanici 1804. godine napali su Bošnjake Sjenice i ubili oko 5 000 muslimana – masakrirali djecu, starce i žene.

Četvrti genocid nad muslimanima Balkana izvršen je u periodu 1830.-1867. godina, kao posljedica Hatti-Šerifa, iz 1830. godine, kojim je Srbija stekla status vazalne autonomije unutar Osmanskog carstva, ali i mogućnost da iseli i protjera muslimane – Bošnjake iz Užica, Cacka, Šapca, Sokola i Beograda. Sve pomenute muslimane – Bošnjake Porta naseljava u Bosnu, a najviše u Bosanski Šamac i Orašje.

Peti genocid nad muslimanima Balkana, uglavnom Albancima i Bošnjacima izvršen je na prostoru Srbije i Crne Gore u periodu 1876.-1878. godina. Odlukama Berlinskog kongresa Srbija i Crna Gora stiču potpunu nezavisnost, ali uveliko proširuju svoje teritorije. Tako se Srbija teritorijalno proširila niškim, pirioskim, topličkim i vranjskim okruzima, a Crna Gora u Hercegovini (Nikšić, Grahovo, Bileće i Trebinje). Toplički i Vranjski kraj u velikom procentu naseljavali su Albanci muslimani, a danas ih na tim prostorima uopšte nema. U razdoblju 1862.-1878. godina, za svega 16 godina nestalo je nekoliko stotina džamija, mnoge sahat-kule, biblioteke, hanovi, bezistani u Beogradu, Šapcu, Užicu, Sokolu, Nišu, Pirotu, Prokuplju, Kuršumljiji i Vranju i protjerano je i ubijeno na desetine hiljada muslimana – Bošnjaka i muslimana Albanaca. Grad Nikšić 1876. godine naseljavali su 98% muslimani Bošnjaci, da bi 1879. ovaj grad ostao bez Bošnjaka, jer su se nikšićki muslimani pokrenuli na veliki muhadžirluk prema Turskoj, Sandžaku, Albaniji, Kosovu i Bosni, a sve pod pritiskom nove crnogorske vlasti koja je Bošnajcima – muslimanima pokazala put za Tursku. Tako su muslimani Nikšića sa velikim bolom napustili svoj vatan i svi su se uputili u puste krajeva Anadolije, da se više nikada ne vrate, jer nisu htjeli da im sudi kaurin.

Šesti genocid nad muslimanima Balkana izvršen je u periodu 1878.-1910. godina i posljedica je austro-ugarske okupacije Bosne i Hercegovine. U ovom periodu pokrenuo se veliki val muslimana – Bošnjaka prema Sandžaku, Turskoj, Kosovu i Makedoniji, gdje je tada bila još uvijek turska vlast.

Sedmi genocid je izvršen nad muslimanima Sandžaka i Crne Gore, kao i pokušaj nasilnog pokrštavanja muslimana u Plavu i Gusinju. Bilans žrtava onih koji nisu htjeli pokrštavanje je da su odvedeni u bukagijama na mjesto Previju kod Andrijevice, gdje je strijeljano 850 Bošnjaka. Za deset dana u Gusinju su pokrstili 12 500 Bošnjaka i Albanaca. Posljedica ovog genocida je I i II Balkanski rat (1912 – 1913).

Osmi genocid nad muslimanima Balkana izvršen je u vrijeme Kraljevine Srba Hrvata i Slovenaca u periodu 1918.-1941. godina. Život Bošnjaka muslimana i Albanaca muslimana u Kraljevini Jugoslaviji nije imao nikakvu vrijednost, a muslimani Sandžaka i Hercegovine, Crne Gore i Kosova bili su izloženi genocidu. Primjer za to je da su u selu Šahovići, općina Bijelo Polje, u Sandžaku 7. novembra 1924. godine, na sami Kurban bajram, Crnogorci ubili 2 500 muslimana Bošnjaka. Prema sjećanjima nekih preživjelih Bošnjaka čuli su kako jedan Crnogorac kada je ugledao jednog starog muslimana koji kolje kurban rekao drugu pored sebe: “Viđi ona Turčina što kolje brava! Biće on naš brav.” I nedužna starca objese i oderu ga živa i izvade njegovo srce i bace ga psu da pojede, pas pomiriše i ne htjede srce pojesti, a koljač reče: “Ni pas neće tursko srce!” Svaki komentar na ovo je suvišan! To šta je učinjeno Bošnajcima sela Šahovići, je pravi genocid i sličan zločin niti jedna životinjska vrsta ne bi učinila drugoj vrsti.
Sve je to imalo za cilj etničko čišćenje i izmjenu etničke karte i iseljavanja u Tursku. Tokom 1925. godine 50 000 Bošnjaka iselilo se iz nekoliko sandžačkih gradova za Tursku.

Deveti genocid nad muslimanima Balkana izvršen je u periodu 1941.-1945. godina. Drugi svjetski rat je odnio 103 000 života Bošnjaka-muslimana. Najviše muslimana nastradalo je od četničkog, komšijskog noža, što ih je stigao na kućnom pragu i njihovim imanjima.
Značajno je napomenuti da se u prvih devet genocida muslimani nikako nisu oružjem suprostavili svojim koljačima i zlikovcima.

Deseti genocid nad muslimanima Balkana je najveći i najsuroviji i izvršen je u Bosni i Hercegovini. Počeo je aprila 1992. godine i trajao do kraja 1995. godine. Ova agresija se dugo pripremala, a odvijala se na očigled cijeloga svijeta. Protiv malobrojnog, ali uistinu velikog bošnjačkog, autohtonog evropskog naroda učestvuju Srbija, Crna Gora i Hrvatska, sa ciljem njihova potpunog uništenja. Po prvi put Bošnjaci u srcu Balkana organizuju svoju vojsku, policiju i državu da se suprostave najmodernijim, armijama Evrope i svijeta i da se odbrane i opstanu u srcu Evrope. Ova agresija je odnijela 200 000 života Bošnjaka, među kojima je najviše nedužnih civila, silovano je 40 000 Bošnjakinja, među kojima je 10 000 maloljetnih djevojčica, protjerano je dva miliona Bošnjaka, porušeno je do temelja 614 džamija i znatno oštećeno njih 307 i tako dalje. Sličan genocid i egzodus od četničke armije doživjeli su i Albanci u 1998. i 1999. godini.

Braćo i sestre, nikada ne zaboravimo ovih deset genocida, jer bi njihov zaborav značio naše prokletstvo i iskušenje sa novim genocidima! Zato budimo jedinstveni i jaki, jer ćemo jedino tako uz Allahovu, subhanehu ve te’ala, pomoć biti sigurni od novih genocida i nikada ne dozvolimo da bez otpora stojimo u redovima za klanje ili dignutih ruku u zrak, čekamo milost dželata!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nam pomogne da sačuvamo svjetlo islama, da nas i naše potomke sačuva genocida i da našu djecu i potomke učini radostima naših očiju i srca i boljim čuvarima vjere i Države, od nas! Molim Ga da nam bude milostiv na Sudnjem danu i da nas u Džennetu počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi! Amin!
(U većem obimu iskorišteni radovi pf. dr. Rizaha Grude i pf. Mustafe ef. Spahića)

Sarajevo: 05. džumade-l-ula 1432. god. po H. Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
08. april 2011. god. Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#30164

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِمِ
[b]DEVETNAESTOGODIŠNJICA ARMIJE
REPUBLIKE BOSNE I HERCEGOVINE[/b]

Braćo i sestre u islamu! Danas 12. džumade-l-ula 1432. god. po H., 15. aprila 2011. godine, uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć govorim o temi Devetnaestogodišnjica Armije Republike Bosne i Hercegovine, a danas je braćo i sestre upravo rođendan naše Armije i ovaj dan se na dijelu Federacije Bosne i Hercegovine s bošnjačkom većinom, obilježava kao Dan Armije.

Današnja hutba govori o Armiji Republike Bosne i Hercegovine, njenim šehidima, invalidima znanim i neznanim junacima, pohvaljenim i nepohvaljenim herojima, demobiliziranim borcima, profesionalnim vojnicima i svima onima koji su hrabro i bez oklijevanja stali u prve borbene redove da brane Republiku Bosnu i Hercegovinu. Policija Republike Bosne i Hercegovine i Armija Republike Bosne i Hercegovine su se uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć, u nemogućim uvjetima oduprli znatno nadmoćnijim i brojnijim neprijateljima, koji su nadirali izvan granica Republike Bosne i Hercegovine, potpomognuti zločincima iznutra.

Braćo i sestre! Sjećajmo se sa ponosom dana u kojima se u Republici Bosni i Hercegovini vodila odsudna bitka za: vjeru, čast i državu i nemojmo kriti nepobitne historijske činjenice niti ih se stidjeti, jer se Bošnjaci nemaju čega stidjeti niti koga mimo Allaha, subhanehu ve te’ala, bojati! Armija Republike Bosne i Hercegovine je bila vojska koja je zajedno s jedinicama MUP-a, nakon Allahove, subhanehu ve te’ala, pomoći obezbijedila životni prostor za Bošnjake i za sve one koji osjećaju Bosnu i Hercegovinu svojom domovinom. Ona je obezbijedila da se u Bosni i Hercegovini sigurno osjeća svako, pa čak i oni koji to ne zaslužuju i koji je dalje pokušavaju uništiti ili destabilizirati i koji čak iz naziva žele izbaciti sve što je bosansko.

Muslimanima se propisuje borba koja im nije po volji, a ima stvari koje muslimani ne vole, a one su dobro za njih i onih koje vole, a one su zlo za njih, kao što stoji u 216. ajetu Sure El-Bekare:
كُتِبَ عَلَيْكُمْ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَكُمْ وَعَسى أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
Propisuje vam se borba, mada vam nije po volji! – Ne volite nešto, a ono može biti dobro za vas; nešto volite, a ono ispadne zlo po vas. Allah zna, a vi ne znate.

Aprila 1992. godine došlo je vrijeme da Bošnjaci i druge patriote ginu za svoju zemlju, a više od jednog stoljeća su to činili za tuđe zemlje i tuđe interese, u prvim borbenim ešalonima – širom kršovitog Balkana i šire. Spominjali su se podvizi hrabrih Bošnjana na: Kavkazu, Austriji, Italiji, Mađarskoj i drugim zemljama, ali je ta borba bila pod nečijom tuđom komandom i za nečije “više ciljeve”. Bošnjaci su nakon dugog vremenskog perioda bili u prilici da se dokažu u odbrani: vjere, zemlje Bosne i Hercegovine i svih naroda u njoj.

Došao je čas u kojem je svako imao priliku dokazati se ili popraviti, jer krvava agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu nije trajala nekoliko dana, već nekoliko godina. U tom vremenskom periodu je bilo prilike za svakoga: za heroje da uđu u legendu, za kukavice da očeliče, za neopredijeljene i bezlične da se opredijele, za zalutale, da dođu pameti, za uspavane da se probude itd. Zato se karakter svakog insana u Bosni i Hercegovini može realno ocijeniti kada se uzme u obzir njegov doprinos u odbrani Republike Bosne i Hercegovine, jer je azab koji se zvao agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu bio dug i graničio se s nemogućim.

U tako teškom historijskom trenutku, Armija Republike Bosne i Hercegovine i jedinice MUP-a se nisu svetile i vraćale istom mjerom za zločine koji su počinjeni nad njihovim narodom i drugim patriotama Republike Bosne i Hercegovine. One su pokazale najviši stupanj morala i spremnosti da se bore za najviše ciljeve, koji ostaju kao univerzalna vrijednost, a u redovima Armije i MUP-a je bilo mjesta za sve one koji su se željeli dokazati kao patriote ove zemlje.

Hiljade šehida su pali na putu otpora agresorima, hiljade neznanih bosanskih junaka, čija se imena ne spominju u knjigama, ne čitaju na svečanim postrojavanjima i koji se ne pozivaju na obilježavanja značajnijih događaja; svi oni su se svojim hrabrim podvizima nebrojeno puta suprotstavili agresoru oslobađajući kote za koje su vojni stratezi tvrdili da su neosvojive. Oni ostaju zapisani tamo odakle se ne brišu pohvale, gdje se ne poništavaju naredbe, gdje je vječnost, kod Onoga Koji sve stvara i rastvara.

Budimo ponosni što smo bili sudionici herojske odbrane Republike Bosne i Hercegovine i što smo u svoju Bosnu i Hercegovinu ugradili dio sebe, a samo nesavjesni nisu ponosni na svoju časnu borbu!
Zasigurno bi neprijatelji Republike Bosne i Hercegovine uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć bili potpuno poraženi da im njihovi pomagači sa Zapada i Istoka nisu pomagali na razne načine. Embargo na uvoz oružja bio je jedan od poteza kojim nas je Zapad htio prisiliti na predaju! Uprkos tome nije se desio naš očekivani poraz i predaja bez borbe, već smo vodili borbu s kojom se treba ponositi svaki istinski građanin Bosne i Hercegovine.

Hiljade Bošnjaka se mjesecima goloruko odupiralo neprijatelju u nadi da će uspjeti zarobiti nešto od lahkog naoružanja, tenkovi su zaustavljani sa flašama benzina i balvanima i tako je obarana teorija o četvrtoj vojnoj sili u Evropi, koja se smatrala nepobjedivom. Koliko je vodovodnih cijevi prepravljeno u lovačke puške, koje su nerijetko eksplodirale u vlastiti rukama, kako su u početku spravljane ručne bombe, jer drugih nije bilo itd.?

Sve bi to bilo drugačije da Zapad nije potvrdio embargo na uvoz naoružanja.

Bošnjaci su bili izloženi napadu onih koji su se Zapadu predstavljali za one koji i njih čuvaju od islama ili kako to oni kažu “zelene opasnosti”.
Armija i Policija Republike Bosne i Hercegovine su potvrdile kur’ansku istinu iz 249. ajeta Sure El-Bekare:
…كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ
…Koliko je malih skupina pobijedilo velike skupine, Allahovom voljom! Uistinu je Allah sa strpljivima!
Koliko je samo malih skupina uz Allahovu, subhanehu ve ta’ala, pomoć pružilo neviđen otpor nemanima, kada su nasrtale da zatru tragove islama?! Kako su se u zvjerskom obliku pojavili oni koji su do juče imali puna usta bratstva i jedinstva, a naivni Bošnjaci bili ubijeđeni da agresije, a posebno genocida neće biti? Kako se Bošnjacima krvava historija ponavlja i miješa sa stvarnošću, dovodeći ih u dilemu šta je stvarnost, a šta ružan san?

Armija Republike Bosne i Hercegovine se rodila u krvi i u kricima vlastitog naroda, koji nije imao drugog izbora, nego da se suprotstavi zlu, makar to suprotstavljanje ne imalo zdravu logiku i vrlo malo šanse po aršinima eksperata rata. Zbog toga bi mogli kazati da je borba u Bosni i Hercegovini bila puna kerameta, koji su se pojavljivali na naše oči, ali o njima Bošnjaci stidljivo ili nikako ne pričaju. Možda je razlog za to što kerameti nisu dolazili sa Zapada, pa ih je bilo stid da ih neko ne ospori, jer je “dobro” samo ono što je dolazilo i dolazi sa Zapada ili je padalo odozgo iz utroba transportnih aviona, kao humanitarna pomoć Bošnjacima, koji tu preveliku “dobrotu” svijeta nikada neće zaboraviti.

Takvi su Bošnajci; sve znaju priznati, osim uspjeha vlastitog naroda i sve znaju spominjati, osim svoje rezultate…
Bosna i Hercegovina je zemlja čuda, zemlja u kojoj su zagarantirana prava svih njenih građana, a najmanje onih koji su se istinski borili za nju…

Danas u Bosni i Hercegovini klasično oružje šuti, ali se vodi teška borba na drugim poljima na kojima imamo sve manje istinskih boraca. Zato svi odgovorni Bošnjaci i patriote iz reda drugih naroda trebaju stalno imati na umu težinu odgovornosti koju su preuzeli na svoja pleća i predano raditi na očuvanju države koja je skupo plaćena!

Braćo i sestre, moramo mijenjati svoje stavove i predrasude, kako nam svi drugi osim nas žele dobro, te kako su samo drugi sposobni i spremni na žrtvu! A, nije tako!!!

Neka nam je sretan Dan Armije Republike Bosne i Hercegovine!
Gospodaru, nagradi najboljom nagradom naše šehide i sve istinske borce, oslobodi nasilja one kojima se ono nanosi, opomeni i uputi nasilnike, prije nego dođe konačni obračun, budi nam Milostiv na Sudnjem danu i počasti nas u džennetu društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!
Sarajevo: 12. džumade-l-ula 1432. god. po H.
Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
15. april 2011. god.
Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Mustafa]

#30364

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
“DAN DŽAMIJA” 1993. – 2011. godina

Braćo i sestre u islamu! Danas 03. džumade-l-uhra 1432.H., 06. maja 2011. godine, uz Allahovu, dželle še’nuhu, pomoć govorim na temu «Dan džamija” 1993. – 2011. godina. Podsjećanja radi, Rijaset Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini je 2000. godine donio Odluku o obilježavanju 7. maja, «Danom džamija», jer je 07. maja 1993. godine u ranim jutarnjim satima minirana i porušena od strane srpskog agresora i domaćih srpskih zločinaca, Ferhadija džamija u Banja Luci.

“Dan džamija”, podsjeća na uništavanje svih džamija i drugih vakufskih objekata u Republici Bosni i Hercegovini u toku obje oružane agresije, sa istoka i zapada, u periodu 1992. – 1995. godina.

Ferhat-pašina džamija, sagrađena 1579. godine, centralni je objekat u Banja Luci i jedno je od najuspješnijih arhitektonskih ostvarenja bosanske arhitekture, XVI vijeka. Džamija je dimenzija 18 m. X 14 m., vrh kupole je visok 18 m., a munara 43 m. Ferhadija je 1950. godine uvrštena u kulturnu baštinu Bosne i Hercegovine, a potom je uvrštena na listu spomenika svjetske baštine pri UNESCO-u. Džamija je djelimično uništena ekplozivom detoniranim 7. maja 1993. godine od strane srpskih zločinaca. Nakon prvog rušenja, vlasti Republike Srpske su organizovale potpuno rušenje i čišćenje terena na kojem se nalazio kompleks džamije. Kratko nakon rušenja Ferhadije, srušena je i obližnja sahat-kula, a ostaci ruševina su odvezeni na gradsku deponiju. Ferhadija je bila jedna od 16 Banjalučkih džamija, koje su tokom oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu od 1992. – 1995. godine, do temelja porušene.

Džamije su Allahove, subhanehu ve te’ala, kuće na Zemlji i njima islam posvećuje posebnu pažnju, jer su one mjesta gdje se veliča Njegovo ime i gdje Mu se pada na sedždu, sa ciljem postizanja samo Njegova zadovoljstva.

Opće je poznato da neprijatelji islama, ne biraju metode u borbi protiv muslimana i za njih nisu sveti: ljudi, džamije, mektebi, mezarja, mostovi, sahat-kule, hanovi, hamami… Oni stoljećima zatiru tragove islama na širem prostoru Balkana, a preživjele muslimane prisiljavaju na stalnu hidžru i zbijanje na sve uži životni prostor, kako bi u svakom narednom naletu imali što manje posla. Džamije i vakufi se ovdje u Bosni i Hercegovini od 1878. godine, pa sve do danas kontiunirano i planski ruše. Rušitelji se proglašavaju nacionalnim herojima, dok mi živimo u nadi da će se zločinci promijeniti i odreći naslijeđenih zločinačkih poriva.

Allah, dželle še’nuhu, u kategoriju najvećih nasilnika ubraja one koji u džamijama sprječavaju spominjanje Njegova imena i koji ih ruše, pa u 114. ajetu Sure El-Bekare kaže:
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُوْلَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ
Ima li većeg nasilnika, od onoga koji brani da se u Allahovim džamijama ime Njegovo spominje i koji rade na tome da se one poruše? Takvi bi trebalo da u njih samo sa strahom ulaze! Na ovom svijetu doživjeće sramotu, a na onom svijetu patnju veliku!

Kakvi su samo zločinci i teroristi oni koji su sve džamije, mesdžide i ostale vakufe porušili tamo gdje je stizala njihova vojska ili gdje se uspostavljala njihova vlast?! I sve to su smatrali svojim velikim podvizima, a jadni li su narodi koji pokušavajući da izbrišu tragove kulturnog naslijeđa drugih naroda i etnički ih iskorijene, misle da će na taj način postati velikim i slavnim! Za vrijeme posljednje oružane agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu potpuno je porušeno 614 džamija (534 od strane srpskog, a 80 od hrvatskog agresora), dok je oštećeno 307 džamija (249 od srpskog, a 58 od hrvatskog agresora), što čini 80,5% od ukupnog broja 1144 džamije, koliko ih je bilo prije ove dvije agresije. Pored toga je od ukupno 557 mesdžda (džamija bez munare), potpuno porušeno njih 218 (175 od srpskog, a 43 od hrvatskog agresora), dok je oštećen 41 mesdžid (21 od srpskog, a 20 od hrvatskog agresora), što čini procenat od 46,40% mesdžida. Ovome treba dodati još 14 potpuno uništenih i 18 oštećenih mekteba, te 447 uništenih i 160 oštećenih drugih vakufskih objekata.

Ovo su podaci koje moramo znati, da se zlo ne ponovi, jer narod koji ne zna šta mu se desilo u bliskoj prošlosti, ima šansu za nestanak u eventualnom narednom naletu, a kada nestane tragova materijalne i duhovne kulture i kada se izgubi kolektivno pamćenje, blizu je i biološki nestanak jednoga naroda.

Ne samo da se zločinci nisu zadovoljili sa rušenjem džamija, nego su i njihove lokacije pretvarali ili još uvijek pretvaraju u parkirališta, javne saobraćajnice ili mjesta za izgradnju stambenih i dugih objekata. Na tom putu im niko od domaćih i međunarodnih faktora nije stajao, niti stoji, tako da su na oči obespravljenih Bošnjaka nicali objekti, u nadi da će pravednim rješenjem nekih od sudova naknadno biti uklonjeni, a sudovi su donosili presude ili odluke protiv oštećene strane, kao što je slučaj sa odlukama Doma za ljudska prava vezanim za Divičku i Zamlaz džamiju u Zvorniku.
Allahovom, subhanehu ve te’ala, voljom i snagom Bošnjaci, dobrovoljci iz islamskog svijeta i rijetki pojedinci iz druga dva naroda su se suprostavili strašnoj agresiji i zlu koje se nadvilo nad Republikom Bosnom i Hercegovinom i njihova je zasluga što makar na jednom dijelu Bosne i Hercegovine danas ima: džamija, mesdžida, mezarja i drugih vakufa, kao i vjerskih i drugih objekata drugih naroda. Islam je Bošnjake učinio posebnim, jer u protivnom na prostoru koji su oni branili ne bi ostala niti jedna crkva i sinagoga, a one su tu da svjedoče da mi nismo kao oni i da mi ne rušimo, nego gradimo i čuvamo i da uvažavamo druge i drugačije. Eto, to je islam i to je njegovo učenje! To su univerzalna islamska rješenja, koja garantiraju svakom pojedincu: slobodu, pravo na uživanje njegova posjeda i punu sigurnost u pravom smislu riječi.

Braćo i sestre! Gradimo džamije i čuvajmo džemat, ne dozvolimo da nam džamije ponovo budu samo kulturno-historijski spomenici, čuvajmo ih, jer ako ih ne budemo čuvali, zločinci će ih ponovo rušiti i na njihovim temeljima graditi zgrade i crkve i njihova mjesta pretvarati u parkinge ili pijace, a nama zamesti svaki trag! Zapamtimo da je naša obaveza rekonstrukcija svih porušenih džamija, na svakom mjestu gdje su one postojale i najozbiljnije pristupimo tom poslu! Uključimo se na prvom mjestu mi i naše porodice, animirajmo našu rodbinu, poručimo rođacima i komšijama u dijaspori da je naša obaveza rekonstrukcija porušenih džamija, jer su one simboli našeg višestoljetnog postojanja na cijeloj teritoriji Bosne i Hercegovine! Ne čekajmo da nam hareme štite i ograđuju naši prijatelji iz islamskog svijeta, već se organizirajmo i uređujmo ih sami, jer je to naša obaveza prema našim umrlim!
Ne prodajimo i ne mijenjajmo imanja, već ih obnavljajmo i kultivišimo, jer ćemo za njih biti pitani na Sudnjem danu! Prodaja ili zamijena naše imovine, u manjem BH Entitetu ili na prostoru Federacije, odakle smo protjerani, je haram, jer se time prodaje dio Bosne i Hercegovine i svega što ona podrazumijeva!

Molim Allaha, dželle še’nuhu, da nas učvrsti na putu islama, da ummet Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, učini onima koji će uspostavljati red i sprječavati nered na Zemlji, da nam pomogne da sačuvamo našu Bosnu i Hercegovinu, u kojoj ćemo sa ponosom i slobodno koračati i živjeti na svakom njenom pedlju, da nas sačuva iskušenja koja nećemo moći podnijeti, da nas učini istinskom braćom, koja će jedni drugima praštati i upućivati iskrene dove za popravljanje našeg stanja i praštanje grijeha, da nam bude milostiv na Sudnjem danu i da nas u obećanim džennetima počasti društvom poslanika, iskrenih, šehida i dobrih ljudi!

Sarajevo: 03. džumade-l-uhra 1432. H.
Hutba: Džamija “Kralj Fahd”
06. maj 2011. godine Nezim Halilović Muderris
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ!

[Author]

Posts